Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

8 Μαΐου 2013

Αντρεόττι, ο "φάρος της πολιτικής" (!)

Ποιός θα το πίστευε ότι, επιστρέφοντας μετά το πασχαλιάτικο διάλειμμα, θα ασχολιόμουν με τον Αντρεόττι; Ας όψεται, όμως, ο χαρακτηρισμός που διάβασα για πάρτη του στην "έγκριτη" τοπική εφημερίδα Πελοπόννησος, σύμφωνα με το οποίο ο τεθνηκώς ήταν "φάρος της πολιτικής ζωής στην Ιταλία". Παράλληλα, είδα και φωτογραφίες από την κηδεία του, όπου μαζεύτηκε το πόπολο για να τον "ξεπροβοδίσει" (φυσικά, μαζί με τον Μόντι, τον Λέττα κλπ κλπ)... ε, πολύ ήθελα να φορτώσω; Άκου κόσμε! Άκου, χιλιάδες λαού στην κηδεία τού Αντρεόττι!

Θα μου πείτε, εδώ αγιοποιήθηκε (σχεδόν) εκείνη η σκατόψυχη η Θάτσερ, οι φιοριτούρες στον ψόφο τού Αντρεόττι μάς μάραναν; Ε, πώς; Σιγά μη δώσω συχωροχάρτι στους φρατέλλους, επειδή εκεί στην Εγγλεζία κάνανε την φασίστω την Θάτσερ εικόνισμα. Αυτό μας έλειπε, να αναγορεύσουμε σε "φάρο της πολιτικής" τον άνθρωπο που απεικόνισε κατά 50% την βρομιά τής ιταλικής αστικής εξουσίας (το άλλο 50% ανήκει δικαιωματικά στον αλήστου μνήμης "σοσιαλιστή" Μπεττίνο Κράξι). Αλλά, ποιός ήταν στ' αλήθεια ο Τζούλιο Αντρεόττι;

Αν ο Ιούλιος Καίσαρας απεκαλείτο Divus Iulius (Θεϊκός Ιούλιος), στον Τζούλιο Αντρεόττι "κόλλησε" το παρατσούκλι "Divo Guglio", προφανώς λόγω των άριστων σχέσεων που είχε πάντοτε με το Βατικανό και την παπική εξουσία γενικώτερα. Οι κινηματογραφόφιλοι μάλλον θα θυμούνται το -σχετικά πρόσφατο- φιλμ με τίτλο "Ιl Divo", το οποίο πραγματεύεται τις σχέσεις τού Αντρεόττι με την Μαφία. Σχέσεις με την Μαφία, είπα; Έλα ντε!

Ο Αντρεόττι δυο εμμονές είχε στην ζωή του: την θρησκεία και τον αντικομμουνισμό. Όπως έλεγε ο ίδιος, η ευτυχέστερη στιγμή του ως παιδί ήταν όταν, στην διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής, ξέφυγε από τους συμμαθητές του και συνάντησε τον πάπα. Κι αν το να εκμεταλλευτεί την θρησκεία προκειμένου να προαγάγει τον αντικομμουνισμό του είναι προφανές, είναι εξ ίσου λογική η συνεργασία του με τους θρησκόληπτους μαφιόζους προκειμένου να χτυπήσει το -τότε πανίσχυρο- κομμουνιστικό κόμμα τής Ιταλίας, όσο κι αν το κόμμα τού ευρωπαϊστή Ενρίκο Μπερλινγκουέρ ελάχιστη σχέση είχε με τον γνήσιο κομμουνισμό.

Ο Αντρεόττι μπήκε στην πολιτική με το πατρονάρισμα του Αλσίντε ντε Γκάσπαρι, του εθνικιστή βουλευτή που το 1926 έμεινε 18 μήνες στην φυλακή λόγω των βίαιων εθνικιστικών ταραχών τού Τρέντο. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο ντε Γκάσπαρι αποφυλακίστηκε με ανοιχτή παρέμβαση τού Βατικανού και έμελλε, πολλά χρόνια αργότερα, να υπογράψει ως υπουργος εξωτερικών την ένταξη της Ιταλίας τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην -τότε- Ε.Ο.Κ. Τέλος πάντων, ο Αντρεόττι  πρωτοεκλέχτηκε το 1946 και εξακολούθησε να εκλέγεται ίσαμε το 1991, οπότε ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας Φραντσέσκο Κοσσίγκα τον διόρισε ισόβιο γερουσιαστή.

Ο πολιτικός βίος τού "φάρου τής πολιτικής" είναι γεμάτος μελανές σελίδες. Για παράδειγμα, στις 14 Απριλίου 1986 (ως υπουργός εξωτερικών τότε) ειδοποίησε κρυφά τον Καντάφι ότι την επομένη οι ΗΠΑ θα χτυπούσαν την Λιβύη, όπως και έγινε. Δεν λέω ότι έκανε καλώς ή κακώς. Λέω ότι ενήργησε ερήμην της επίσημης ιταλικής κυβερνήσεως, η οποία είχε συμπαραταχυεί με τις ΗΠΑ.

Το 1979 ερευνήθηκε ο ρόλος του Αντρεόττι στην δολοφονία του Μίνο Πεκορέλλι, ενός δημοσιογράφου ο οποίος κατηγορούσε ευθέως τον Αντρεόττι ότι διατηρούσε σχέσεις με τη Μαφία και ενεχόταν στην απαγωγή του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο. Όταν η -υπό τον δικαστή Ντι Πιέτρο- επιχείρηση "Καθαρά Χέρια" (η οποία διερευνούσε τις σχέσεις πολιτικών με την Μαφία) έφτασε στον Αντρεόττι, ο "Θεϊκός Τζούλιο" έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Μετά από δίκη που διήρκεσε τρία χρόνια, το δικαστήριο τον απάλλαξε από τις κατηγορίες το 1999. Ακολούθησε έφεση και τον Νοέμβριο του 2002 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 24 ετών. Ο τότε ογδόντα τριών ετών Αντρεόττι άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος. Στις 30 Οκτωβρίου 2003, το εφετείο αθώωσε τον Αντρεόττι από την κατηγορία του φόνου. Το ίδιο έτος, το δικαστήριο του Παλέρμο τον απάλλαξε από τις κατηγορίες για σχέσεις του με την Μαφία, αλλά μόνο λόγω παραγραφής. Το δικαστήριο βεβαίωσε ότι ο Αντρεόττι είχε πράγματι ισχυρούς δεσμούς με τη Μαφία μέχρι το 1980, την οποία χρησιμοποίησε για την προώθηση της πολιτικής του καρριέρας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται και ο ίδιος όργανο της Μαφίας.

Ως επιχείρημα υπεράσπισης, ο Αντρεόττι πρόβαλε τα σκληρά μέτρα που πήρε κατά της Μαφίας. Οπωσδήποτε, αυτά τα μέτρα δεν αμφισβητούνται. Μόνο που ήρθαν όταν ο Μπερλινγκουέρ και το κομμουνιστικό κόμμα τής Ιταλίας είχαν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη, τα σοσιαλιστικά καθεστώτα στην ανατολική Ευρώπη βρίσκονταν υπό κατάρρευση (ήδη βρισκόταν στην εξουσία ο Γκορμπατσόφ, ένας από τους δυο καλύτερους πολιτικούς φίλους τού Αντρεόττι - ο δεύτερος ήταν ο Χέλμουτ Κολ), η πολιτική καρριέρα τού ίδιου του Αντρεόττι κλυδωνιζόταν επικίνδυνα και χρειαζόταν ένα δραστικό τονωτικό, ενώ και οι νεόκοποι ηγέτες τής Μαφίας είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Επίσης, το 1990, κάτω από την πίεση δημοσιογραφικών αποκαλύψεων, ο Αντρεόττι υποχρεώθηκε να παραδεχτεί την ύπαρξη της διαβόητης Operazione Gladio (Επιχείρηση Ξίφος), μιας συνωμοτικής αντικομμουνιστικής οργάνωσης η οποία προέβλεπε μέχρι και επιβολή δικτατορίας σε περίπτωση που οι κομμουνιστές έπαιρναν ποτέ την πλειοψηφία. Να σημειώσουμε εδώ, ότι τέτοιες οργανώσεις είχαν στηθεί σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο από τις ΗΠΑ, ενώ το ελληνικό παρακλάδι τους είχε την ονομασία "Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά".

Τελικά, ο "φάρος της πολιτικής" κατάφερε με τα απανωτά σκάνδαλά του να οδηγήσει σε διάλυση το κόμμα του: το 1992 ο ίδιος γκρεμίστηκε από την πρωθυπουργία και δυο χρόνια αργότερα έσβηνε για πάντα από τον πολιτικό χάρτη της χώρας το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών, ανοίγοντας τον δρόμο για την ανέλιξη του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο Μπερλουσκόνι δεν ξέχασε το "δώρο" τού Αντρεόττι και το 2006 τον πρότεινε για πρόεδρο της γερουσίας. Ο γλοιώδης 87χρονος Τζούλιο δεν βρήκε το σθένος να απορρίψει την πρόταση του Μπερλουσκόνι αλλά η υποψηφιότητά του καταψηφίστηκε.

Η τελευταία "επιτυχία" τού ισόβιου γερουσιαστή Αντρεόττι ήρθε το 2008, όταν έρριξε με την ψήφο του την κυβέρνηση Πρόντι, προκειμένου να επανέλθει στην εξουσία ο Μπερλουσκόνι. Λέγεται ότι ο Αντρεόττι ενήργησε καθ' υπόδειξη του Βατικανού, το οποίο ήταν χολωμένο με τον Πρόντι επειδή η κυβέρνησή του προωθούσε νομοσχέδιο νομιμοποίησης τόσο των ανύπαντρων όσο και των ομόφυλων ζευγαριών.


Αυτά τα ολίγα. Κι όποιος έχει διάθεση, ας ψάξει στο διαδίκτυο για περισσότερα. Υπάρχει θησαυρός από στοιχεία. Ενδεικτικά, δείτε το άρθρο τής Wikipedia για τον περιβόητο νονό τής μαφίας Σαλβατόρε (Τοτό) Ρίινα και απολαύστε την σκηνή όπου ο αρχιμαφιόζος υποδέχεται τον Αντρεόττι με το γνωστό "μαφιόζικο φιλί".

Για τέτοιον "φάρο" μιλάμε. Να τον χαίρονται όσοι φόρεσαν πλερέζες τώρα που ψόφησε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: