Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

9 Μαΐου 2014

Ω! Μπένυ, Μπένυ... (5)

Θα μπορούσα να γράψω σημειώματα επί σημειωμάτων για τις ανεπανάληπτες "επιτυχίες" τού Μπένυ. Επειδή, όμως, όσο ασχολούμαι μαζί του τόσο σιχαίνομαι και "μένα ακόμα που σας ιστορώ" (για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο από την Διαθήκη τού μεγάλου Μιχάλη Κατσαρού), θα ολοκληρώσω σήμερα με μια αναφορά στα τρία μεγαλύτερα βενιζέλεια επιτεύγματα: (α) τον νόμο 2328/1995, που πέρασε στην ιστορία ως τυποκτόνος νόμος, (β) τον νόμο 3126/2003, γνωστό σε όλους μας ως νόμος περί ποινικής ευθύνης των υπουργών και (γ) τον νόμο 3885/2010, με τον οποίο "τακτοποιήθηκε" η υπόθεση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά και τα υποβρύχια που παραγγείλαμε στους γερμανούς και είτε δεν τα παραλάβαμε ποτέ είτε τα παραλάβαμε αλλά έγερναν.


(α) Υποθέτω πως γνωρίζετε ότι όλοι -κι όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι- οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν χωρίς άδεια. Δεν ξέρω αν τέτοιο φαινόμενο εμφανίζεται πουθενά αλλού στον πολιτισμένο μας κόσμο αλλά αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας οφείλεται στον μεγάλο νομομαθή αρχηγό τού σημερινού ΠαΣοΚ. Αυτός ήταν που το 1995 προώθησε τον νόμο 2328, σύμφωνα με τον οποίο οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί τής χώρας μπορούν να λειτουργήσουν με προσωρινή άδεια. Βλέπετε, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν οι fast-track διαδικασίες, τις οποίες εφηύρε ο Γιωργάκης και καθιέρωσε ο Αντωνάκης πολλά χρόνια αργότερα. Έτσι, ο Βενιζέλος βρήκε την πατέντα της "προσωρινής άδειας" για να βολέψει τους καναλάρχες, γλιτώνοντάς τους από όλους εκείνους τους ελέγχους που θα απαιτούνταν για να πάρουν κανονική άδεια.

Κι ενώ μ' αυτόν τον τρόπο βολεύονταν οι βαρώνοι των ΜΜΕ, ταυτόχρονα βολευόταν και η εξουσία. Πώς; Μα ποιός καναλάρχης θα τολμούσε ποτέ να στενοχωρήσει την κυβέρνηση, όταν ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε ο κάθε υπουργός συγκοινωνιών-επικοινωνιών να θέσει θέμα αδειοδότησης του σταθμού του και να τον κλείσει; Τελικά, ο νόμος 2328 οδήγησε στην σημερινή αηδιαστική κατάσταση όπου κυβέρνηση και μηντιάρχες αλληλοεκβιάζονται και αλληλοεξυπηρετούνται εις βάρος του απλού πολίτη και της σωστής ενημέρωσής του.

Γιατί, όμως, ο νόμος 2328/1995 απέκτησε το προσωνύμιο "τυποκτόνος"; Επειδή στο άρθρο 4 ορίζει ότι σε περίπτωση που υπάρξει καταδίκη μέσου ή δημοσιογράφου για συκοφαντία, δυσφήμηση ή απλή προσβολή, οι κατώτατες επιβαλλόμενες χρηματικές ποινές είναι 100.000.000 δραχμές (κάπου 300.000 ευρώ) για τηλεοπτικό μέσο πανελλήνιας εμβέλειας και 50.000.000 δραχμές (σχεδόν 150.000 ευρώ) για ραδιοφωνικό μέσο με δίκτυο πανελλήνιας μετάδοσης.

Εξυπακούεται ότι, με τέτοιες εξοντωτικές ποινές, δύσκολα θα βρισκόταν δημοσιογράφος που θα τολμούσε να θίξει κακώς κείμενα ή να προβεί σε συνταρακτικές αποκαλύψεις. Για παράδειγμα, ποιός θα τολμούσε ποτέ να γράψει ότι ο Άκης χρηματιζόταν; Θα αρκούσε μια δικαστική απόφαση που θα καταδίκαζε έστω μια φράση τού δημοσιεύματος ή και μια μόνο λέξη του για να υποχρεωθεί ο συντάκτης να καταβάλει στον "θιγόμενο" αποζημίωση τουλάχιστον τριακόσια χιλιάρικα.

Επί 16 ολόκληρα χρόνια πάλευαν οι δημοσιογράφοι για να ακυρωθεί η συγκεκριμένη διάταξη, η οποία σ' αυτό το διάστημα γέννησε ολόκληρη βιομηχανία αγωγών. Έπρεπε να φτάσει το καλοκαίρι τού 2011 για να αποφασίσει ο Άρειος Πάγος ότι η διάταξη περί κατώτατων ορίων χρηματικής ικανοποίησης για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης προσώπου, του οποίου εθίγη η τιμή και η υπόληψη από δημοσίευμα και τηλεοπτική ή ραδιοφωνική εκπομπή, είναι αντισυνταγματική.


(β) Ο νόμος 3126/2003 συνιστά την απόλυτη ειρωνεία για τον Βενιζέλο: τον τιτλοφόρησε "νόμο ποινικής ευθύνης των υπουργών" αλλά έμεινε στην γλώσσα μας ως "νόμος μη ευθύνης υπουργών".

Είναι σαφές ότι ο εν λόγω νόμος, τον οποίο πολλοί νομομαθείς χαρακτηρίζουν ως "ανήθικο προνόμιο των υπουργών", φτιάχτηκε από τον Βαγγέλα με σκοπό να εξασφαλιστεί η ατιμωρησία των υπουργών. Σ' αυτόν τον κατάπτυστο νόμο ορίζεται ότι (Ι) η άδεια για την έναρξη διαδικασίας δίωξης -ή ακόμη και απλής ανάκρισης- υπουργού δίνεται μόνο από την βουλή και (ΙΙ) η περίοδος της παραγραφής όλων των αδικημάτων των υπουργών δεν είναι ημερολογιακή αλλά διαρκεί δύο βουλευτικές συνόδους, όσο κι αν διαρκέσουν αυτές.

Τί μας λέει μ' αυτό το τερατούργημα ο Βενιζέλος; Μας λέει ότι εκεί όπου για το αδίκημα ενός απλού πολίτη ισχύει παραγραφή μετά από δέκα χρόνια, για έναν υπουργό μπορεί να ισχύσει παραγραφή μέσα σε έξι μήνες, αν στο χρονικό αυτό διάστημα προκηρυχθούν δυο φορές εκλογές. Ερωτώ, για παράδειγμα: θυμάστε πού κατέληξε η περίπτωση των υπουργών Δούκα, Κοντού και Μπασιάκου, για τους οποίους η ανάκριση είχε συγκεντρώσει επαρκή στοιχεία στοιχειοθέτησης αδικημάτων στην περίφημη υπόθεση του Βατοπεδίου; Πουθενά. Γιατί; Επειδή η ιστορία άρχισε το 2003 και το 2007 είχαμε εκλογές, όταν ο Καραμανλής έκλεισε εσπευσμένα την βουλή το καλοκαίρι του 2009 για να ξαναπάμε σε εκλογές συμπληρώθηκαν δυο βουλευτικές σύνοδοι και η υπόθεση παρεγράφη.

Η πλάκα είναι ότι η παραγραφή ισχύει μόνο για τους υπουργούς και όχι για τους συνεργάτες τους, όπως έχει αποφανθεί και ο εισαγγελέας Σανιδάς. Έτσι, αν ένας υπουργός μοιραστεί μια μίζα με τον γραμματέα του και η υπόθεση αποκαλυφθεί μετά από δυο βουλευτικές συνόδους, ο μεν γραμματέας πάει κατηγορούμενος ο δε υπουργός πάει για καφέ.

Και μια λεπτομέρεια, για όσους δεν την γνωρίζουν. Ο Άκης δεν πήγε φυλακή κατηγορούμενος για όσα έκανε ως υπουργός, επειδή ό,τι κι αν είχε κάνει είχε παραγραφεί. Πήγε για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, αδίκημα που είναι διαρκές και δεν υπόκειται σε παραγραφή.


Για τον νόμο 3885/2010 και όλη την σπαρταριστή ιστορία με τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και τα υποβρύχια που χρυσοπληρώσαμε αλλά δεν είδαμε ποτέ, σας παραπέμπω στην σειρά κειμένων που δημοσιεύθηκαν τον περασμένο Οκτώβριο σε τούτη την γωνιά με τον γενικό τίτλο "Το μουσούδι". Ο Βενιζέλος (αυτός είναι το μουσούδι) εμφανίζεται από το τέταρτο κείμενο της σειράς ("Το υποβρύχιο που γέρνει") και μετά. Ανατρέξτε, διαβάστε, απολαύστε και αναφωνήστε όλοι μαζί:

Ω! Μπένυ, Μπένυ...

3 σχόλια:

spiral architect είπε...

Πολλά μπορεί να πει και να γράψει κανείς για το ποιόν των Ελλήνων αστών πολιτικών. Ειδικά όμως ο Βενιζέλος παίζει να είναι ταυτόχρονα και ο πλέον αντιπαθέστερος πολιτικός του 20ου και των αρχών του 21ου αιώνα.

Δραση στο Ωραιοκαστρο είπε...

Ο Βενιζέλος και όλος ο συρφετός που μας κυβερνά όλα τα χρόνια είναι μια θυγατρική των εφοπλιστωβιομηχανων που μας μοστράρονται σαν πολίτικοι.
Εμ μας πηδάν, τους πληρώνουμε, μας την λένε και από πάνω.

dhmhtrhs είπε...

Απορώ πώς δεν έχει καταθέσει ακόμα νόμο ο Mr Τριγλυκερίδιος που να χαρακτηρίζει το cogito ergo sum αντισυνταγματικό!
Συνέχισε να ζωγραφίζεις Θόδωρε!