Λαϊκή σοφία

Έχω αμφισβητήσει κατ' επανάληψη το κοινώς λεγόμενον ότι "ο λαός είναι σοφός". Δηλαδή, δεν έχω αμφισβητήσει απλώς την σοφία του λαού. Για να είμαι ακριβέστερος, θεωρώ ότι θα ήμασταν πιο κοντά στην πραγματικότητα αν μιλάγαμε για "λαϊκή μαλακία" παρά για "λαϊκή σοφία". Ιδού τρία πρόσφατα περιστατικά, τα οποία επιβεβαιώνουν την άποψή μου:


(α) Σκηνικό: η Α' ΔΟΥ Πατρών. Η βούληση του κράτους να διαλύσει τις δημόσιες υπηρεσίες (προφανώς για να γίνει ευκολώτερα αποδεκτό από την κοινή γνώμη το ξεπούλημά τους σε ιδιώτες), έχει δημιουργήσει κενά παντού, με αποτέλεσμα οι ουρές να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο (προσωπικά, επειδή γνωρίζω τις επικρατούσες συνθήκες, φροντίζω να έχω πάντοτε μαζί μου ένα βιβλίο ώστε να γεμίζω δημιουργικά την ώρα της αναμονής). Ενώ η ουρά κοντεύει να φτάσει στον παρακάτω όροφο, εμφανίζεται ο διευθυντής τής ΔΟΥ και προσφέρεται να εξυπηρετήσει όσους περιμένουν για μια απλή υπογραφή ή για μια σκέτη σφραγίδα.

Αξιοσημείωτη η ενέργεια του διευθυντή, ο οποίος θα μπορούσε να μείνει κλεισμένος στο γραφείο του και να αδιαφορήσει. Αλλά από το βάθος τής ουράς πετιέται σοβαρή μεσόκοπη κυρία και βάζει τις φωνές: "μας έχετε και περιμένουμε τρεις ώρες και δεν βάζετε έναν υπάλληλο να βάζει σφραγίδες να τελειώνουμε".

Αντιπαρέρχομαι το ότι εγώ ήμουν στην ουρά δέκα λεπτά και η κυρία βρισκόταν πίσω μου, άρα περίμενε λιγώτερο. Το θέμα είναι ότι αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος καλείται με την ψήφο του να δρομολογήσει το μέλλον αυτού του τόπου, έχει την απαίτηση να διατεθεί ένας υπάλληλος για να βάζει σφραγίδες! Εξυπακούεται ότι τέτοιας διανοητικής ικανότητος πολίτες θα χειροκροτήσουν μια πιθανή απόφαση για εκχώρηση των ΔΟΥ σε ιδιώτες. Προφανώς, είναι σίγουροι ότι ο ιδιώτης, ο οποίος θα πάρει την δουλειά, θα πληρώνει έναν υπάλληλο για να βάζει σφραγίδες...


(β) Σκηνικό: η ίδια ουρά. Ο κύριος που περιμένει ακριβώς μπροστά μου, αγανακτεί και ξεσπάει, στρεφόμενος προς το μέρος μου: "θα μπορούσαν να φέρουν για βοήθεια κάποιους από εκείνους που κάθονται σε άλλες υπηρεσίες". Τον κοίταξα ψύχραιμα και τον ρώτησα: "ξέρετε κάποια υπηρεσία όπου οι υπάλληλοι κάθονται;". Γούλρωσε τα μάτια. "Ξέρω υπαλλήλους στην Νομαρχία που κάθε μέρα φεύγουν από τις 11 και πάνε για ψώνια", μου δήλωσε με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση. Χαμογέλασα ειρωνικά. "Πρέπει να είναι πολύ κονομημένοι για να πηγαίνουν κάθε μέρα για ψώνια", αντέτεινα χαμογελαστά. Μου γύρισε φουρκισμένος την πλάτη και δεν μου ξαναμίλησε.

Είναι προφανές ότι στον συγκεκριμένο κύριο (και σε χιλιάδες άλλους με τα ίδια μυαλά) έχει πιάσει τόπο η μουμουέδικη προπαγάνδα για δημόσιους υπαλλήλους που τεμπελιάζουν. Δεν είμαι τόσο ηλίθιος για να υποστηρίξω ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι, έτσι; Αλλά θα ρωτήσω ευθέως: Ποιός ιδιωτικός υπάλληλος δεν "ξεκλέβει" χρόνο από την δουλειά του για να διευθετήσει προσωπικές του υποχρεώσεις; Ποιός ελέυθερος επαγγελματίας δεν έλειψε ποτέ από την δουλειά του για να πάει για ένα ουζάκι; Ποιός έμπορος δεν έφυγε ποτέ από το μαγαζί του, αφήνοντας τον υπάλληλο μόνο του στο μαγαζί; Για ποιόν από αυτούς τέθηκε ποτέ η απαίτηση να διωχτεί από την δουλειά του;

Προσωπική μου εκτίμηση, μετά από 27 χρόνια συναλλαγών με τον δημόσιο τομέα: οι "γραψαρχίδηδες" υπάλληλοι είναι εκείνοι που είτε διορίστηκαν με "δόντι" είτε έχουν εξασφαλίσει την θέση τους με κάποιο "δόντι". Επομένως, σε οποιονδήποτε "μετασχηματισμό" τής δημόσιας διοίκησης, αυτοί οι άνθρωποι έχουν εξασφαλισμένη την "σταδιοδρομία" τους. Όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΕΝ ΕΡΓΑΣΙΑ, οι οποίοι αγωνίζονται για το ψωμί των παιδιών τους. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε έναν δημόσιο υπάλληλο ως έναν άνθρωπο που παλεύει για το ψωμί των παιδιών του;


(γ) Αφήνουμε την Α΄ ΔΟΥ Πατρών και πάμε στα περίχωρα, στο όμορφο προάστιο που λέγεται Κρήνη. Ένα προάστιο το οποίο η αδιαφορία των υπευθύνων είχε επί μακρό χρονικό διάστημα καταδικάσει σε τεράστιο πρόβλημα ύδρευσης. Η λαϊκή σοφία βρήκε κι εδώ την λύση: κάλεσε σε βοήθεια την "Χρυσή Αυγή". Φυσικά, τα "λεβεντόπαιδα" ανταποκρίθηκαν, έστειλαν μηχανήματα κι εργάτες και το πρόβλημα της υδροδότησης λύθηκε. Καθ' ότι ο λαϊκός νους σκέφτεται και λίγο πούστικα: αν δεν θες εσύ να με εξυπηρετήσεις στα ίσα, θα εξυπηρετηθώ κι εγώ από πίσω.

Πρακτικός ο λαϊκός νους. Γιατί να μπαίνει σε διαδικασίες διεκδίκησης, μαχητικών εκδηλώσεων και μαζικών διαμαρτυριών; Χέστηκε. Την δουλειά του θέλει να κάνει. Άμα λάχει, συμμαχεί και με τον διάβολο προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του. Πώς το λέει η "λαϊκή σοφία"; "Ε, ρε, Χρυσή Αυγή που σας χρειάζεται"... Έτσι, ακριβώς. Και μετά κοκορεύεται "τους χρειαζόταν, τους πούστηδες"! Μόνο που εδώ το συζητάμε το ποιοι είναι τελικά οι πούστηδες...


Η σοφία του λαού... Ποιά σοφία, καλέ; Αυτή που εξόρισε τον Αριστείδη τον Δίκαιο, που ζήτησε την απελευθέρωση του Βαρραβά, που ονειρεύτηκε την "μεγάλη Ελλάδα" ή που στήριξε τον Χίτλερ στην εξουσία; Αυτή που ονόμασε "εθνάρχη" τον Καραμανλή και "γέρο τής δημοκρατίας" τον γερο-Παπανδρέου; Ή, μήπως, αυτή που πρόσφατα επέλεξε ως κυβερνήτες της τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη και τον Αντωνάκη; Σοβαρή σοφία, ρε σεις! Να την κάνουμε και δημοτικό τραγούδι, π' ανάθεμά μας...