"Μοχθούμε, επενδύουμε, παράγουμε και προσφέρουμε στην οικονομία και την κοινωνία μας, ακόμη και μέσα στα πέτρινα χρόνια της κρίσης, κάτω από συνθήκες αντίξοες – για να μην πούμε εχθρικές".
Προφανώς, αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί που δηλώνουν τα παραπάνω. Θα μπορούσε να ήσαν εκπαιδευτικοί, ας πούμε. Ή γιατροί και νοσηλευτές τού ΕΣΥ. Ή μικρομεσαίοι μαγαζάτορες της γειτονιάς. Θα μπορούσε να ήσαν οποιοιδήποτε από τους κατατρεγμένους "στα πέτρινα χρόνια τής κρίσης". Και όμως, πίσω από την παραπάνω δήλωση βρίσκονται οι...βιομήχανοι!
Αχ, αυτοί οι δόλιοι οι βιομήχανοι... Κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να τους περισσέψουν δυο δεκάρες ώστε να τις επενδύσουν για το καλό τής χώρας. Μοχθούν γι' αυτό το καλό. Δηλαδή, τί μοχθούν; Τους φεύγει ο κώλος στην δουλειά. Πάντοτε εμφορούμενοι από το υψηλό ιδεώδες τής προσφοράς στην οικονομία "μας" και στην κοινωνία "μας". Μιας ανιδιοτελούς προσφοράς, η οποία προφανώς δεν αναγνωρίζεται, αν λάβουμε υπ' όψη μας ότι συντελείται μέσα σε συνθήκες από αντίξοες (το λίγο λιγώτερο) έως και εχθρικές.
"Η βιομηχανία είναι ο πραγματικός πρωταθλητής της εθνικής μας οικονομίας –μολονότι αντιμετωπίζει σε μόνιμη βάση μία μεροληπτική διαιτησία".
Λογικό, λογικώτατο το παράπονο των καημένων των βιομηχάνων, στην ίδια δήλωση. Διότι, σου λένε οι άνθρωποι, καλά να μη μας χωνεύει το κομμουνιστικό προλεταριάτο και καλά να μας έχουν στο φτύσιμο οι αραχτοί και οι βολεμένοι, αλλά η μεροληπτική αντιμετώπιση από πλευράς κράτους είναι ακατανόητη.
Εμ, πώς; Όλο κόντρα τους πάει αυτό το κωλοκράτος κι όλο παίρνει το μέρος των εργαζομένων. Πάνε να κάνουν δυο απολύσεις, τους σταματάει η επιθεώρηση εργασίας. Πάνε να κόψουνε λιγάκι τα υπέρμετρα μεροκάματα, τους το απαγορεύει ο Βρούτσης. Ζητάνε από τα ΜΑΤ να διαλύσουνε μια παράνομη και καταχρηστική απεργία, μπαίνει στην μέση ο Δένδιας. Παρακαλάνε για μια επιχορήγηση ή για μια οποιαδήποτε ψιλοδιευκόλυνση, κάνει τον κινέζο ο Χατζηδάκης. Εκλιπαρούν για μια μικρή μείωση της σκληρής φορολογίας τους, κάνει τον κουφό ο Στουρνάρας. Πάνε να πιάσουν σειρά να αγοράσουν κατιτίς από τα ρετάλια που πουλάει το ΤΑΙΠΕΔ, προτιμάει γερμανούς κι αμερικανούς ο Σαμαράς. Όλοι, λυτοί και δεμένοι μεροληπτούν εις βάρος τους. Ε, πώς διάβολο να προκόψει τούτος ο τόπος;
"Η αποβιομηχάνιση δεν είναι ούτε πραγματικότητα ούτε νομοτέλεια, όπως συστηματικά παρουσιάζεται. Είναι θέμα επιλογής, είναι θέμα πολιτικής. Έχουμε αλήθεια συμβιβαστεί με την ιδέα μιας Ελλάδας χωρίς σύγχρονη βιομηχανική βάση; Ή μήπως είναι η ώρα να αναθεωρήσει η κυβέρνηση την άποψή της για τη δυναμική, τις προτεραιότητες και το μέλλον της εθνικής μας οικονομίας, χαράσσοντας μια επιθετική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας μας;"
Αυτό είναι! Ο δάκτυλος επί των τύπων των ήλων! Σταράτες κουβέντες από εκείνους που ξέρουν. Αν θέλει η κυβέρνηση να βγάλει τον τόπο από το αδιέξοδο, επιβάλλεται να χαράξει "μια επιθετική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας μας" (προσοχή στο "μας"). Ακριβώς όπως έκαναν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις με τον πακτωλό των χρημάτων τής αμερικανικής βοήθειας ή όπως έκαναν οι γνήσια ελληνικές κυβερνήσεις τής εθνοσωτηρίου επαναστάσεως. Εκείνες οι κυβερνήσεις βόηθησαν και στήριξαν πραγματικά την ελληνική βιομηχανία (άσχετα αν ο τελικός λογαριασμός στάλθηκε στον ελληνικό λαό), γι' αυτό και η χώρα μεγαλούργησε.
Τελειώνω με μια απορία: Οι αδικίες που υφίστανται οι εργαζόμενοι προκαλούν αμέτρητες απεργίες κάθε τρεις και λίγο. Πότε, άραγε, θα γίνει και μια απεργία για τις αδικίες που υφίσταται η ανιδιοτελώς μοχθούσα τάξη των βιομηχάνων;
ΥΓ: Ολόκληρη η "αδαμαντοστόλιστη" ανακοίνωση των βιομηχάνων είναι αναρτημένη στον ιστοτόπο τού Σ.Ε.Β. (http://www.sev.org.gr/online/viewNews.aspx?id=2334). Διαβάστε την και λυπηθείτε τους.
Προφανώς, αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί που δηλώνουν τα παραπάνω. Θα μπορούσε να ήσαν εκπαιδευτικοί, ας πούμε. Ή γιατροί και νοσηλευτές τού ΕΣΥ. Ή μικρομεσαίοι μαγαζάτορες της γειτονιάς. Θα μπορούσε να ήσαν οποιοιδήποτε από τους κατατρεγμένους "στα πέτρινα χρόνια τής κρίσης". Και όμως, πίσω από την παραπάνω δήλωση βρίσκονται οι...βιομήχανοι!
Αχ, αυτοί οι δόλιοι οι βιομήχανοι... Κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να τους περισσέψουν δυο δεκάρες ώστε να τις επενδύσουν για το καλό τής χώρας. Μοχθούν γι' αυτό το καλό. Δηλαδή, τί μοχθούν; Τους φεύγει ο κώλος στην δουλειά. Πάντοτε εμφορούμενοι από το υψηλό ιδεώδες τής προσφοράς στην οικονομία "μας" και στην κοινωνία "μας". Μιας ανιδιοτελούς προσφοράς, η οποία προφανώς δεν αναγνωρίζεται, αν λάβουμε υπ' όψη μας ότι συντελείται μέσα σε συνθήκες από αντίξοες (το λίγο λιγώτερο) έως και εχθρικές.
"Η βιομηχανία είναι ο πραγματικός πρωταθλητής της εθνικής μας οικονομίας –μολονότι αντιμετωπίζει σε μόνιμη βάση μία μεροληπτική διαιτησία".
Λογικό, λογικώτατο το παράπονο των καημένων των βιομηχάνων, στην ίδια δήλωση. Διότι, σου λένε οι άνθρωποι, καλά να μη μας χωνεύει το κομμουνιστικό προλεταριάτο και καλά να μας έχουν στο φτύσιμο οι αραχτοί και οι βολεμένοι, αλλά η μεροληπτική αντιμετώπιση από πλευράς κράτους είναι ακατανόητη.
Εμ, πώς; Όλο κόντρα τους πάει αυτό το κωλοκράτος κι όλο παίρνει το μέρος των εργαζομένων. Πάνε να κάνουν δυο απολύσεις, τους σταματάει η επιθεώρηση εργασίας. Πάνε να κόψουνε λιγάκι τα υπέρμετρα μεροκάματα, τους το απαγορεύει ο Βρούτσης. Ζητάνε από τα ΜΑΤ να διαλύσουνε μια παράνομη και καταχρηστική απεργία, μπαίνει στην μέση ο Δένδιας. Παρακαλάνε για μια επιχορήγηση ή για μια οποιαδήποτε ψιλοδιευκόλυνση, κάνει τον κινέζο ο Χατζηδάκης. Εκλιπαρούν για μια μικρή μείωση της σκληρής φορολογίας τους, κάνει τον κουφό ο Στουρνάρας. Πάνε να πιάσουν σειρά να αγοράσουν κατιτίς από τα ρετάλια που πουλάει το ΤΑΙΠΕΔ, προτιμάει γερμανούς κι αμερικανούς ο Σαμαράς. Όλοι, λυτοί και δεμένοι μεροληπτούν εις βάρος τους. Ε, πώς διάβολο να προκόψει τούτος ο τόπος;
"Η αποβιομηχάνιση δεν είναι ούτε πραγματικότητα ούτε νομοτέλεια, όπως συστηματικά παρουσιάζεται. Είναι θέμα επιλογής, είναι θέμα πολιτικής. Έχουμε αλήθεια συμβιβαστεί με την ιδέα μιας Ελλάδας χωρίς σύγχρονη βιομηχανική βάση; Ή μήπως είναι η ώρα να αναθεωρήσει η κυβέρνηση την άποψή της για τη δυναμική, τις προτεραιότητες και το μέλλον της εθνικής μας οικονομίας, χαράσσοντας μια επιθετική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας μας;"
Αυτό είναι! Ο δάκτυλος επί των τύπων των ήλων! Σταράτες κουβέντες από εκείνους που ξέρουν. Αν θέλει η κυβέρνηση να βγάλει τον τόπο από το αδιέξοδο, επιβάλλεται να χαράξει "μια επιθετική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας μας" (προσοχή στο "μας"). Ακριβώς όπως έκαναν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις με τον πακτωλό των χρημάτων τής αμερικανικής βοήθειας ή όπως έκαναν οι γνήσια ελληνικές κυβερνήσεις τής εθνοσωτηρίου επαναστάσεως. Εκείνες οι κυβερνήσεις βόηθησαν και στήριξαν πραγματικά την ελληνική βιομηχανία (άσχετα αν ο τελικός λογαριασμός στάλθηκε στον ελληνικό λαό), γι' αυτό και η χώρα μεγαλούργησε.
Τελειώνω με μια απορία: Οι αδικίες που υφίστανται οι εργαζόμενοι προκαλούν αμέτρητες απεργίες κάθε τρεις και λίγο. Πότε, άραγε, θα γίνει και μια απεργία για τις αδικίες που υφίσταται η ανιδιοτελώς μοχθούσα τάξη των βιομηχάνων;
ΥΓ: Ολόκληρη η "αδαμαντοστόλιστη" ανακοίνωση των βιομηχάνων είναι αναρτημένη στον ιστοτόπο τού Σ.Ε.Β. (http://www.sev.org.gr/online/viewNews.aspx?id=2334). Διαβάστε την και λυπηθείτε τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου