Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

2 Μαρτίου 2012

Μια επιστολή

Προχτές βρήκα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο μια ιδιαίτερα συγκινητική επιστολή από τον φίλο αναγνώστη τού ιστολογίου Π.Τ. (δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραθέσω το πλήρες όνομα του αποστολέα), από την οποία αντιγράφω το παρακάτω απόσπασμα (φυσικά, με την άδεια του επιστολογράφου):


"...Είμαι 53 χρονών ΑΜΕΑ (δεν περπατάω) από παιδί, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ με όλες τις έννοιες, απόφοιτος εξαταξίου γυμνασίου σε κανονικό σχολείο, δεν εργάσθηκα ποτέ μόνιμα παρά μερικά χρόνια (12) έκτακτος στο "ευαγές ίδρυμα" ΟΠΑΠ 2 έως 3 μεροκάματα την εβδομάδα. Δεν επισκέφθηκα ούτε φίλησα ποδιές κατουρημένες ή μη, ούτε εκμεταλεύτηκα την αναπηρία μου για μονιμοποίηση στο δημόσιο, ακολουθούσα νόμιμες πάντα διαδικασίες (νόμους που νομοθετούν για μας χωρίς εμάς). Άν πήρες εσύ απάντηση στις 3 αιτήσεις μου για πρόσληψη έστω και αρνητική, πήρα κι εγώ.

Μάλλον ψιλοβολεύτικα με το επίδομα παραπληγικών (20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη) και τα χρήματα από τον ΟΠΑΠ και σταμάτησα να κάνω αιτήσεις το 1998 (40 χρονών τότε) είχα αρχήσει το 1987.

Εδώ και 3 χρόνια παίρνω το επίδομα κίνησης (τέλος του 2013 τέλος το επίδομα - σημαδιακό;) από την πρόνοια 165 ευρώ τον μήνα, δίνεται ανά δίμηνο και αντιστοιχεί στο δίμηνο που πέρασε. Τώρα κάνουν απογραφή και πρέπει να ανοίξεις κι έναν λογαριασμό στα ΕΛ.ΤΑ. Συνήθως έφερνε και πλήρωνε την επιταγή στο σπίτι ο ταχυδρόμος.

Όπως γράφεις εσύ και τώρα στο ζουμί.

Για να σου φέρνει πλέον τα χρήματα σπίτι ο ταχυδρόμος, χρεώνεται ο/η δικαιούχως 3 ευρώ. Το ποσό δεν είναι σημαντικό, έτσι κι αλλοιώς δίδονταν φιλοδώρημα ίσως και παραπάνω, αλλά συμπορεύεται μα αυτά που γράφεις όλα αυτά τα χρόνια για τους κυβερνόντες, το κεφάλαιο, τις τράπεζες και γενικά τον Καπιταλισμό..."




Καταλάβατε γιατί με πιάνουν οι ζοχάδες μου και λαμπαδιάζω κάθε φορά που γράφω κάτι για τούτο το ξεσκισμένο κράτος μας; Μόλις χτες έγραφα για την αδήριτη ανάγκη ανατροπής των αστικών δομών, οι οποίες είναι στημένες για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κρατούσας τάξης και γράφουν στα παπάρια τους τις ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Νά, λοιπόν, που σήμερα με επιβεβαιώνει η παραπάνω επιστολή.

Αλήθεια, σ' αυτό το γαμημένο κράτος δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας για "άτομα με ειδικές ανάγκες" (θεέ μου, πόσο σιχαίνομαι αυτή την φράση!); Το ξέρω ότι λαϊκίζω καραμπινάτα τώρα αλλά εκεί στην βουλή, ας πούμε, γιατί πρέπει οι στενογράφοι, οι πρακτικογράφοι και οι τηλεφωνητές να μη μετακινούνται με αμαξίδιο, γαμώ το ΑΣΕΠ μου μέσα;

Προς θεού, δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να υπάρχουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τέτοιους συνανθρώπους μας. Το μόνο που λέω είναι ότι αυτοί πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα. Προ ετών, συζητούσα με κάποιον γνωστό, ο οποίος είχε επιστρέψει από μια εκδρομή στην Φινλανδία. "Ρε φίλε", μου έλεγε, "ξέρεις πόσοι ανάπηροι υπάρχουν εκεί; Οι δρόμοι και τα μαγαζιά είναι γεμάτα!". Προφανώς, ο άνθρωπος δεν ήξερε ότι στην Φινλανδία δεν υπάρχει κανένας λόγος να μένουν κλεισμένοι στο σπίτι όσοι έχουν κινητικά προβλήματα, επειδή το κράτος μεριμνά ΚΑΙ γι' αυτούς.

Αλήθεια, πότε είδατε άτομο με κινητικά προβλήματα να υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο ως δάσκαλος ή ιερέας ή κλητήρας ή γραφιάς ή ό,τι άλλο; Πώς είμαστε σίγουροι ότι ανάμεσα σ' αυτά τα άτομα δεν υπάρχει κάποιος Στήβεν Χώκινς, τον οποίο καταδικάζουμε στην ανυπαρξία και τον οποίο τον "βολεύουμε" με 165 ευρώ; Δηλαδή, με 165 σήμερα, γιατί αύριο τα 165 θα γίνουν 129 κι από παραχρόνου...ιτς και πάπαλα.

Πάμε τώρα στο ζουμί, αν και το δικό μου ζουμί διαφέρει από εκείνο του επιστολογράφου. Υπάρχει "δικαίωμα στην εργασία" ή όχι; Τί μαλακίες λέω τώρα, ε; Άκου "δικαίωμα στην εργασία", όταν ολόκληρος πρωθυπουργός είχε το θράσος και την αναισχυντία να μας πει ότι θα "αγωνιστεί" (ε ρε πού καταντήσανε οι αγώνες!) για να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια...

Φίλε Π.Τ., σου σφίγγω το χέρι και υποκλίνομαι στην απόφασή σου να μη παρακαλέσεις και να μη φιλήσεις κατουρημένες ποδιές. Γαμώ την πουτάνα μου, δεν ζητάς καμμία χάρη αλλά ΑΠΑΙΤΕΙΣ να ασκήσεις το δικαίωμά σου στην εργασία. Αυτό το δικαίωμα που σου έχει ξεσκίσει το ξεσκισμένο κράτος με την ξεσκισμένη δημοκρατία του. Αυτό το δικαίωμα που, όπως όλα τα δικαιώματα, πρέπει να παλαίψουμε όλοι μαζί για να το κατοχυρώσουμε, είτε με το καλό είτε -επιμένω!- με την βία. Και σ' αυτόν τον αγώνα θα εἰμαστε όλοι μαζί, να είσαι σίγουρος.

ΥΓ: Για το νταβατζηλίκι των τριών ευρώ δεν λέω κουβέντα. Μου θυμίζει το παρόμοιο νταβατζηλίκι που υποχρεώθηκαν να πληρώσουν οι φοιτητές για να πάρουν το πάσο τους από τον "Γερμανό". Αηδία...

Δεν υπάρχουν σχόλια: