Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

7 Φεβρουαρίου 2013

Δυο εικόνες με ανατριχιαστική ομοιότητα

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από δημοσίευμα του χτεσινού φύλλου τής εφημερίδας Έθνος με τίτλο "Ο 56χρονος άνεργος πατέρας που έγινε ρακοσυλλέκτης":

Ο 56χρονος Δημήτρης, οικοδόμος επί 42 χρόνια όπως λέει, είδε τις δουλειές να εξαφανίζονται και αντίθετα με άλλους ανέργους, δεν άφησε τα ταμπού να τον εμποδίσουν να κάνει ότι μπορεί για την γυναίκα και τα δύο του παιδιά. Σήμερα, είναι περήφανος για την νέα του «δουλειά» που επέλεξε σαν έσχατη λύση ώστε να επιβιώσει στην Ελλάδα της κρίσης. Και όπως αντελήφθη, αυτή η λύση μπορεί ακόμη και να πληρώνει καλά.

«Στην αρχή κάλυπτα το πρόσωπό μου, με κουκούλα ή μαντήλι. Δεν ήθελα να με αναγνωρίζουν οι άνθρωποι. Ντρεπόμουν», λέει ο ίδιος. Ακόμη και σήμερα δεν λέει το επώνυμό του, αν και ο κύριος λόγος είναι το ημιπαράνομο καθεστώς διακίνησης των υλικών που εντοπίζονται στα σκουπίδια. «Ηταν δύσκολα, αλλά τελικά μπήκα στο πνεύμα. Τι άλλο να κάνεις όταν δεν υπάρχει δουλειά;» λέει ο Δημήτρης, για να σημειώσει σε άλλο σημείο ότι «οι γείτονές μου με αντιμετωπίζουν θετικά, μου λένε μπράβο». (...)

Η τόλμη του Δημήτρη του επέτρεψε να συνεχίσει να στηρίζει την οικογένειά του, τον 26χρονο άνεργο γιο του και την έφηβη κόρη του. Ανησυχεί ωστόσο για το δικό τους μέλλον. Τουλάχιστον μπορούν να δοκιμάσουν την συλλογή σκουπιδιών, σημειώνει. Για κάποιους νέους, «αντί να κάθονται στις καφετέριες όλη μέρα θα μπορούσαν να κάνουν μία προσπάθεια ... Κάποιοι γελάνε, αλλά μπορείς να βγάλεις ένα ικανοποιητικό μεροκάματο από τα σκουπίδια. Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, αλλά μπορούμε ακόμη να προσπαθήσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς»
.


Από τούτην εδώ τη γωνιά, πριν 14 μήνες, στο κείμενο "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 36. Χειρουργείο δίχως αναισθητικό", όπου εξετάζαμε την καπιταλιστική λαίλαπα που σάρωσε την μετασοβιετική Ρωσσία και οδήγησε στην εξαθλίωση τις πλατειές λαϊκές μάζες, σημειώναμε:

Ένας χρόνος θεραπείας-σοκ ήταν αρκετός για να χάσουν τις οικονομίες τους εκατομμύρια ρώσσοι (λόγω της υποτίμησης του νομίσματος), ενώ παράλληλα εκατομμύρια εργαζόμενοι οδηγούνταν στην εξαθλίωση (λόγω της απότομης περικοπής τών επιδοτήσεων). Στα τέλη τού 1992, το ένα τρίτο τού πληθυσμού ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Κι αυτό, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα οποία καθόριζαν τα όρια της φτώχειας πολύ χαμηλά.

Τότε έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στους δρόμους και στις πλατείες απλοί άνθρωποι που προσπαθούσαν να επιβιώσουν πουλώντας προσωπικά είδη και οικογενειακά κειμήλια. Η αντίδραση των "μεταρρυθμιστών" ήταν προκλητική και πρόστυχη: αντί να δουν αυτό το φαινόμενο ως κατάντια, το εκθείασαν ως "επιχειρηματικό δαιμόνιο" (!!) και το παρουσίασαν ως απόδειξη ότι είχε ξεκινήσει η αναγέννηση του καπιταλισμού!


Είναι ανατριχιαστική η ομοιότητα ανάμεσα στις δυο εικόνες, παρ' ότι ανάμεσά τους βρίσκονται μια εικοσαετία και εκατοντάδες χιλιόμετρα. Ομοιότητα που δεν περιορίζεται μόνο στα κεντρικά πρόσωπα αλλά και στην προστυχιά εκείνων που βλέπουν την κατάντια ως "επιχειρηματικό δαιμόνιο". Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω περισσότερα. Ο αναγνώστης μπορεί να συμπληρώσει το σημερινό σημείωμα μόνος του.

3 σχόλια:

Ntina είπε...

Πάνω απ'όλα η "ελευθερία"...
Τα δικά μας σκουπίδια είναι ελεύθερα στην διάθεση σας.
Ξεφτιλιστείτε νεο..φιλελεύθερα.

gazarin είπε...

Товарищ Тедди

Θα'θελα να πω πολλά,μα θ'αφήσω τον ποιητή,τα λέει όλα:

Παράδεισος

Λεύτερος νά ῾σαι δοῦλος ὁποιανοῦ,
λεύτερος νὰ μιλᾷς, ὅταν κοιμᾶσαι,
λεύτερος, χρόνια νὰ τὰ κυνηγᾷς
τῶν Γιούρων τὰ ποντίκια μὴ σὲ φᾶνε.

Στὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς σου νὰ χιλιάζουν
τὰ ψέματα – τῆς μύγας τὰ σκουλήκια -,
νά ῾σαι τῆς Ἱστορίας γελοιογράφος,
ἀφέντης δίχως πιθαμὴ δικιά σου.

Σὰν τὴ στέρφα γουρούνα τ᾿ Ἅι-Ἀντώνη,
μισότυφλη ἀπὸ πάχητα καὶ νύστα,
νὰ νείρεσαι πὼς κολυμπᾷς σὲ κάτουρα
καὶ ξερατά, γρυλίζοντας: «παράδεισος»!
Κώστας Βάρναλης
Buenas dias

Unknown είπε...

Η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες, δείτε και κανα ΣΚΑΙ!! Ελπίζω μόνο ο κύριος να έχει κάνει έναρξη επαγγέλματος ρακοσυλλέκτη και να μην βγάζει μαύρα σκουπίδια. Διαφορετικά αφαιρεί και αυτός το λιθάρι του απο το οικοδόμημα της ισχυρής οικονομίας που πασχίζουμε να θεμελιώσουμε όλοι μας, με την καθοδήγηση των πεφωτισμένων ηγετών μας