Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

6 Ιανουαρίου 2015

"Στ' αστεία παίζαμε!"

[Το ξέρω πως με άλλο πράγμα είχα υποσχεθεί να ασχοληθώ σήμερα, αλλά δεν μου έκανε καρδιά σε μέρα αργίας να ανακατευτώ με την πολιτική και τους πολιτικούς. Έτσι, προτίμησα να αναβάλω την υλοποίηση της υποσχεσής μου κατά 24 ώρες και να σας προσφέρω τώρα κάτι άλλο, πολύ πιο όμορφο:]


Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας.
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε.
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.

Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας.
Mήπως πέρασαν χρόνια; Σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη.
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα.
Πώς θα φύγουμε τώρα; Πού θα πάμε; Ποιός θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας, δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας.
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!


[Μανόλης Αναγνωστάκης, "Στ' αστεία παίζαμε!"]



Σημείωση ιστολογίου

Αναρωτιέμαι πόσοι από τους αναγνώστες παρατήρησαν αυτό που με ξένισε καθώς διάβαζα τούτο το ποίημα: παρ' ό,τι ο τίτλος του είναι "Στ' αστεία παίζαμε!", ο τελευταίος του στίχος λέει "Στα ψέματα παίζαμε!".

Το παραπάνω ποίημα ανήκει στην συλλογή "Η συνέχεια 3", η οποία πρωτοδημοσιεύθηκε το 1962, σε μια λιτή έκδοση του ίδιου του ποιητή στην Θεσσαλονίκη. Το 1971, ο Αναγνωστάκης εκδίδει πάλι μόνος του μια συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του με τίτλο "Τα ποιήματα (1941-1971)", όπου περιλαμβάνονται οι συλλογές  Εποχές (1945), Εποχές 2 (1948), Εποχές 3 (1951), Παρενθέσεις (1956), Η Συνέχεια 2 (1954), Η Συνέχεια 3 (1956) και Ο Στόχος (1971). Αυτός ο συγκεντρωτικός τόμος επανεκδίδεται το 1976 από τις εκδόσεις Πλειάς και το 1985 από τις εκδόσεις Στιγμή. Σε όλες αυτές τις εκδόσεις, ο τελευταίος στίχος έχει την μορφή με την οποία δημοσιεύεται και εδώ.

Το 2000, ο τόμος επανεκδίδεται και πάλι, αυτή την φορά από τις εκδόσεις Νεφέλη. Σ' αυτή την έκδοση, ο επίμαχος στίχος αλλάζει και παίρνει την μορφή τού τίτλου τού ποιήματος. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζω αν η συγκεκριμένη "επέμβαση" οφείλεται αποκλειστικά στον εκδότη ή αν γίνεται με σύμφωνη γνώμη τού ίδιου του Αναγνωστάκη, ο οποίος βρίσκεται ακόμη στην ζωή (πέθανε το 2005). Πάντως, εδώ προτίμησα να διατηρήσω τον στίχο έτσι όπως βρίσκεται στην παλιότερη από τις εκδόσεις που έχω στα χέρια μου, εκείνη της Πλειάδος, του 1976.

Μια σπάνια φωτογραφία τού 1975, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης
μελοποίησε στίχους τού Μανόλη Αναγνωστάκη. Τα τραγούδια
περιλήφθηκαν στο άλμπουμ "Μπαλλάντες" και τα ερμήνευσαν
ο Πέτρος Πανδής με την Μαργαρίτα Ζορμπαλά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: