Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

29 Μαΐου 2014

Ιδιωτικά κολλέγια-ΑΤΜ

Ένα χρόνο πριν, ο υπουργός Πανεπιστημίων της Βρετανίας, David Willetts, υπέγραφε ένα υψιπετές άρθρο στην Telegraph στο οποίο εξυμνούσε τις δικής του έμπνευσης ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν τα πάνω-κάτω στην ανώτατη εκπαίδευση. Τα κύρια σημεία ήταν η ενσωμάτωση στο σύστημα κρατικής δανειοδότησης και φοιτητών σε ιδιωτικά κολλέγια και πανεπιστήμια, (κερδοσκοπικά ή μη-κερδοσκοπικά, αδιάφορο), καθώς και η άρση προϋπαρχόντων περιορισμών βάσει των οποίων ένα ίδρυμα δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πανεπιστήμιο, και συνεπώς να δανειοδοτηθεί ως τέτοιο, αν ο αριθμός των φοιτητών του ήταν κατώτερος των 4000. Το σκεπτικό της μεταρρύθμισης ήταν ότι η αύξηση του ανταγωνισμού εξ αιτίας της διεύρυνσης των παρόχων ανώτατης εκπαίδευσης, θα αποτυπωνόταν και στην ποιότητα του εκπαιδευτικού προϊόντος.

Ως ανεμένετο, τα “πάνω-κάτω” ήρθαν, και μάλιστα γρηγορότερα απ' ότι υπολόγιζε ο κύριος υπουργός, ο οποίος δεν παρέλειπε συνάμα, να λοιδωρεί ως “εύκολη κριτική” τις ανησυχίες πολλών για την ενδεχόμενη πτώση της ποιότητας.

Πράγματι, πριν αλέκτωρ λαλήσαι, η ιδιωτική πρωτοβουλία, μη χάνοντας καιρό, ανταποκρίθηκε τάχιστα στην πρόσκληση ιδιοποίησης κρατικών πόρων, ιδρύοντας, μέσα σε μια νύχτα που λένε, 674 ιδιωτικά κολλέγια, προσελκύοντας ταυτόχρονα 160,000 φοιτητές. Μέσα δε, στον ίδιο χρόνο τα κρατικά ταμεία είδαν να φεύγουν προς αυτά πόροι £900 εκατ. για το 2013, από μόλις £40 εκατ. που ήταν το 2010.

Οι λόγοι της ραγδαίας αυτής άνθισης ήταν αφ' ενός τα χαμηλότερα δίδακτρα, 5000 λίρες κατά μέσο όρο, σε σύγκριση με τις 8000 λίρες των δημοσίων και αφ' ετέρου αυτό πού έφερε σήμερα στο φως ο Guardian μετά από ενδελεχείς έρευνες αρκετών μηνών: Κάποια από τα νεοπαγή ιδιωτικά κολλέγια λειτουργούσαν απλά ως ATM!

To London School of Science and Technology (LSST) είναι ένα συμπαγές συγκρότημα γραφείων κάπου στο Wembley, το οποίο μέσα σε δυο χρόνια τριπλασίασε τον αριθμό των φοιτητών του, σε 1.500 και θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει το πρότυπο που ο κ. Willetts ονειρευόταν. Το ίδιο και το London School of Business and Finance, το οποίο δεν πίστευε στα μάτια του, όταν από 50 μόλις φοιτητές, σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκε να κουμαντάρει 6.000. Κι όλοι αυτοί με τα δανειάκια τους στην τσέπη, ένεκα της ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης, ντε, του κ. Υπουργού.

Κάθε νορμάλ φοιτητής στη Βρετανία δικαιούται μέχρι 11.000 λίρες δάνειο το χρόνο για δίδακτρα και έξοδα διαβίωσης. Το δάνειο αυτό υποχρεούται να το αποπληρώσει σε 30 χρόνια και εφ' όσον ο ετήσιος μισθός του ξεπερνάει τις 21.000 λίρες. Σήμερα, με τη στενότητα στην αγορά εργασίας και τη χαμηλή ποιότητα των προσφερόμενων θέσεων, πολλοί απόφοιτοι αδυνατούν είτε να βρουν δουλειά, είτε όσοι βρίσκουν είναι με μισθό λίγο πάνω (συμπλήρωμα ιστολογίου: ή, συνηθέστερα, κάτω) από το όριο των 21.000, γεγονός που τους δυσκολεύει στην εξόφληση των δόσεων. Υπολογίζεται ότι το 45% των αποφοίτων δεν θα καταφέρουν να αποπληρώσουν το δάνειό τους αλλά αυτό είναι μια μακριά κουβέντα, απλά την αναφέρουμε μιας και ο δικός μας Σαμαράς, όπως παλιότερα κι ο ΓΑΠ, τα ανέσυρε στη διακαναλική ως τη λύση στο πρόβλημα της χρηματοδότησης των ΑΕΙ. Αλλά, να ήταν μόνο αυτή μια από τις ανοησίες που για ώρες ξεστόμιζε...

Τι συνέβη λοιπόν και τα ιδιωτικά κολλέγια άρχισαν να φυτρώνουν σαν μανιτάρια; Εντάξει, ήταν τα δάνεια των φοιτητών που έμπαιναν στον κορβανά των κολλεγίων αλλά ήταν και κάτι άλλο που αύξανε τις ροές. Και προφανώς, δεν ήταν ο ανταγωνισμός και το καλύτερο εκπαιδευτικό προϊόν που προσέφεραν.

Αυτό που στηνόταν από κάτω, ήταν μια ανομολόγητη συμφωνία, σύμφωνα με την οποία τα μεν κολλέγια έκαναν σκόντο στην ποιότητα των φοιτητών που εγγράφονταν και τα στραβά μάτια ως προς την παρακολούθηση και την παρουσία τους στο ίδρυμα, οι δε φοιτητές εισέπρατταν το δάνειο και εξαφανίζονταν πίσω στις πατρίδες τους όπου τα χρήματα αυτά είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία απ' ότι στη Βρετανία.

Και όλα φαίνονταν να κυλάνε ρολόι, ώσπου (προσέξτε!) μια εφημερίδα άρχισε να μυρίζεται ότι κάτι πήγαινε στραβά.

Ο κ. Υπουργός περί άλλων ετύρβαζε απόλυτα σίγουρος ότι το αλάθητο δόγμα της αγοράς και πάλι θα θριάμβευε.

[Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Cynical]


Σημείωση: Σχετικά με τα φοιτητικά δάνεια στην Μεγάλη Βρεττανία, διαβάστε περισσότερα στο σημείωμα της 5/12/2013 με τίτλο "Δωρεάν ή υπερχρεωμένη;". Για το αντίστοιχο πρόβλημα στις ΗΠΑ, διαβάστε το σημείωμα "ΗΠΑ: Η βόμβα των φοιτητικών δανείων", πάλι από το Cynical.

Δεν υπάρχουν σχόλια: