Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

16 Ιανουαρίου 2015

Κόντρες για τον Αστραχάν (3)

Η πρεμούρα τού Κόκκαλη να πάρει το ιπποδρομιακό στοίχημα δεν συνιστούσε παρά μια προσπάθεια του δαιμόνιου επιχειρηματία να βάλει πόδι στην αγορά τού τζόγου, αμφισβητώντας ευθέως την -μέσω ΟΠΑΠ- μονοκρατορία τού Μελισσανίδη και της παρέας του. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους αλλά από την ανάποδη, ο "τίγρης" δεν ήθελε με τίποτε τον Κόκκαλη μέσα στα πόδια του.

Λέγαμε χτες ότι το ιπποδρομιακό στοίχημα συνεισφέρει μόλις το 1% στον συνολικό τζίρο τού τζόγου στην χώρα μας. Παρά ταύτα, όμως, μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση. Αυτο το τελευταίο ας το αναλύσουμε λίγο:

Αυτή την στιγμή υπάρχουν στην χώρα 450 σημεία (πρακτορεία), στα οποία μπορεί κανείς να παίξει ιπποδρομιακό στοίχημα. Τα 50 απ' αυτά είναι αμιγώς ιπποδρομιακά πρακτορεία και τα υπόλοιπα 400 συστεγάζονται με τα πρακτορεία τού ΟΠΑΠ. Αν η Intralot κέρδιζε τον διαγωνισμό, θα μπορούσε να δώσει νέες άδειες για αμιγώς ιπποδρομιακά πρακτορεία, απαγορεύοντας την συστέγαση με πρακτορεία τού ΟΠΑΠ. Έτσι, θα δημιουργούσε ένα καινούργιο δίκτυο πρακτορείων, το οποίο θα ήλεγχε απολύτως. Μέσω αυτού του δικτύου, λοιπόν, θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλα είδη τζόγου, ανταγωνιζόμενη ευθέως τον ΟΠΑΠ και σπάζοντας το μονοπώλιό του. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να συνεργαστεί με μια ξένη εταιρεία ποδοσφαιρικών στοιχημάτων (π.χ. Sportingbet). Ποιός θα της το απαγόρευε, από την στιγμή που οποιαδήποτε απαγόρευση είναι τελείως αντίθετη με όσα προβλέπουν οι συνθήκες τού Μάαστριχτ και της Λισαβώνας;

Να σημειώσουμε εδώ ότι σύντομα θα δοθούν άδειες για στοίχημα μέσω διαδικτύου. Ήδη έχουν ξεκινήσει συζητήσεις και κόντρες ανάμεσα σε μεγάλους παίκτες, εγχώριους και ξένους, σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει ο καθένας τους όσο μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα μπορεί. Δεν είναι κρυφό ότι έχουν εκδηλώσει σχετικό ενδιαφέρον οι Βαρδινογιάννηδες, ο Αλαφούζος, ο Μπόμπολας και ο Κοντομηνάς. Με τα πρακτορεία τού ΟΔΙΕ στα χέρια του, λοιπόν, ο Κόκκαλης θα βρισκόταν σε καλύτερο σημείο εκκίνησης, έναντι των ανταγωνιστών του, όταν θα άρχιζε η κούρσα.

Βέβαια, ο ΟΠΑΠ του Μελισσανίδη έχει εξασφαλίσει (ας είναι καλά η κυβέρνηση Σαμαρά) την αποκλειστικότητα στον εγχώριο τζόγο για είκοσι χρόνια. Όμως, αυτή η εξασφάλιση κάθε άλλο παρά σίγουρη είναι. Με την Ευρωπαϊκή Ένωση απέναντι και με τον Σαμαρά σήμερα να υπάρχει κι αύριο να τον ψάχνουμε στα αζήτητα, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί του Μελισσανίδη ότι το ευνοϊκό καθεστώς που απολαμβάνει τώρα, θα συνεχίσει να το απολαμβάνει και αργότερα. Για παράδειγμα, ίσως να αρκεί μια προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια περί άρσεως των υφισταμένων υπέρ του ΟΠΑΠ μονοπωλιακών συνθηκών ώστε να ανατραπούν οι σημερινές ισορροπίες.

Υπάρχει, όμως, άλλη μια σημαντική παράμετρος, η οποία δεν πρέπει να μας διαφεύγει και η οποία λέγεται "φρουτάκια". Όπως ξέρουμε, πρόθεση των ελληνικών κυβερνήσεων, εδώ και χρόνια, είναι να επανέλθουν στην αγορά αυτά τα "μηχανάκια τού διαόλου" που είχε απαγορεύσει η κυβέρνηση Σημίτη. Επομένως, δεν είναι μακρυά η μέρα που, με την άδεια του κράτους, θα βγουν στην αγορά καμμιά εικοσαριά χιλιάδες παιχνιδομηχανές. Αν η Intralot κατάφερνε να στήσει το δίκτυο πρακτορείων που ονειρευόταν, ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των παιχνιδομηχανών θα εύρισκε θέση στα πρακτορεία της, στερώντας τον ΟΠΑΠ από σημαντικά έσοδα.


Και τώρα που εξηγήσαμε τους λόγους για τους οποίους κονταροχτυπήθηκαν Μελισσανίδης και Κόκκαλης, ας δούμε και μια άλλη πτυχή τού ζητήματος. Στο πρώτο σημείωμα αυτής της σειράς, χαρακτηρίσαμε τον ΟΔΙΕ ως "υπερχρεωμένο". Εκείνο που δεν είπαμε, όμως, είναι ότι ο ΟΔΙΕ ήταν ένας εξαιρετικά κερδοφόρος οργανισμός μέχρι το 2002, με τζίρους που ξεπερνούσαν τα 350 εκατομμύρια. Και όμως, η ελληνική πολιτεία δεν χρειάστηκε παρά λίγα χρόνια για να τον βουλιάξει στα χρέη και να τον απαξιώσει σε τέτοιο βαθμό ώστε σήμερα να τον ξεπουλάει προς 40 εκατομμύρια μόλις. Για να είμαστε δε ακριβείς, να ξεπουλάει προς 40 εκατομμύρια μόνο το κερδοφόρο κομμάτι τού οργανισμού. Και, μάλιστα, αυτό το ποσό που αντιστοιχεί σε τζίρο μόλις 40 ημερών, να θεωρείται εξαιρετικά επωφελές για τον έλληνα φορολογούμενο! Αν όλο αυτό δεν συνιστά κοροϊδία, τί άλλο μπορεί να συνιστά;

Επειδή, λοιπόν, κανείς δεν ανέχεται -ή, τουλάχιστον, δεν πρέπει να ανέχεται- την κοροϊδία, στο επόμενο θα δούμε τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύτηκε από την κεντρική εξουσία η κατάρρευση του ΟΔΙΕ .

[συνεχίζεται]

Δεν υπάρχουν σχόλια: