Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

29 Νοεμβρίου 2013

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (11)

Θα περίμενε κανείς ότι οι πανεπιστημιακοί εκπαιδευτικοί και κυρίως οι φοιτητές θα προάσπιζαν σε κάθε περίπτωση το πανεπιστημιακό άσυλο. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που το καθηγητικό κατεστημένο έβαλε πλάτη ώστε η κρατική καταστολή να βάλει πόδι στους χώρους τους οποίους -υποτίθεται πως- καλύπτει η ασυλία. Στα προηγούμενα σημειώματα είδαμε αρκετά τέτοια παραδείγματα.

Αυτή η συνεργασία εκπαιδευτικών και αστυνομίας οδήγησε στην εμφάνιση του αρκετά παράξενου φαινομένου να "κατευθύνονται" οι διαδηλωτές από την αστυνομία προς το πλησιέστερο εκπαιδευτικό ίδρυμα, με την ψευδαίσθηση ότι θα γλίτωναν λόγω ασύλου. Μόλις οι διαδηλωτές "μαντρώνονταν", η αστυνομία εξασφάλιζε από την σύγκλητο την άδεια για εισβολή, έμπαινε και τους τσάκιζε. Αυτό έγινε στις 14/10/1983 (συγκέντρωση της "Επιτροπής για τον Στρατό"), στις 4/12/1984 (διαδήλωση κατά του Λεπέν), στις 26/3/1986 (διαδήλωση κατά της επίσκεψης Σουλτς), στις 18/7/1991 (διαδήλωση κατά της επίσκεψης Μπους πρεσβύτερου), στις 24/10/1991 (μαθητική διαδήλωση).

** Παρατήρηση: Το σχέδιο αυτό της αστυνομίας αποκάλυψε άθελά του και εμμέσως, πλην αρκετά σαφώς, ο αστυνομικός διευθυντής Δημήτρης Χοχτούλας κατά τα επεισόδια της 9ης Μαΐου 1985, όταν φώναξε στους συγκεντρωμένους το περίφημο "Εδώ δεν είναι Νομική να έχετε άσυλο". Έτσι, αντί να κυνηγάει τους διαδηλωτές στους δρόμους των Εξαρχείων, τους κατεύθυνε στο Χημείο όπου και τους ξεπάστρεψε με την άδεια του πρύτανη Μιχάλη Σταθόπουλου (λεπτομέρειες στο τρίτο σημείωμα της σειράς).

Αλλά ας επιστρέψουμε στην στάση που τήρησαν και τηρούν τα "φωτισμένα μυαλά" του τόπου. Μια ματιά στην "ασυλοφάγα" αρθρογραφία τους είναι αποκαλυπτική:

- Με άρθρο του στην εφημερίδα Το Βήμα (10/4/2005), ο πρώην ευρωβουλευτής και δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος χαρακτηρίζει τους διαδηλώνοντες φοιτητές ως "αριθμητικά ανάξιες λόγου αλλά πολύ δυναμικές φοιτητικές ομάδες, με σκοτισμένο μυαλό από αναρχικές ιδέες". Με παρεμφερή τρόπο είχε εκφραστεί και το διοικητικό συμβούλιο της νομικής τον Φεβρουάριο του 1973 για τους φοιτητές που είχαν καταλάβει το κτήριο. 

- Ταυτιζόμενος πλήρως με την παραπάνω άποψη, ο πρώην κοσμήτορας της φιλοσοφικής Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης σε δικό του άρθρο στην ίδια εφημερίδα κάνει λόγο για "συρφετό ολίγων φοιτητών που ασκούν τρομοκρατία και απειλούν ότι θα κηλιδώσουν οποιονδήποτε τους αντισταθεί με τη στηλίτευσή του". Αν και ο Μικρογιαννάκης έχει πρόβλημα με τα ελληνικά του (κηλιδώνεται ο αθώος και στηλιτεύεται ο ένοχος), αυτό που θέλει να πει είναι σαφές.

- Υπέρμαχος της κατάργησης του ασύλου ο γνωστότατος και μη εξαιρετέος Γιώργος Μπαμπινιώτης (πρύτανης και πρώην υπουργός παιδείας), σε άρθρο του στο Βήμα (4/12/2005) ζητά την αναθεώρηση του θεσμικού πλαισίου για το άσυλο, επειδή οι μεν φοιτητές το έχουν καταστρατηγήσει οι δε εξωπανεπιστημιακοί το εκμεταλλεύονται. Έμμεσα, δηλαδή, ο Μπαμπινιώτης βάζει θέμα ότι το άσυλο πρέπει να καλύπτει μόνο τους καθηγητές.

- Τα ίδια περίπου υποστηρίζει σε δικό του άρθρο στην Ελευθεροτυπία (30/6/2003) ο τότε πρύτανης του πανεπιστημίου Κρήτης Γιάννης Φίλης. Στο εν λόγω άρθρο, μάλιστα, διαστρεβλώνει την αλήθεια και αποδίδει την μεγάλη κατάληψη του 1999, η οποία αποφασίστηκε από διαδοχικές φοιτητικές συνελεύσεις και κράτησε έξι μήνες, σε εξωπανεπιστημιακούς!

- Σε παρέμβασή του στον διαβόητο "διάλογο για την παιδεία" μεταξύ Γιαννάκου και Βερέμη (2006), ο πρύτανης του πολυτεχνείου Κρήτης Ιωακείμ Γρυσπολάκης υποστηρίζει ότι "καμία ομάδα (μικρή ή μεγάλη) του πανεπιστημίου δεν έχει δικαίωμα να παρακωλύει τα υπόλοιπα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας από τη διαδικασία της εκπαίδευσης και της έρευνας".

- Ένα βήμα πιο πέρα πάει ο καθηγητής Ιωάννης Χατζόπουλος, προσφέροντας στην αστυνομία μια θαυμάσια δικαιολογία για την κατάλυση του ασύλου: "η αυθαίρετη κατάληψη του πανεπιστημιακού χώρου από ομάδα της πανεπιστημιακής κοινότητας στο πλαίσιο αγωνιστικών κινητοποιήσεων είναι αυτή καθεαυτή ενέργεια κατάλυσης του ασύλου".

- Η Αννίτα Φλώρου δεν μασάει τα λόγια της: "Δώστε τη δύναμη (από νομική και ουσιαστική άποψη) στην οποιαδήποτε αρμόδια αρχή να επεμβαίνει στα πανεπιστήμια όταν η ελευθερία μετατρέπεται σε ασυδοσία".

Λένε πως μ' όποιον δάσκαλο καθήσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Κι αφού οι θέσεις πολλών εκ των διδασκόντων ήσαν αυτές που είδαμε, είναι μοιραίο να υπάρχουν παρόμοιες θέσεις και από πλευράς μερικών διδασκομένων. Φυσικά, σ' αυτόν τον τομέα πρωταγωνιστούν οι λογής-λογής ακροδεξιές φοιτητικές παρατάξεις, οι οποίες όχι μόνο ζητούσαν πάντοτε την κατάργηση του ασύλου αλλά "βοηθούσαν" και τους αστυνομικούς στην "αποκατάσταση της τάξης". Όμως, δεν λείπουν οι γελοιότητες και από άλλους. Χαρακτηριστική είναι η προκήρυξη της ΟΝΝΕΔ (1982), όπου γίνεται λόγος για κατάλυση του ασύλου επειδή η νεολαία ΠαΣοΚ διοργάνωσε την ετήσια γιορτή της στον χώρο τής πολυτεχνειούπολης στου Ζωγράφου (!) και καλείται η πολιτεία να επέμβει [Λεπτομέρεια: εκείνη την εποχή, στο κεντρικό συμβούλιο της ΟΝΝΕΔ ήσαν και οι Βασίλης Μιχαλολιάκος, Μάνος Μανωλάκος, Διονύσης Καραχάλιος και Νίκος Χατζηνικολάου].


Οι υπέρμαχοι της κατάλυσης του ασύλου υποστηρίζουν ότι το άσυλο πρέπει να καλύπτει μόνο την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Δεν διευκρινίζουν, όμως, ότι εννοούν αποκλειστικά τις ιδέες οι οποίες βρίσκονται μέσα στα πλαίσια της αστικά παραδεκτής νομιμότητας. Έτσι, έχουμε το οξύμωρο φαινόμενο να έχουν άσυλο οι ιδέες οι οποίες δεν ενοχλούν, άρα δεν χρειάζονται άσυλο! Όποιος τολμήσει να υποστηρίξει ο,τιδήποτε μη κοινά αποδεκτό, ρίχνεται στην πυρά:

- Το 1988 έγινε μεγάλη κουβέντα για την αποποινικοποίηση του χασίς. Οι θιασώτες τής αλλαγής τού θεσμικού πλαισίου πραγματοποιούν ανοιχτή συζήτηση στην πανεπιστημιούπολη των Ιλισίων, κατά την διάρκεια της οποίας μερικοί καπνίζουν συμβολικά τσιγάρα κάνναβης. Επί ημέρες μετά, το Βήμα ξεφωνίζει τις πρυτανικές αρχές (αλλά και την αστυνομία που δεν επενέβη) για υπόθαλψη εγκληματιών!


- Στις 28/3/1991, η αριστερή φοιτητική παράταξη ΕΣΟΦ πραγματοποιεί στο Αριστοτέλειο εκδήλωση με θέμα τις μειονότητες της βόρειας Ελλάδας. Η εκδήλωση διαλύεται βίαια από έφοδο μελών τής ΔΑΠ, με επί κεφαλής τον τότε αντιπρύτανη -και αργότερα πρύτανη- Αντώνη Μάντη. Στις 28/4 η ΕΣΟΦ κάνει άλλη μια προσπάθεια αλλά και πάλι η εκδήλωση διαλύεται με ΔΑΠίτικη βία.

- Το 1992 καταδικάζονται για "διασπορά ψευδών ειδήσεων" τέσσερις φοιτητές, οι οποίοι διατύπωσαν την άποψη ότι στην Ελλάδα υπάρχουν καταπιεζόμενες μειονότητες. Σε ένδειξη συμπαράστασης, μερικοί πανεπιστημιακοί πήραν το μέρος των καταδικασμένων, υποστηρίζοντας ότι οι φοιτητές είχαν το δημοκρατικό δικαίωμα της απόλυτης ελευθερίας λόγου. Μέσα σε λίγες μέρες, με μια ταχύτατη και κατευθυνόμενη διαδικασία, μαζεύτηκαν εκατοντάδες υπογραφές άλλων πανεπιστημιακών, οι οποίοι κατήγγειλαν τους προηγούμενους συναδέλφους τους ως ανεύθυνους και εθνικά επικίνδυνους. 


- Το 2005, στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 32 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μέσα στο Πολυτεχνείο εκτίθενται έργα ζωγραφικής τριών μελών τής οργάνωσης "17 Νοέμβρη". Στα πλαίσια της "ασυλίας", της "ελεύθερης διακίνησης ιδεών" και της "ελευθερίας τής τέχνης", το γεγονός έσπευσαν να καταδικάσουν τόσο η Νέα Δημοκρατία (διά του κυβερνητικού εκπροσώπου Θόδωρου Ρουσσόπουλου όσο και το ΠαΣοΚ (διά του εκπροσώπου τύπου Νίκου Αθανασάκη). Τον δε πρύτανη Ανδρέα Ανδρεόπουλο, ο οποίος τόλμησε να δηλώσει ότι "εμείς λογοκρισία δεν κάνουμε", ανέλαβε να "συνετίσει" η Ντόρα Μπακογιάννη, λέγοντας ότι "ο κ. πρύτανης ορθώς δεν λογοκρίνει, γιατί αυτή είναι η δουλειά του, όμως θα έπρεπε να ξέρει ότι αυτή η γιορτή έχει έναν ουσιαστικό παιδευτικό χαρακτήρα".

Η φράση τής Ντόρας συνοψίζει τα πάντα: ασυλία ιδεών υπάρχει μόνο αν οι ιδέες συμφωνούν με την παιδεία που η αστική τάξη θέλει να έχουν οι υπήκοοί της, αλλοιώς υπάρχουν και τα ΜΑΤ...

Εμείς θα συνεχίσουμε.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ο Γιάννης Φίλης ήταν πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης καί όχι του Πανεπστημίου.