Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

30 Σεπτεμβρίου 2010

Το "δαιμόνιο της φυλής"

Δεν μπόρεσα να μη γελάσω, διαβάζοντας την παρακάτω ιστορία στην προχτεσινή "Ναυτεμπορική". Μια καταπληκτική ιστορία απάτης, η οποία αποδεικνύει για πολλοστή φορά πόσο ευρηματικός μπορεί να γίνει ο έλληνας αλλά και πόσο εύκολα μπορεί να πιαστεί κορόιδο. Επειδή εκτιμώ ότι τα τελευταία κείμενα του ιστολογίου ήσαν κομματάκι "βαριά", ας είναι το σημερινό λίγο ελαφρύτερο. Απολαύστε, λοιπόν:

Χονδρέμπορος δέχεται επίσκεψη καινούργιου πελάτη, ο οποίος δίνει χαλαρά μια παραγγελία 90.000 ευρώ. Φυσικά, ο έμπορος καταχάρηκε με τέτοια παραγγελία εν μέσω περιόδου ξηρασίας για τγν αγορά. Και χάρηκε διπλά σαν είδε ότι ο καινούργιος πελάτης είχε καταφτάσει με δικό του φορτηγό, έτοιμος για επί τόπου παραλαβή, πράγμα που σήμαινε ότι δεν υπήρχε πρόβλημα με την απεργία των φορτηγών.

Το μόνο μελανό σημείο στην υπόθεση ήταν ότι ο καινούργιος πελάτης ήταν άγνωστος. Πώς να παραδώσει ενενήντα χιλιάδων εμπόρευμα σε κάποιον άγνωστο; Από την δύσκολη θέση τον έβγαλε ο ίδιος ο πελάτης, ο οποίος ετοίμασε μια επιταγή ημέρας και του την παρέδωσε. Τρίτη χαρά για τον έμπορο της ιστορίας μας, ο οποίος οπισθογράφησε την επιταγή, την σφράγισε και την έστειλε με έναν υπάλληλό του στην τράπεζα για άμεση είσπραξη, ώσπου να τελειώσει το φόρτωμα της παραγγελίας.

Ακόμα φόρτωνε, όταν επέστρεψε ο υπάλληλός του και τον ενημέρωσε ότι η επιταγή δεν είχε αντίκρυσμα. Ο έμπορος κοίταξε μουδιασμένα τον πελάτη αλλά εκείνος άρχισε να μαίνεται, βρίζοντας τον διευθυντή της τράπεζας, ο οποίος είχε αμελήσει να ενημερώσει την καρτέλλα του με την αύξηση του πιστωτικού του ορίου. Πήρε, λοιπόν, την επιταγή από τα χέρια του εμπόρου και έφυγε οργισμένος για την τράπεζα, προκειμένου να "καθαρίσει". Πράγματι, μετά από λίγη ώρα επέστρεψε με 90.000 μετρητά, τα οποία παρέδωσε στον έμπορο. Τέταρτη χαρά! Όλα είχαν πάει κατ' ευχήν.

Δυστυχώς, μια μέρα γεμάτη χαρές είναι λογικό να δώσει την θέση της σε μια μέρα γεμάτη λύπες. Πράγματι, την επομένη μπήκαν στο μαγαζί του δυο "φουσκωτοί", οι οποίοι κρατούσαν την χτεσινή οπισθογραφημένη επιταγή για να την εισπράξουν μαζί με τους...τόκους! Ο ανθρωπάκος κόντεψε να πάθει αποπληξία μόλις οι "φουσκωτοί" τον "ενημέρωσαν" ότι την προηγούμενη μέρα τούς είχε στείλει τον "υπάλληλό του" με την επιταγή για να του την "σπάσουν", παρακρατώντας 5.000 για τόκο...μιας ημέρας! Χρειάστηκε κάμποση ώρα για να καταλάβει ότι ο "πελάτης" είχε πάρει 90.000 εμπόρευμα με ένα πεντοχίλιαρο, οι τοκογλύφοι έβγαλαν 5.000 ευρώ μέσα σε 24 ώρες κι εκείνος είχε χαρίσει σε έναν άγνωστο εμπόρευμα ενενήντα ολόκληρων χιλιάδων...

Κάποτε μιλάγαμε για το "δαιμόνιο της φυλής". Φαίνεται, όμως, ότι αυτό το "δαιμόνιο" το εξαντλούμε, αποκλειστικά πλέον, σε κομπίνες, απάτες, ρεμούλες, αρπαχτές, πουστιές, τρικλοποδιές... Έχουμε γίνει "μανούλες" σε ζητήματα φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής, εισφοροδιαφυγής, λαδώματος, παρανομίας... Κι όσο κι αν κάτι ιστορίες, σαν την σημερινή, με κάνουν να γελάω (έστω και πικρά), παράλληλα με κάνουν και μελαγχολώ στην σκέψη πόσο διαφορετικός θα ήταν τούτος ο τόπος αν χρησιμοποιούσαμε αυτό το "δαιμόνιο της φυλής" με διαφορετικό, ορθόδοξο τρόπο...

29 Σεπτεμβρίου 2010

Ιράκ: το αύριο

Μετά το "τέλος" των αμερικανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, στο Ιράκ παραμένουν 50.000 στρατιώτες, οι οποίοι -θεωρητικώς- θα έχουν ρόλο εκπαιδευτή των ιρακινών δυνάμεων ασφαλείας. Αυτές οι "μη μάχιμες" (κατά τον Ομπάμα) μονάδες είναι έξι κανονικότατες αμερικανικές ταξιαρχίες (άκρως μάχιμες, φυσικά), οι οποίες θα συμμετέχουν σε επιχειρήσεις "εφ' όσον τους ζητηθεί". Οι 50.000 άνδρες θα στεγαστούν στις 94 αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις που παραμένουν στο Ιράκ μέχρι τα τέλη του 2011, οπότε -θεωρητικώς, πάντα- θα αποχωρήσουν και αυτοί.  Με εξαίρεση όσους η τότε ιρακινή ηγεσία ζητήσει να παραμείνουν, όπως προβλέπει η συμφωνία που υπέγραψε στα τέλη του 2008 η Ουάσιγκτον με τη Βαγδάτη.

Ποιος ακριβώς θα είναι ο αριθμός των Αμερικανών στρατιωτών που θα μείνει στο Ιράκ μετά το τέλος του 2011 και ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος τους, δεν είναι σαφές και ουδείς μοιάζει ν' ασχολείται με αυτήν την καθοριστική λεπτομέρεια. Κάποιες πρώτες ενδείξεις, όμως, υπάρχουν καθώς έχουν διαρρεύσει πληροφορίες σχετικά με τα λεγόμενα "σημεία διαρκούς παρουσίας", τα οποία ο αμερικανικός στρατός κατασκευάζει εδώ και αρκετούς μήνες.

Τα "σημεία" αυτά έχουν κατασκευαστεί εντός τεσσάρων μεγάλων αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στο βορρά, στο νότο, στα ανατολικά και στα δυτικά της χώρας: στο στρατόπεδο Μπάλαντ, στο στρατόπεδο Άντερ, στη βάση Βίκτορυ και στην αεροπορική βάση Αλ Άσαντ. Στις βάσεις αυτές έχουν, ήδη, γίνει οικοδομικά έργα αξίας 500 εκατομμυρίων δολλαρίων, ποσό που ποτέ πριν δεν είχε διαθέσει ο αμερικανικός στρατός για κάτι παρόμοιο. Με άλλα λόγια, πρόκειται σχεδόν για το 1/4 των 2,1 δισεκατομμυρίων δολλαρίων που το Πεντάγωνο έχει δαπανήσει συνολικά, από το 2004, για να φτιάξει στρατιωτικές υποδομές παντός είδους στο Ιράκ.

Στο ποσό αυτό θα προστεθούν άλλα 323 εκατομμύρια δολάρια, που θα διατεθούν μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, οπότε και θα ολοκληρωθούν τα έργα. Το κύριο κομμάτι των εργασιών αυτών είναι η ανέγερση κατοικιών μέσα στους οριοθετημένους αυτούς χώρους, κατοικιών που μοιάζουν να προορίζονται για περισσότερους από 60.000 ανθρώπους. Κάτι που καταρρίπτει το επιχείρημα ακόμη και των πλέον αφελών ότι, έστω στα τέλη του 2011, η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ιράκ θα λάβει πραγματικά τέλος.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί η διπλωματική αμερικανική παρουσία στο Ιράκ. Η αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη αποτελεί την πολυπληθέστερη διπλωματική αμερικανική παρουσία στον κόσμο, με 1.000 μονίμους υπαλλήλους και 3.000 άτομα επί πλέον προσωπικό (του οποίου τα καθήκοντα δεν είναι ακριβώς καθορισμένα). Εγκατεστημένη σε μια έκταση σχεδόν μισού χιλιομέτρου, περιλαμβάνει 21 κτίρια.

Οντως, λοιπόν, η περίοδος της κατοχής, όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, τέλειωσε στο Ιράκ. Και άρχισε, μια άλλη εποχή, μια νέα μορφή κατοχής της οποίας ο ακριβής ρόλος μόλις άρχισε να διαφαίνεται. Στο διάγγελμά του, ο Ομπάμα τόνισε ότι "μένουν ακόμη πολλά να γίνουν στο Ιράκ" και συμπλήρωσε ότι "οι Η.Π.Α. δεσμεύονται να μην εγκαταλείψουν τη Βαγδάτη". Και οι δύο αυτές αποστροφές του είναι αληθείς, μόνο που απλώς διαβάζονται λίγο διαφορετικά από ό,τι φαίνεται με μια πρώτη ματιά.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δε σκοπεύει να αποχωρήσει από το Ιράκ. Μέχρι στιγμής, η εισβολή και η κατοχή στη χώρα δεν έχουν αποφέρει τα αναμενόμενα -για την Ουάσιγκτον- οφέλη, είτε πρόκειται για την άμεση εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της χώρας (στις δημοπρατήσεις που έκανε η ιρακινή ηγεσία έργα δεν ανέλαβαν, σχεδόν καθόλου, εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων), είτε πρόκειται για την απόκτηση του απόλυτου ελέγχου των πολιτικών της δυνάμεων (είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι ορισμένοι καλοί σύμμαχοι των κατακτητών μεταξύ των σιιτών κοιτάζουν έντονα προς το Ιράκ, ενώ οι σουνιτικές δυνάμεις παραμένουν πάντα με το ένα πόδι απέναντι στον, σχεδόν απόλυτα σιιτικό, κρατικό μηχανισμό που έχει στηθεί), είτε πρόκειται για τον απόλυτο έλεγχο του ιρακινού εδάφους (πολλές περιοχές βρίσκονται ακόμη εντελώς εκτός ελέγχου).

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα παραμείνει, και στρατιωτικά και διπλωματικά, για να διατηρήσει στενές σχέσεις και με την όποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία αλλά και με τις υπόλοιπες μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, προκειμένου να διατηρήσει τη δυνατότητα παρέμβασης -έμμεσης ή άμεσης- στα πολιτικά πράγματα και μεγαλύτερης διείσδυσης στον ενεργειακό της πλούτο. Θα παραμείνει γιατί, με τόσο εξειδικευμένο προσωπικό στη συγκέντρωση και διαχείριση πληροφοριών και τέσσερα "σημεία διαρκούς παρουσίας", το Ιράκ μετατρέπεται ανά πάσα στιγμή σε μια εξαίρετη στρατιωτική βάση, πολύτιμη για τον έλεγχο ολόκληρης της, πολύτιμης -γεωστρατηγικά και ενεργειακά- περιοχής και κυρίως για την εξαπόλυση απειλών ή ακόμη και επίθεσης προς το γειτονικό Ιράν, που φαίνεται πως είναι στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού.

"Η αμερικανική επιρροή στον κόσμο δε διασφαλίζεται μόνο με τη στρατιωτική ισχύ" είπε σε μια αποστροφή του διαγγέλματός του ο Μπαράκ Ομπάμα. Και αυτό, ίσως, είναι το ουσιαστικότερο σημείο της ομιλίας του: η συνοπτική παρουσίαση του νέου δόγματος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ενός ευέλικτου δόγματος που θα προωθεί "διάλογο και συνεργασία" με πολεμικούς όρους και τον πόλεμο ως "αναπόφευκτο κακό" και "ύστατη λύση". Ένα δόγμα που κάνει συγκοινωνούντα δοχεία τον πόλεμο και την ειρήνη.

28 Σεπτεμβρίου 2010

Ιράκ: το χθες και το σήμερα

Χτες, δημοσιεύοντας το άρθρο του Αντώνη Δαμίγου σχετικά με την κατάσταση στο Ιράκ, υποσχέθηκα ότι θα επανέλθω στο θέμα. Ίσως κουράσω λίγο τον αναγνώστη με την έκταση του κειμένου αλλά τα συμπεράσματα θα είναι χρήσιμα για μια σειρά κειμένων που ετοιμάζω σχετικά με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των Η.Π.Α. από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Ας δούμε, λοιπόν, τι συμβαίνει στο Ιράκ σήμερα.

Πριν λίγες μέρες, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. κήρυξε το τέλος των αμερικανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ιράκ. Ο Μπαράκ Ομπάμα έστρεψε την προσοχή του περισσότερο στο εσωτερικό των Η.Π.Α., επιδιώκοντας να γεφυρώσει το διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας που προκάλεσε ο πόλεμος και να διαβεβαιώσει τους -σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ολοένα και πιο δυσαρεστημένους με τις επιδόσεις του- συμπολίτες του ότι όλες οι προσπάθειες πλέον "στρέφονται στην αξιοποίηση των χρημάτων που εξοικονομούνται για τη δημιουργία θέσεων εργασίας".

Στο διάγγελμά του, ο Ομπάμα αναφέρθηκε στο τεράστιο οικονομικό κόστος του πολέμου για τον αμερικανικό λαό. Η λέξη "τεράστιο" είναι, ίσως, λίγη για να δείξει την πραγματικότητα. Περίπου ένα τρισεκατομμύριο δολλάρια έρρευσαν με έκτακτες αποφάσεις (δηλαδή, εκτός προϋπολογισμού) προς το Ιράκ, ενώ ο αμερικανικός λαός βουλιάζει στη φτώχεια, στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Δυστυχώς, όμως, ο πλανητάρχης παρέλειψε (εσκεμμένα, φυσικά) ν' αναφερθεί στο κόστος του πολέμου για την ιρακινή πλευρά, απέφυγε να μιλήσει για την πραγματικότητα που ο αμερικανικός στρατός αφήνει πίσω του και φυσικά δε έδωσε εξηγήσεις για τον αμερικανικό στρατό που θα παραμείνει στο Ιράκ.

Κι ενώ ο συνεργάτης των κατοχικών δυνάμεων και υπηρεσιακός πρωθυπουργός Νούρι αλ Μάλικι διακήρρυτε την επερχόμενη "πραγματική απελευθέρωση και εθνική ανεξαρτησία της χώρας", οι "απελευθερωμένοι" και "ανεξάρτητοι" Ιρακινοί εξακολουθούν να θρηνούν. Οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις αποχωρούν (όσο αποχωρούν, βέβαια), αφήνοντας πίσω τους μια κατάσταση που ακόμη και ο πλέον απαισιόδοξος δεν μπορούσε να προβλέψει κατά την έναρξη της εισβολής.

Κατ' αρχάς, αφήνουν πίσω τους (επισήμως!) 100.000 Ιρακινούς νεκρούς, έναν αριθμό που πολλές ιρακινές οργανώσεις αμφισβητούν έντονα. Ενδεικτικό είναι ότι η οργάνωση "Iraq Body Count", που καταγράφει όσους θανάτους από μάχες ή επιθέσεις διασταυρώνει από δύο τουλάχιστον πηγές, μιλά για 1.366.350 νεκρούς Ιρακινούς! Και δεν υπάρχει καν κάποιος ασφαλής απολογισμός για τους τραυματίες. Σε αυτές τις απώλειες, θα πρέπει να προστεθούν οι (επισήμως, πάντα) 4.735 Αμερικανοί στρατιώτες και οι εκατονταπλάσιοι τραυματίες που στοιβάζονται σε κέντρα αποκατάστασης.

Αφήνουν πίσω τους μια χώρα ισοπεδωμένη, όπου σχεδόν καμία υποδομή δεν έχει ανοικοδομηθεί από την "απελευθέρωση" του 2003 μέχρι σήμερα, εξ αιτίας τεράστιων καθυστερήσεων, τις οποίες μεγάλο μέρος του ιρακινού λαού χρεώνει στις κατοχικές δυνάμεις και στους διεφθαρμένους ντόπιους συνεργάτες τους. Ακόμη και σήμερα, μόλις το 20% του πληθυσμού έχει πρόσβαση σε πραγματικές συνθήκες υγιεινής, το 45% σε καθαρό νερό και το 50% έχει ηλεκτρικό μόνο τη μισή μέρα. Συνολικά, ποσοστό του πληθυσμού που αγγίζει το 53% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και η ανεργία κυμαίνεται μεταξύ 25%-50%!

Αφήνουν πίσω τους μια χώρα όπου οι επιθέσεις και οι ένοπλες συρράξεις είναι καθημερινό φαινόμενο και οι δρόμοι, οι αγορές και οι παιδικές χαρές συνεχίζουν να βάφονται με αίμα αθώων. Αφήνουν πίσω τους τα δαιμόνια του εθνοτικού και θρησκευτικού διχασμού που έθρεψαν για να δικαιολογήσουν και να εδραιώσουν την παρουσία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αφήνουν δύο εκατομμύρια Ιρακινούς πρόσφυγες εκτός χώρας και άλλα δύο εκατομμύρια εκτοπισμένους εντός.

Αφήνουν μια κατακερματισμένη πολιτική σκηνή απαρτιζόμενη από παρατάξεις που καθορίζονται με βάση το βαθμό συνεργασίας τους με τους κατακτητές και με άλλες ιμπεριαλιστικές ή περιφερειακές δυνάμεις. Μια πολιτική σκηνή που εδώ και έξι μήνες δεν έχει καταφέρει, καν, να σχηματίσει μια -δήθεν- κυβέρνηση συνασπισμού, καθώς όλοι ερίζουν για περισσότερη εξουσία και οφέλη, προσπαθώντας, παράλληλα, να διασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση απέναντι σε μια διαρκώς αυξανόμενη λαϊκή οργή.

Σ' αυτό το "απελευθερωμένο" Ιράκ αναφέρθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα, λέγοντας ότι "οι επιχειρήσεις του αμερικανικού στρατού δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός ασφαλούς μέλλοντος". Αυτό το σκοτεινό μέλλον θα μας απασχολήσει στο αυριανό σημείωμα.

27 Σεπτεμβρίου 2010

Μια ακόμα απάτη

[του Αντώνη Δαμίγου]
 
"Οι Αμερικανοί φεύγουν μένοντας" θα ήταν ο πιο επιτυχημένος τίτλος για τις δηλώσεις του Προέδρου των ΗΠΑ Μ. Ομπάμα στο ζήτημα του Ιράκ. Το αμερικανικό βιομηχανικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα εξουσίας αφού κήρυξε τον πόλεμο στο Ιράκ για πυρηνικά όπλα που ποτέ δε βρέθηκαν, αφού στοίχισε τη ζωή τεσσάρων χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών και εκατό χιλιάδων Ιρακινών αμάχων, αφού επέβαλε την οικονομική αιμορραγία στον αμερικανικό λαό κι αφού ρήμαξε τη χώρα και το λαό του Ιράκ, τώρα δηλώνει διά του Προέδρου του ότι τάχα αποχωρεί.
 
Στην πραγματικότητα, αποσύρει τον κύριο όγκο του στρατού που διασφάλιζε τη ζωή κι εξουσία της κυβέρνησης ανδρεικέλων που διόρισε από τους κινδύνους των αντιμαχομένων παρατάξεων αφήνοντάς τη στο έλεος επικείμενων πολιτικών κι όχι μόνο καταιγίδων. Παραμένουν οι πενήντα χιλιάδες Αμερικανοί μισθοφόροι στρατιώτες για να επιβλέπουν και να περιφρουρούν τα συμφέροντα των αμερικανικών εταιρειών πετρελαίου. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η ιρακινή κυβέρνηση των ανδρεικέλων έχει μοιράσει τις διάσπαρτες πετρελαιοπηγές στις διάφορες αντιμαχόμενες περιοχές. Το πεδίο πιθανής αλληλοσφαγής στο Ιράκ μένει ανοιχτό όπως το διαμόρφωσε η αμερικανική παρουσία. Ταυτόχρονα, αυξάνει το ενδιαφέρον πολυεθνικών κατασκευαστικών ομίλων που βλέπουν πολύ ψωμί στο ρημαγμένο Ιράκ. Πάνω σ' αυτό το ρήμαγμα έρχεται η φωνή του Μ. Ομπάμα να δηλώνει κυνικά στους ρημαγμένους Ιρακινούς «τώρα κόψτε το λαιμό σας». Προσπαθεί με αλαζονική υποκρισία να εμφανιστεί στον αμερικανικό λαό ως ο λυτρωτής ενός εγκληματικού πολέμου. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι ήταν προειλημμένη απόφαση από το ίδιο το αμερικανικό σύμπλεγμα εξουσίας που τον διάλεξε για Πρόεδρο κι εκτελεί τις επιθυμίες του. Τέτοιου είδους πόλεμοι έχουν προαποφασισμένη λήξη. Το μόνο που λείπει είναι η ακριβής διάρκειά του κι η επίσης ακριβής ημερομηνία της τελετής αποχώρησης.
 
Στην περίπτωση του Ιράκ μένουν οι πενήντα χιλιάδες μισθοφόροι ως το παραπροσωπικό των εταιρειών πετρελαίου. Επιπλέον παραμένει κι ένας αριθμός αξιωματικών εκπαιδευτών για την εκπαίδευση του ιρακινού στρατού και των σωμάτων ασφαλείας. Αυτό για να μην ξεχνιέται η ποιότητα κι ο προσανατολισμός ενός αμερικανογενούς κι αμερικανόπνευστου ιρακινού στρατού. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τον έλεγχο τόσο στο εσωτερικό του Ιράκ όσο και στον έλεγχο της εύφλεκτης και με αντικρουόμενα συμφέροντα περιοχής των πετρελαίων. Η αμερικανική μεγαλοαστική τάξη φροντίζει για ένα επιπλέον προγεφύρωμα στη Μέση Ανατολή. Η ρευστή εσωτερική κατάσταση αντιπάλων οργανώσεων, περιοχών και δογμάτων στο Ιράκ διευκολύνει την αμερικανική παρουσία με τον περιορισμένο αριθμό των πενήντα χιλιάδων μισθοφόρων, την περιορισμένη οικονομική αιμορραγία και τον περιορισμένο πιθανό αριθμό θανάτων στρατιωτών. Ωστόσο, η ερώτηση παραμένει: Τι προοιωνίζεται στο Ιράκ;
 
 
[Το άρθρο δημοσιεύθηκε με τον ίδιο τίτλο στην εφημερίδα "Ριζοσπάστης" της 5/9/2010. Το αναδημοσιεύω επειδή συμφωνώ απολύτως με το περιεχόμενό του. Στο θέμα της αμερικανικής κατοχής στο Ιράκ θα επανέλθω.]

26 Σεπτεμβρίου 2010

"Η ζούγκλα"

Ακούγεται παράδοξο αλλά είναι γεγονός ότι γύρω στα 1900 είχε αναπτυχθεί στις Η.Π.Α. ένα έντονο σοσιαλιστικό ρεύμα. Σ' αυτό συμμετείχαν, εκτός από εκατοντάδες χιλιάδες εργατών, φωτισμένα μυαλά επιστημόνων, συγγραφέων κλπ. Το κλίμα της εποχής βοηθάει την ανάπτυξη αυτού του ρεύματος. Δεν είναι μόνο η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των μονοπωλίων (Τζ.Π.Μόργκαν, Ροκφέλερ και λοιποί συγγενείς βρίσκονται στον κολοφώνα τους) που ενισχύει την διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών (το σπέρμα των οποίων έπεσε 30 χρόνια νωρίτερα, παράλληλα με την ίδρυση της Διεθνούς των Εργατών από τους Μαρξ και Ένγκελς) αλλά και οι πρώτοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι των Η.Π.Α. (Μεξικό, Κούβα, Φιλιπίννες, Μαντζουρία, Γκουάμ κλπ).

Χαρακτηριστικά, ο Μαρκ Τουαίην (συγγραφέας του "Τομ Σώγερ" και οπαδός των σοσιαλιστών), γράφει το 1900, σε ηλικία 65 ετών: "Σας παρουσιάζω την επιβλητική οικοδέσποιανα Χριστιανοσύνη, η οποία επιστρέφει λασπωμένη, βρόμικη και καταρρακωμένη από τις πειρατικές επιδρομές που έκανε στο Κιαοτσόου, την Μαντζουρία, την Νότια Αφρική και τις Φιλιπίννες, με την ψυχή γεμάτη κακία, τις τσέπες γεμάτες λεφτά και το στόμα της γεμάτο υποκριτική ευσέβεια".

Εκείνη την εποχή γράφτηκε και το χιλιοταλαιπωρημένο βιβλίο που κατέβασα χτες από την βιβλιοθήκη μου, χάρη σε μια αναφορά που έκανε σ' αυτό η γυναίκα μου. Συγγραφέας του ο Άπτον Σίνκλαιρ (Upton Beall Sinclair, 1878-1968), μαχητικός υποστηρικτής του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, συγγραφέας περισσότερων από 90 βιβλία και τιμημένος με βραβείο Πούλιτζερ (1943). Τίτλος του βιβλίου "Η ζούγκλα". Πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην σοσιαλιστική εφημερίδα "Αppeal to Reason" το 1906, πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα στις Η.Π.Α. και μεταφράστηκε σε 17 γλώσσες. Γράφτηκε, όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, "μέσα σ' ένα σανιδένιο καλύβι, δυόμισι επί τρία, στην πλαγιά ενός λόφου στα βόρεια του Πρίνστον", αφού ο Σίνκλαιρ είχε ζήσει για εφτά βδομάδες μαζί με απόκληρους, αξιολύπητους ξένους στα σφαγεία του Σικάγου.

"Η ζούγκλα" περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την ζωή της οικογένειας του λιθουανού μετανάστη Γιούργκους Ρούντκους, ο οποίος εργάζεται σε βιομηχανία κατεργασίας κρέατος του Σικάγου. Οι σκηνές είναι τρομαχτικές. Η φρίκη των σφαγείων, οι βάρβαρες συνθήκες εργασίας, η φτώχεια που φτάνει στα όρια της εξαθλίωσης, οι αρρώστιες, η διαφθορά και η απελπισία αποκαλύπτονται μέσα από τα μάτια του νεαρού μετανάστη, που ήρθε στο Νέο Κόσμο με την αρραβωνιαστικιά του και την οικογένεια της για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή.

Το βιβλίο ξεσήκωσε την κατακραυγή του κοινού και ανάγκασε την κυβέρνηση να διατάξει έρευνες, που οδήγησαν στο νόμο περί καθαρής τροφής. Καθιέρωσε επίσης το νεαρό συγγραφέα ως έναν σταυροφόρο των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ως έναν από τους καλύτερους παγκοσμίως ομιλητές υπέρ της ισότητας και της ανθρωπιάς. "Η ζούγκλα" παραμένει ένα φρέσκο βιβλίο, γεμάτο ιδέες και οργή, αν κι έχουν περάσει 104 χρόνια από τότε που γράφτηκε.

Ζητείστε το είτε σε έκδοση "Σύγχρονη Εποχή" (422 σελίδες, σε μετάφραση Κώστα Αλάτση) είτε -πιο εύκολα- σε έκδοση "Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος" (566 σελίδες, σε μετάφραση Νίκου Βλάχου).

25 Σεπτεμβρίου 2010

Η αλήθεια για την τραγωδία των μεταλλωρύχων στην Χιλή

Η τραγωδία στο μεταλλωρυχείο "Σαν Χοσέ" στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, όπου 33 μεταλλωρύχοι εγκλωβίστηκαν σε βάθος 700 μέτρων μετά από έκρηξη στις 5 Αυγούστου, δεν είναι απλά ένα ακόμα ατύχημα από τα πολλά που συμβαίνουν στα ορυχεία, όπου ετησίως υπάρχουν δεκάδες θύματα σχεδόν πάντα λόγω έλλειψης συνθηκών ασφάλειας. Αυτό ήταν ιδιαίτερο λόγω του μεγέθους του και των χαρακτηριστικών του. Το ορυχείο Σαν Χοσέ ανήκει στη μεταλλευτική εταιρεία "Σαν Εστέμπαν", όπου γίνεται εξόρυξη χαλκού και χρυσού από αρχαιοτάτων χρόνων. Είναι ιδιοκτησία της οικογένειας Κέμενυ, η οποία ξεκίνησε πριν πενήντα χρόνια με την εξόρυξη μεταλλευμάτων σιδήρου και κατάφερε να αποκτήσει μια σημαντική περιουσία.

Εδώ και χρόνια, το ορυχείο "Σαν Χοσέ" είχε καταγγελθεί ως μία επισφαλής εγκατάσταση. Μόνο μεταξύ του 2000 και 2004 έγιναν δέκα καταγγελίες των εργαζομένων στην Εθνική Υπηρεσία Μεταλλουργίας και Γεωλογίας (Sernageomin), σε υγειονομικές υπηρεσίες, καθώς και στην περιφερειακή κυβέρνηση. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, καθώς ουδείς μπήκε στον κόπο να απαντήσει. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έγιναν τέσσερα μοιραία ατυχήματα, με αποτέλεσμα τον αναγκαστικό ακρωτηριασμό άκρων κάποιων πληγέντων. Η έκρηξη στις 5 Αυγούστου ήταν τόσο ισχυρή ώστε προκάλεσε την κατάρρευση των στοών και των βοηθητικών αγωγών.

Σύμφωνα με τον Αντον Ράστε, πρώην περιφερειακό υπεύθυνο της Sernageomin, αυτό το ορυχείο δε θα έπρεπε να επαναλειτουργήσει ποτέ, αφού ο ίδιος είχε αποφασίσει το προσωρινό κλείσιμό του το 2006 και το οριστικό το 2007. Ωστόσο, στις 30 Μαΐου 2008 η Sernageomin εγκρίνει την επαναλειτουργία του. Το μέτρο προκάλεσε φοβερή αγανάκτηση, αφού προτάθηκαν επιφανειακά μέτρα που δεν άγγιζαν το βασικό πρόβλημα της ασφάλειας και ούτε καν διατάχτηκε έλεγχος για την εφαρμογή τους. Όπως, για παράδειγμα, την παράλειψη κατασκευής σκάλας σε έναν αγωγό διαφυγής, απ' όπου δεν μπορεί να διαφύγει κανείς αν δεν υπάρχει σκάλα! Φυσικά, η εταιρεία δεν τήρησε και άλλες υποχρεώσεις της, κάνοντας οικονομία στα έξοδα ασφάλειας.

Λεπτομέρεια: η εταιρεία βρίσκεται στο στόχαστρο των αρχών επειδή δεν έχει αποδώσει εδώ και καιρό τις συνταξιοδοτικές εισφορές των εργαζομένων. Άλλη λεπτομέρεια: την τελευταία δεκαετία έχασαν τη ζωή τους 373 άτομα μέσα στα ορυχεία κι εφέτος, μέχρι το ατύχημα της 5ης Αυγούστου είχαν ήδη σκοτωθεί 31 εργάτες.

Ο Μωυσής Λαμπράνια, αντιπρόεδρος της Μεταλλευτικής Συνομοσπονδίας της Χιλής, δήλωσε ότι το εν λόγω ορυχείο δεν έπρεπε ποτέ να επαναλειτουργήσει καθώς υπάρχουν σημαντικές δομικές ελλείψεις που αφορούν ακόμα και την αποφυγή κατάρρευσης. Επίσης, επισήμανε ότι οι μεταλλωρύχοι διεκδικούσαν από το 1999 το κλείσιμο του ορυχείου στο "Σαν Χοσέ". Το 2005 η Διεύθυνση Εργασίας αποφάσισε να το κλείσει, καθώς δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου, ούτε αγωγός για την ανανέωση του αέρα. Αυτό έφτασε στα δικαστήρια του Κοπιαπό, αλλά τίποτε δεν κινήθηκε. Στη συνέχεια, και χωρίς κανείς να ξέρει γιατί, το ορυχείο επαναλειτούργησε. "Υπάρχουν πολιτικές επιρροές, σημαντικοί άνθρωποι που αναμειγνύονται; Αυτό θα πρέπει να συμπεριληφθεί στην έρευνα που θα διεξαχθεί", τόνισε ο Λαμπράνια.

Στις 30 Ιουνίου, στο πλαίσιο συνέλευσης εργασίας της επιτροπής μεταλλουργίας, όπου παρέστη και ο υπουργός Λώρενς Γκόλμπορν, ο γραμματέας του Συνδικάτου των Εργαζομένων του ορυχείου "Σαν Χοσέ", Χαβιέρ Καστίγιο, είπε στον υπουργό ότι "δεν γίνεται να εργαζόμαστε με οποιοδήποτε κόστος, στο ορυχείο η κατάσταση είναι καταστροφική, οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να καταρρεύσει και η κυβέρνηση πρέπει να πάρει μέτρα". Ο υπουργός δεν έδωσε σημασία.

Στις 5 Ιουλίου, ένα μήνα πριν την τραγωδία, οι εργαζόμενοι επέδωσαν μια επιστολή στον υπουργό, απαιτώντας, αν δεν κλείσει η εταιρεία, τουλάχιστον να γίνει διάνοιξη του αγωγού, γιατί στο κάτω μέρος του είχε μαζευτεί ανόργανο υλικό, γεγονός που το καθιστούσε εκτός λειτουργίας. Ο υπουργός πήρε την επιστολή αλλά απαξίωσε να δεχτεί τους συνδικαλιστές.

Τελευταία λεπτομέρεια: η "Σαν Εστέμπαν" δήλωσε πτώχευση λόγω αδυναμίας να ανταποκριθεί στο κόστος διάσωσης των εγκλωβισμένων. Έτσι, όλη η διαδικασία χρηματοδοτείται από το κράτος. Δηλαδή, οι παγιδευμένοι εργάτες θα σωθούν από τους φόρους που πληρώνουν άλλοι εργάτες. Στο μεταξύ, ο Mαρτσέλο Κέμενυ και το σόι του σφυρίζουν αδιάφορα, ως "ουδεμίαν ευθύνην φέροντες"...

24 Σεπτεμβρίου 2010

Κάλλιο βίαιος παρά φύτουλας

Ως τώρα, ξέραμε πως το παιδί που δεν παίζει, δεν μεγαλώνει ποτέ, δεν κοινωνικοποιείται, έτσι ώστε να αποκτά σημασία η λέξη "ελευθερία". Τώρα θέλουν να μας μάθουν πως το παιδί που παίζει, δεν θα γίνει "καλός άνθρωπος". Φυσικά, "καλός άνθρωπος" σημαίνει μονόχνωτος ανταγωνιστικός καλός μαθητής (=σπασίκλας) σήμερα και ανταγωνιστικός καλός εργάτης (=χαχόλος) αύριο.

Μέχρι τώρα ξέραμε πως οι τσακωμοί των παιδιών είναι ένδειξη υγείας, σωματικής και ψυχικής. Τώρα μαθαίνουμε πως όσο πιο φυτό είναι το παιδί, όσο πιο μαλακοπίτουρας, τόσο καλύτερα. Ποιος τα λέει αυτά; Μα...επιστήμονες! Διαβάζω στις εφημερίδες:

- «Κακός σύμβουλος για τη μαθησιακή εξέλιξη των παιδιών στο νηπιαγωγείο και αργότερα στο δημοτικό σχολείο αποδεικνύονται τα "ελεύθερα παιχνίδια" (...) αυστηρός παιδικός σταθμός σήμερα σημαίνει καλύτεροι μαθητές αύριο» (Το Βήμα, 16/09/2010)
- «Μαθήματα βίας από το νηπιαγωγείο (...) κλοπές, ξυλοδαρμοί, κακοποιήσεις (...) σε ό,τι αφορά τους λόγους για τους οποίους κατά τη γνώμη των καθηγητών τα παιδιά τσακώνονται, αναφέρεται πως οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στην ανωριμότητα των παιδιών, την εφηβική έξαρση, την προσέλκυση της προσοχής. Οι πιο συχνοί λόγοι τσακωμού είναι οι διαφορές στα παιχνίδια και τις αθλητικές δραστηριότητες, η αίσθηση αδικίας, οι προσβολές» (Ελευθεροτυπία, 16/09/2010)


Δεν αμφιβάλλω ότι αυτά τα συμπεράσματα βγαίνουν από κάποιες έρευνες. Ο καθένας μπορεί να στήσει μια έρευνα που να του φέρει τα αποτελέσματα που θέλει (σημ.: στο κείμενο "Καπνίζει; Σκοτώστε τον!" προσπάθησα να δώσω μια ιδέα για το πώς γίνονται οι διάφορες "έρευνες"). Ο στόχος αυτών των κατευθυνόμενων "ερευνών" είναι απλός: να μάθουν τα παιδιά να αισθάνονται ενοχή για κάθε μορφή βίας. Και μη νομίσετε ότι εννοώ την αλήτικη βία χουλιγκάνικης μορφής. Το κύριο πρόβλημα της κάθε κρατούσας τάξης είναι να αποφύγει την βία που δημιουργεί η ταξική αντιπαλότητα. Να γλιτώσει από το "παιδιά, σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους". Φοβάται μήπως τα σημερινά ζωηρά παιδιά, όταν θα 'ρθει η ώρα, αντιτάξουν βία στους αυριανούς εκμεταλλευτές τους.

Προληπτικά μέτρα, λοιπόν. Ας κάνουμε "φίτσουλες" και "μαλακομπουκώματα" τα παιδιά σήμερα, προκειμένου να κοιμούνται ήσυχοι εκείνοι που θα τα εκμεταλλεύονται αύριο. Κι όταν τα κάνουμε "χάχες" και "κουραμπιέδες", θα μπορούμε να τους πλασάρουμε -ως πρότυπα- τους "αυτοδημιούργητους" τύπου Κ.Α.Γουλανδρή. Ποιος είναι πάλι αυτός, είπατε;  Αντιγράφω από τον "Ελεύθερο Τύπο":

«Ο Κωνσταντίνος-Αλέξανδρος Γουλανδρής αγόρασε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα το ακριβότερο σπίτι στον κόσμο, η τιμή του οποίου αγγίζει τα 240.000.000 ευρώ. Πρόκειται για ένα ρετιρέ περίπου 1.600 τετραγωνικών μέτρων...διαθέτει τρεις αχανείς κρεβατοκάμαρες, με την κάθε μία να έχει δική της κουζίνα, ιδιωτικό θέατρο, γκαρνταρόμπα και αμέτρητα μπάνια... Ιδιοκτήτης της "Victory Carriers" (μιας από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές εταιρείες παροχής καυσίμων και ενέργειας), ο Κωνσταντίνος-Αλέξανδρος Γουλανδρής αγόρασε την εταιρεία που δημιούργησε το 1943 ο Αριστοτέλης Ωνάσης για 192.000.000 ευρώ και με μια αρκετά επιθετική πολιτική κατάφερε να τη μετατρέψει σε μια από τις πιο σημαντικές εταιρίες στον κόσμο».

Τώρα, πως διάολο είναι δυνατόν να παραμείνει οπαδός της νεκρικής ησυχίας και της μη-βίας οποιοσδήποτε νέος άνθρωπος με τέτοια παραδείγματα, δεν ξέρω. Και για να το πω κι ανάποδα: ακριβώς αυτά τα παραδείγματα είναι που ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας στην βία!


ΥΓ: Βάζω στοίχημα ότι δεν προσέξατε πότε άκριβώς έφτιαξε ο Ωνάσης την εταιρεία την οποία αγόρασε τώρα ο Γουλανδρής. Για ξανακοιτάξτε το κι αναλογιστείτε τι έκαναν εκείνη την εποχή οι πατεράδες κι οι παππούδες σας. Εντάξει; Πείτε μου τώρα αν χρειάζεται ή όχι βία!

23 Σεπτεμβρίου 2010

Ηλίθια ξιπασιά

Η παρακάτω επιστολή στάλθηκε στο γραφείο του προέδρου της βουλής. Την αλίευσα στο περιοδικό "Εφοπλιστής" (τεύχος 209, Σεπτέμβριος 2010) με υπέρτιτλο "το κράξιμο της χρονιάς" και υπότιτλο "φέρε πίσω τα λεφτά, βουλευτή λαθρεπιβάτη". Απολαύστε:


Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Βουλής,

Θέμα: Μεταφορά βουλευτού κ. Avτώναρoυ με πλοία της εταιρείας μας.

Ο βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, κ. Ευάγγελος Αντώναρος, επιβιβάστηκε στις 18 Ιουλίου 2010 στο πλοίο ΒLUΕ STAR 2 της εταιρείας μας, με σκοπό να ταξιδέψει από το νησί της Κω στο νησί της Πάτμου. Κατά την επιβίβαση και σύμφωνα με τον νόμο, του ζητήθηκε από τον αρχιλογιστή του πλοίου το εισιτήριό του, όπως συμβαίνει με κάθε άλλον επιβάτη. Ο κ. Αντώναρος απάντησε ότι είναι βουλευτής και έχει ελευθέρας. Παρά την επισήμανση από τον κ. αρχιλογιστή ότι ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση απαιτείται για τη νόμιμη επιβίβασή του εισιτήριο έστω μηδενικό, ο κ. Αντώναρος τον ευχαρίστησε και εισήλθε του πλοίου. Δεδομένου ότι εκείνη τη στιγμή επιβιβάζονταν στο πλοίο 250 επιβάτες, το πλήρωμα προτίμησε να μη δώσει περαιτέρω έκταση στο επεισόδιο, ώστε να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στον καταπέλτη του πλοίου και να μην ταλαιπωρηθούν αναίτια από τη συμπεριφορά του εν λόγω βουλευτή οι υπόλοιποι επιβάτες, οι οποίοι και κανονικά έφεραν τα εισιτήριά τους και τηρούσαν όλες τις νόμιμες διαδικασίες.

Μετά την είσοδό του στο πλοίο, εκδόθηκε εισιτήριο στον κ. Αντώναρο -με το φθηνότερο ναύλο, αξίας 15.50 ευρώ - προκειμένου να ταξιδέψει νομίμως και όχι ως λαθρεπιβάτης. Εκείνος αρνήθηκε να πληρώσει το ποσό με την ίδια δικαιολογία και επέδειξε στο σημείο αυτό τη βουλευτική του ταυτότητα.

Ύστερα από τα παραπάνω γεγονότα, τα ζητήματα που ανακύπτουν είναι τα εξής:

1. Παρακαλούμε για την αποζημίωση της εταιρείας μας από τη Βουλή για το ταξίδι του κ. Αντώναρου, σύμφωνα με τα συνημμένα παραστατικά.

2. Παρακαλούμε όπως εκδώσετε οδηγία προς τους βουλευτές όταν επιθυμούν να κάνουν χρήση της ελεύθερης κυκλοφορίας με πλοία ακτοπλοϊας που τους έχετε παράσχει, να φροντίζουν εγκαίρως για την έκδοση εισιτηρίου, όπως προβλέπεται από τη νομοθεσία. Σας επισημαίνουμε ότι βάσει νόμου απαγορεύεται η επιβίβαση στο πλοίο ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ χωρίς έγκυρο εισιτήριο.

3. Επειδή αντιλαμβανόμεθα ότι παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν όλες οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, παρακαλούμε όπως προχωρήσετε σε θέσπιση συγκεκριμένης διαδικασίας για την αποζημίωσή μας σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως συμβαίνει με τα άλλα μέσα μεταφοράς και όπως επανειλημμένως έχουμε ζητήσει, διαδικασία που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να εκδίδονται τα εισιτήρια από μια ιδιωτική εταιρεία χωρίς να καταβληθεί το αντίτιμο. Έως ότου μας γνωστοποιηθεί και συμφωνηθεί η διαδικασία αυτή, παρακαλούμε όπως ενημερώσετε τα μέλη του Κοινοβουλίου ότι όσον αφορά στην εταιρεία μας θα πρέπει να εκδίδουν κανονικά εισιτήριο ολόκληρου ναύλου.

4. Τέλος, παρακαλούμε όπως προβείτε σε συστάσεις προς τους Έλληνες βουλευτές, οι οποίοι όλοι έχουν εκλεγεί από τον ελληνικό λαό για να τον υπηρετούν και όχι για να διεκδικούν προνόμια και να αξιώνουν διαφορετική μεταχείριση από τον απλό πολίτη, προκειμένου να αποφεύγονται αμετροεπείς συμπεριφορές, που δεν τιμούν κανέναν και επιτείνουν το κλίμα δυσαρέσκειας που υφίσταται σήμερα.

Με τιμή
Attica Group
Πέτρος Μ. Βέττας
Διευθύνων Σύμβουλος



Αυτή η ιστορία μου θύμισε ένα περιστατικό πριν 15 τόσα χρόνια στην προβλήτα του Ρίου. Το φέρρυ έχει φορτώσει και ετοιμάζεται να αποπλεύσει για Αντίρριο (ακόμα δεν έχει γίνει η γέφυρα) αλλά ένας λιμενικός με έντονα σφυρίγματα σταματάει την διαδικασία και ζητάει από τα 3 τελευταία οχήματα να ξαναβγούν στην ξηρά. Ο λόγος; Μόλις είχε φτάσει με την συνοδεία του στην προβλήτα ο τότε υφυπουργός οικονομικών και βουλευτής Κέρκυρας του ΠΑΣΟΚ Γεώργιος Δρυς, ο οποίος -προφανώς- δεν μπορούσε, ως κοινός θνητός, να περιμένει μισή ώρα για το επόμενο φέρρυ. Οι άτυχοι οδηγοί διαμαρτυρήθηκαν αλλά η απειλή της εξουσίας υπερίσχυσε και ο μεγαλόσχημος πολιτικός με την παρέα του "εξυπηρετήθηκαν".

Τα παραπάνω δείγματα γραφής των πολιτικών μας αποδεικνύουν την διαχρονική ισχύ του "δημοκρατικού" θέσφατου από την "Φάρμα των ζώων" του Τζωρτζ Όργουελ: "όλα τα ζώα είναι ίσα μεταξύ τους αλλά μερικα είναι πιο ίσα από τα άλλα". Παράλληλα, με υποχρεώνουν να σκεφτώ ότι οι άνθρωποι, εκτός από ξιπασμένοι, είναι και ηλίθιοι. Δηλαδή, αν ο Αντώναρος πλήρωνε 15,5 ευρώ εισιτήριο (και, μάλιστα,  με χαμόγελο) κι ο Δρυς περίμενε το επόμενο φέρρυ, δεν θα κέρδιζαν με την συμπεριφορά τους κάποιους δυνάμει ψηφοφόρους; Τι σκατά μυαλό πρέπει να έχεις για να φέρεσαι με τόση ηλίθια ξιπασιά;

22 Σεπτεμβρίου 2010

Μαριναλέντα: μια ουτοπία για την ειρήνη

Η Μαριναλέντα (Marinaleda) είναι μια μικρή πόλη με λιγότερους από 3.000 κατοίκους. Βρίσκεται στην Ανδαλουσία (την φτωχότερη περιοχή της Ισπανιας), 108 χιλιόμετρα ανατολικά της Σεβίλλης. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να γίνεται πουθενά λόγος γι' αυτή την πολίχνη. Όμως, η Μαριναλέντα έχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία: εφαρμόζει απόλυτα τον...κομμουνισμό!

Το 1979, ο 22χρονος Χουάν Μανουέλ Σάντσεζ Γορδίγιο έβαλε υποψηφιότητα για δήμαρχος της πόλης, επί κεφαλής της κίνησης "Κολλεκτίβα Ενωμένων Εργατών" και εξελέγη. Σήμερα, 31 χρόνια μετά, ο -53χρονος πλέον- Σάντσεζ εξακολουθεί να παραμένει αμετακίνητος στην θέση του, αφού οι συμπολίτες του τον επανεκλέγουν κάθε 4 χρόνια! Όπως λέει ο ίδιος, "αφού έχουμε εκλογές κάθε 4 χρόνια και οι κάτοικοι με επανεκλέγουν με απόλυτη πλειοψηφία κάθε φορά, τότε κάτι κάνω σωστά". Τι κάνει, όμως, ο Σάντσεζ;

"Μια ουτοπία για την ειρήνη"
Κατ' αρχήν, με ακάματους αγώνες (γενικές απεργίες, απεργίες πείνας, μπλοκάρισμα δρόμων, πορείες αλλά και φυλακίσεις, διώξεις, καταστολή, καταδικαστικές δικαστικές αποφάσεις, ακόμα και δυο απόπειρες δολοφονίας εναντίον του δημάρχου) απέσπασε από τους γαιοκτήμονες 22.000 στρέμματα, στα οποία εγκατέστησε έναν πρότυπο συνεταιρισμό. Εκεί έπιασαν δουλειά όλοι οι κάτοικοι της πόλης, δουλεύοντας όχι παραπάνω από 6,5 ώρες την ημέρα. Συμφώνησαν σε έναν βασικό μισθό για όλους (σήμερα 1.200 ευρώ περίπου) και τα επί πλέον κέρδη είτε επανεπενδύονταν στον συνεταιρισμό είτε διετίθεντο για κοινωνικές παροχές. Έτσι, όχι μόνο εξαλείφθηκε η ανεργία πλήρως αλλά οι κάτοικοι άρχισαν να απολαμβάνουν κοινωνικά αγαθά τα οποία για πολλούς είναι άπιαστα. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ισπανία, όπου οι πολίτες δανείζονταν για να αγοράσουν σπίτια σε υπερεκτιμημένες τιμές, στην Μαριναλέντα οι κάτοικοι έχτιζαν τα δικά τους σπίτια χωρίς υποθήκη. Με τέτοιες προϋποθέσεις, αρκετές οικογένειες μετακόμισαν στην Μαριναλέντα ακόμα και από την Βαρκελώνη, όταν έχασαν τις δουλειές τους.

Η Μαριναλέντα έχει κι άλλες παγκόσμιες πρωτοτυπίες. Για παράδειγμα, δεν έχει...αστυνομία! Ο δήμαρχος καμαρώνει για το γεγονός ότι η μη ύπαρξη αστυνομίας εξοικονομεί στην πόλη περίπου 300.000 ευρώ κάθε χρόνο. Προφανώς, όταν ο πολίτης έχει εξασφαλίσει δουλειά, κοινωνικές παροχές και το μέλλον των παιδιών του, δεν χρειάζεται αστυνόμευση. Επίσης, στην Μαριναλέντα δεν υπάρχουν...παπάδες! "Ο καθένας είναι ελεύθερος να θρησκεύει όπως θέλει", εξηγεί ο δήμαρχος, "αλλά δεν βλέπω για ποιον λόγο πρέπει να φροντίσει γι' αυτό η κοινότητα". 

Η Μαριναλέντα διοικείται από τις συνελεύσεις των κατοίκων της, μιας και βασικό μέλημα είναι η συμμετοχή του κόσμου. Ο οικονομικός προϋπολογισμός οργανώνεται στη βάση των αποφάσεων των συνελεύσεων γειτονιάς (κάθε χρόνο πραγματοποιούνται 60-70 συνελεύσεις), στις οποίες οι κάτοικοι αποφασίζουν τα έργα που κάθε χρονιά πρέπει να γίνουν στην περιοχή τους. Στις συνελεύσεις επιδιώκεται η συναίνεση αλλά χρησιμοποιείται και η ψηφοφορία όταν υπάρχει διάσταση απόψεων.

Οι κάτοικοι της Μαριναλέντα συμμετέχουν επίσης εθελοντικά στις συλλογικές εργασίες, όπως είναι η συντήρηση δρόμων και κήπων/πάρκων αλλά και το χτίσιμο σπιτιών. Εχοντας θεσπίσει το θεσμό των "κόκκινων Κυριακών", το Σάββατο περνάει ένα αυτοκίνητο με μεγάφωνο και ανακοινώνεται στη γειτονιά η εργασία που πρέπει να γίνει την επόμενη μέρα. Τέλος, όσοι έχουν συνδικαλιστική ή πολιτική ισχύ ζουν όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης, δηλαδή από τη δουλειά τους και μόνο.

Όμως, όπως πολύ σωστά το θέτει ο δήμαρχος, "η πολιτική δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία είναι ένα μεγάλο ψέμα". Στην Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωμα. Μια θέση στον παιδικό σταθμό με όλα τα γεύματα κοστίζει 12 ευρώ τον μήνα, το σχολείο 15 ευρώ τον μήνα και η χρήση της πισίνας (ανοιχτή και κλειστή) 3 ευρώ τον...χρόνο! Λειτουργούν επίσης ομάδες που φροντίζουν τους ηλικιωμένους στα σπίτια τους, φτιάχνοντάς τους φαγητό, πηγαίνοντάς τους στο γιατρό ή καθαρίζοντας τα σπίτια τους. Κι αυτά είναι όλα δωρεάν. Επίσης, η Μαριναλέντα έχει το υψηλότερο ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο σε όλη την Ανδαλουσία με κήπους αλλά και φυσικά πάρκα μέσα στην πόλη.

ΥΓ: Όσο σκέφτομαι ότι πάμε για τοπικές εκλογές, με πιάνει θλίψη...

21 Σεπτεμβρίου 2010

Πίσω από τις λέξεις

*** «Αφού τη σφαγή δεν τη γλιτώνουν εκατομμύρια ελληνικά νοικοκυριά που θα κληθούν από του χρόνου να πληρώσουν μέχρι και 50% ακριβότερα το ηλεκτρικό ρεύμα στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, η κυβέρνηση ψάχνει τώρα τρόπους να βαφτίσει "βαμβάκι" το μαχαίρι (...) επιδίωξη της αρμόδιας υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Τίνας Μπιρμπίλη δεν είναι πώς να αποφύγει τις αυξήσεις, αλλά πώς θα τις διαχειριστεί πολιτικά (...) σε χθεσινή ανακοίνωση το ΥΠΕΚΑ δεν διέψευσε την επερχόμενη αναπροσαρμογή των τιμολογίων, αλλά περιορίστηκε να επισημάνει αφ' ενός ότι "τα τιμολόγια δεν αυξάνονται μέχρι το τέλος του χρόνου", και αφ' ετέρου ότι "η κυβέρνηση θα λάβει κάθε μέτρο για τον εξορθολογισμό των τιμολογίων και για την ελαχιστοποίηση ή και τον μηδενισμό των επιπτώσεων από οποιαδήποτε αύξηση ιδιαίτερα στις ευαίσθητες κοινωνικές κατηγορίες, των μικρών και μεσαίων καταναλωτών"» (Ελευθεροτυπία, 13/9/2010)

Σχόλιο: Σε δυο περιπτώσεις πρέπει να ανησυχούμε πραγματικά. Όταν οι γιατροί αρχίσουν να ανακατεύουν τον θεό στην πορεία της υγείας μας κι όταν ακούμε την κυβέρνηση να λέει ότι θα πάρει μέτρα "υπέρ αδυνάτων". Και στις δυο περιπτώσεις, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει ελπίδα παρά μόνο σε θαύμα.


*** «Περισσότερα από 34 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως είναι άνεργοι εκτιμά η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO) η οποία συνδιοργανώνει με το ΔΝΤ την Συνδιάσκεψη του Οσλο με θέμα "Οι προκλήσεις της ανάπτυξης, της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής" (...) Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι πάνω από 60 εκατομμύρια άνθρωποι μπορεί να οδηγηθούν σε ακραίες συνθήκες φτώχειας στις χώρες με χαμηλά εισοδήματα, ως αποτέλεσμα της κρίσης (...) Εκτιμάται πως (...) η αυξανόμενη οικονομική αποδιάρθρωση και περιθωριοποίηση μπορεί να δυναμιτίσει την κοινωνική συνοχή (...) Ο επικεφαλής του ΔΝΤ επισήμανε ότι "όσο λιγοστεύει η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, οι άνθρωποι μπορούν να στραφούν σε μη-παραγωγικές ή και βίαιες δραστηριότητες, που πιθανόν να οδηγήσουν στην αστάθεια, την κατάρρευση της δημοκρατίας, ακόμα και στον πόλεμο» (Καθημερινή, 14/9/2010)

Σχόλιο: Αν "κατάρρευση της δημοκρατίας" σημαίνει κατάρρευση του ιμπεριαλιστικού τουρμποκαπιταλισμού και επανεμφάνιση εκείνου του παλιού φαντάσματος...γιατί όχι; Σάμπως μας λείψει αυτό που αποκαλείτε "δημοκρατία"; Έτσι κι αλλοιώς, ένας σκλάβος δεν έχει άλλο να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του.

*** «Στις μεταβατικές περιόδους, σε χρόνους αλλαγών και επιλογών, ταλαντεύσεις δεν χωρούν. Και είναι χαρακτηριστικό ότι στην παρούσα φάση οι ταλαντεύσεις είναι αυτές που συντηρούν την αντιπαράθεση άλλοτε με τους ιδιοκτήτες φορτηγών δημοσίας χρήσεως και άλλοτε με τους ιδιοκτήτες πρατηρίων υγρών καυσίμων. Καλώς ή κακώς ο καιρός των συμβιβασμών παρήλθε. Τώρα μόνο οι επιλογές μετρούν» (Το Βήμα, 15/9/2010)

Σχόλιο: "Γλώττα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει", οπότε...γεια στο στόμα σου, παλληκάρι μου! Όντως, παρήλθε ο καιρός των συμβιβασμών και ήρθε η στιγμή των επιλογών. Αρκετά σας ανεχτήκαμε και λέμε να σας στείλουμε στον γεροδιάολο. Ελπίζω να μη στενοχωρηθείς από την επιλογή μας, ε;


*** «Η λέξη λιτότητα θα πρέπει να αντικατασταθεί από τη λέξη ευθύνη είπε ο πρωθυπουργός, ευθύνη στη διαχείριση, τη στρατηγική ανάπτυξης και τη μετάβαση στη πράσινη οικονομία (...) Η Ελλάδα είναι μια καλή επένδυση τόνισε καλώντας τους ξένους να προβούν σε επενδύσεις. Δεσμεύτηκε ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να χαλαρώσει ούτε σε ό,τι αφορά τα περιοριστικά μέτρα, ούτε στην πολιτική των διαρθρωτικών αλλαγών, παρά τις αντιδράσεις που συναντούν» (Έθνος, 16/9/2010)

Σχόλιο: Ψιτ, λεβέντη! Είτε έρωτα το πεις, είτε σεξ, είτε πήδημα, είτε "τι σου κάνω μάνα μου", το γαμήσι παραμένει γαμήσι. Εσύ παίξε με τις λέξεις όσο θέλεις. Πειράζει που εμάς μας ενοχλεί η ουσία;

20 Σεπτεμβρίου 2010

Έλα να πρασινίσουμε και πράσινα να σμίξουμε...

Ομολογώ ότι δεν το είχα προσέξει. Κι είναι λογικό να μη το προσέξω, αφού ασχολήθηκα από ελάχιστα έως καθόλου με την ομιλία του πρωθυπουργού στην Δ.Ε.Θ. Ευτυχώς που υπάρχει και το διαδίκτυο.

Μιλάω για την "πράσινη ανάπτυξη", με την οποία αδιάκοπα μας πιπιλίζει τ' αφτιά ο Γιώργος από την περυσινή προεκλογική περίοδο. Και, βέβαια, σε τούτο το ιστολόγιο έχουμε αναφερθεί σε όλα αυτά τα φούμαρα που κρύβονται πίσω από τον αόριστο όρο "πράσινη ανάπτυξη". Αλλά, τούτη τη φορά, ο πρωθυπουργός έγινε πιο συγκεκριμένος. Είπε πως ο συνολικός προϋπολογισμός στο πλαίσιο της "πράσινης ανάπτυξης" (δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις) θα φτάσει τα 44 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2015.

Για να δούμε τα νούμερα πιο ψύχραιμα. Πρώτα-πρώτα, γιατί ως το 2015; Μα, επειδή ώς εκεί φτάνει το περίφημο Ε.Σ.Π.Α. (το "τέταρτο πακέτο", δηλαδή) και σωστά η κυβέρνηση θέλει να εντάξει τα μεγάλα έργα στις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις. Καλά ως εδώ.

Πού θα πάνε, όμως, αυτά τα λεφτά; Στα πλαίσια του Ε.Σ.Π.Α. και της "πράσινης ανάπτυξης", έχουν ήδη βγει διάφορα προγράμματα για μικρές επιχειρήσεις ("πράσινος τουρισμός", "πράσινη επιχείρηση" κλπ) με ελάχιστη αποδοχή από τους μικροεπιχειρηματίες. Είναι λογικό. Την ώρα που η αγορά στενάζει και οι μικροεπαγγελματίες βρίσκονται με την θηλιά στον λαιμό, προκειμένου να σώσουν την δουλειά τους, χέστηκαν για το...πρασίνισμα της επιχείρησής τους.

Αντίστοιχη υποδοχή είχε και το πράγραμμα για την βελτίωση της ενεργειακής κατανάλωσης των κτηρίων. Εκείνος που είτε μένει άνεργος είτε υποχρεούται να ζήσει με περικομμένες αποδοχές, ούτε για διπλά τζάμια νοιάζεται ούτε για πράσινες ταράτσες. Με τί καρδιά θα σκεφτεί την βελτίωση του σπιτιού του, αν ο κίνδυνος να του το πάρει η τράπεζα είναι ορατός;

Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα που διατυπώθηκε πιο πάνω είναι σαφής: το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των εκατομμυρίων θα απορροφηθεί από μεγάλες εταιρείες και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Από εκείνους, δηλαδή, που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα επαγγελματικής επιβίωσης.

Αυτό, εξ άλλου, άφησε να διαφανεί μέσα από την ομιλία του κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν είπε (επί λέξει!) ότι μέσα από την "πράσινη ανάπτυξη" θα δημιουργηθούν "άνω των 210.000 νέων θέσεων εργασίας, εκ των οποίων 27.000 αφορούν σε προσωπικό μόνιμης απασχόλησης". Κατευθύνουμε, δηλαδή, μερικές δεκάδες εκατομμύρια σε κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις και ως αντάλλαγμα παίρνουμε θέσεις εργασίας. Κατανοητό;

Η λεπτομέρεια είναι στο ότι ΜΟΝΟ 27.000 θέσεις (από τις 210.000) προβλέπεται να είναι μόνιμες! Μία στις οκτώ! Οι άλλες εφτά θα είναι..."ευέλικτες" (θεέ μου, τι πρόστυχη χρήση αυτής της λέξης!), με μειωμένο ωράριο, μειωμένες αποδοχές, μισή ασφάλιση, ατομικές συμβάσεις (ο θεός να τις κάνει συμβάσεις), πληρωμή με "μπλοκάκι" κλπ. Δηλαδή, όπως ακριβώς θα είναι όλες οι νέες θέσεις εργασίας στο εξής, σύμφωνα και με τα όσα προβλέπει το μνημόνιο που ψήφισε η κυβέρνηση, προκειμένου να επιτευχθεί η...ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

"Πράσινη ανάπτυξη" το λέει αυτό το πράγμα ο πρωθυπουργός. Η κοινή λογική το λέει "πράσσειν άλογα". Ή, όπως το μετέφρασε η λαϊκή θυμοσοφία, "πράσιν' άλογα". Πώς να μη θυμηθούμε το παλιό τραγουδάκι του Χάρρυ Κλυνν, στο οποίο οφείλεται ο τίτλος αυτού του σημειώματος;


ΥΓ: Διαβάστε το κείμενο της 1/6/2010 με τίτλο «Πράσσειν άλογα και "πράσινη ανάπτυξη"». Χαρακτηριστικό απόσπασμα:  «η "Πράσινη Ανάπτυξη" αποτελεί ολόκληρο σύστημα διακυβέρνησης, έτσι όπως πρωτογεννήθηκε στις ΗΠΑ επί Κλίντον και γιγαντώθηκε επί Μπους (του βλακίστερου)».

19 Σεπτεμβρίου 2010

"Ο Μαρξ στο Σόχο"

Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι το φτηνότερο και ωραιότερο δώρο που θα μπορούσατε να κάνετε στον οποιονδήποτε, κοστίζει μόλις 8 ευρώ; Ακριβώς τόσο πουλιέται στα βιβλιοπωλεία το 80 σελίδων βιβλίο του Χάουαρντ Ζιν "Ο Μαρξ στο Σόχο" (εκδόσεις "Αιώρα", 2008). Αν ο τίτλος σάς θυμίζει κάτι, είναι επειδή το κείμενο παίχτηκε στην Ελλάδα ως εμπνευσμένος θεατρικός μονόλογος με μεγάλη επιτυχία για πέντε χρονιές (2005-2009) από τον Άγγελο Αντωνόπουλο, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.

O Χάουαρντ Ζιν (ιστορικός, πολιτικός ακτιβιστής και συγγραφέας) γεννήθηκε το 1922 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Δούλεψε στα ναυπηγεία και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου υπηρέτησε ως μέλος πληρώματος στα βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Μετά τον πόλεμο ολοκλήρωσε τις σπουδές του και στη συνέχεια δίδαξε για αρκετά χρόνια στο Spelman College, στην Ατλάντα (όπου διετέλεσε πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας) και στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Αναμείχθηκε ενεργά στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και στο αντιπολεμικό κίνημα που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Ακούραστος, μαχητικός και αισιόδοξος σ' όλη του τη ζωή, έγραφε βιβλία, έδινε διαλέξεις και σχολίαζε τις πολιτικές εξελίξεις με τολμηρές και ανεξάρτητες δηλώσεις. Επισκέφθηκε την Ελλάδα τον Μάιο 2009 και πέθανε από ανακοπή καρδιάς στις 27 Ιανουαρίου 2010 στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνιας.

Το σύντομο "Ο Μαρξ στο Σόχο" υλοποιεί μια τρελλή ιδέα του Ζιν. Ο Μαρξ, απαυδισμένος από τις επιθέσεις που δέχεται μετά θάνατον, ζητάει από τις αρχές του άλλου κόσμου να επιστρέψει στη ζωή για να αποκαταστήσει την αλήθεια. Βέβαια, ο ίδιος ζητάει να πάει στο Σόχο του Λονδίνου (όπου έζησε για χρόνια), αλλά ένα λάθος της...ουράνιας γραφειοκρατίας τον στέλνει στο Σόχο της Νέας Υόρκης! Εκεί, απευθυνόμενος σε ένα σύγχρονο ακροατήριο, μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για τη ζωή του και υπερασπίζεται την επικαιρότητα των ιδεών του.

Αν δεν είχατε ποτέ φανταστεί πως θα μπορούσατε να περάσετε δυο ευχάριστες ώρες (φτάνουν!) διαβάζοντας Μαρξ, αν θέλατε να μάθετε τι είπε τελικά ο Μαρξ αλλά τρόμαζατε με τον όγκο του "Κεφαλαίου" ή αν ανήκετε σ' εκείνους που έχουν πειστεί ότι ο μαρξισμός δεν έχει τίποτε να προσφέρει στην εποχή που ζούμε, κάνετε την μεγάλη χάρη στον εαυτό σας να διαβάσετε αυτό το βιβλιαράκι. Κι αν μετά δεν αισθανθείτε την ανάγκη να το συστήσετε και σε άλλους, στείλτε το σε μένα και θα σας το πληρώσω μαζί με τα ταχυδρομικά.

18 Σεπτεμβρίου 2010

Οι επικίνδυνες "μαϊμούδες"

Ανάμεσα στις σημειώσεις μου και στα αποκόμματα που κατακλύζουν το γραφείο μου, ανέσυρα ένα σχετικά πρόσφατο δημοσίευμα (εφημερίδα "Τα Νέα", 2/9/2010), στο περιθώριο του οποίου είχα σημειώσει ένα ερωτηματικό. Αυτό σήμαινε ότι κατά την πρώτη ανάγνωση κάτι δεν μου είχε "κάτσει" κι έπρεπε να το ξαναδώ καλύτερα.

Το δημοσίευμα αφορούσε δήλωση του Λοβέρδου (πριν τον ανασχηματισμό), σύμφωνα με την οποία τα ασφαλιστικά ταμεία χορηγούν πάνω από 200.000 συντάξεις "μαϊμού", με κόστος για το δημόσιο περισσότερα από 100 εκατομμύρια ετησίως.

Όσοι με γνωρίζουν καλά, γνωρίζουν και την "αρρώστια" που έχω με τους αριθμούς. Έκανα γρήγορα μερικές πράξεις με το μυαλό, αλλά το αποτέλεσμα μου φάνηκε απίθανο. Έτσι, πήρα κομπιουτεράκι.

Έχουε και λέμε, λοιπόν: 100.000.000 ευρώ ετησίως, κατανεμημένα σε 200.000 "μαϊμού" συνταξιούχους, μας κάνουν (με απλή διαίρεση) 500 ευρώ ετησίως ανά συνταξιούχο. Κι αφού κάθε συνταξιούχος παίρνει (ή, μάλλον, έπαιρνε) 14 συντάξεις ετησίως, διαιρούμε το 500 με το 14 και βρίσκουμε ότι η κάθε μηνιαία σύνταξη "μαϊμού" ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των...35,72 ευρώ! Διάβολε, δεν είχα κάνει λάθος, κάπου εκεί το είχα υπολογίσει δίχως το κομπιουτεράκι.

Επειδή εδώ η "λέφτερη σκέψη" φτάνει σε αδιέξοδο, μπορεί κάποιος να μου πει ποιοι είναι αυτοί οι 200.000 φτωχομπινέδες που έχουν καταστρέψει τα ασφαλιστικά μας ταμεία για 35,72 ευρώ μηνιαίως; Τέτοια ξεφτίλα για ψίχουλα; Ας μας τους βγάλει φόρα παρτίδα ο υπουργός, να τους ρίξουμε ροχάλα δημοσίως. Αλλά να μας εξηγήσει κιόλας, τι σκατά συντάξεις είναι αυτές των 37,72 ευρώ, έτσι;


Για να σοβαρευτούμε λίγο. Πρώτα-πρώτα, αν το κράτος πληρώνει παράτυπες ή παράνομες συντάξεις σε μη πραγματικούς δικαιούχους ή σε πεθαμένους, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν έχουν καμμιά ευθύνη. Την ευθύνη την έχει ατόφια το κράτος. Αυτό το ηλίθιο κράτος, που βάζει στις θέσεις των διοικητών των ασφαλιστικών ταμείων τον κάθε πικραμένο ο οποίος έβαλε πρώτα υποψηφιότητα για βουλευτής ή για δήμαρχος και, αφού ο λαός του έδωσε τον πούλο, ψάχνει για επαγγελματική αποκατάσταση. Ρε συ, αφού ο λαός σε θεώρησε ανίκανο να ασχοληθείς με τον δήμο, με ποια λογική θεωρείς ότι είσαι ικανός να διοικήσεις το ΙΚΑ; Θα τρελαθούμε τελείως;

Δεύτερον και πλέον πονηρό. Δύσκολα μπορώ να πιστέψω ότι ο υπουργός έκανε λάθος στα νούμερα. Κάτι άλλο πρέπει να είχε στο μυαλό του όταν τα ξεστόμισε. Ομολογώ ότι κάπου πάει το διεστραμμένο μου μυαλό. Πού;

Επειδή σε πρώτη ανάγνωση οι αριθμοί φαίνονται πράγματι εντυπωσιακοί (200.000 μαϊμού συνταξιούχοι, 100 εκατομμύρια κόστος), εύκολα μπορούν να αποτελέσουν εργαλείο στα χέρια εκείνων που θέλουν να καλιμπράρουν την κοινή γνώμη, ώστε αυτή να αμβλυνθεί και να γίνει πιο δεκτική σε νέα μέτρα. Όταν εξαπολυθεί η επόμενη επίθεση στα εργατοασφαλιστικά κεκτημένα, θα είναι καλό για την κυβέρνηση να έχει χάψει ο πολίτης το παραμυθάκι με τις "μαϊμούδες". Έτσι δεν είναι;

Μόνο που αυτό το παραμυθάκι είναι και πολύ παλιό και δεν έχει δράκο για να τρομάξουμε. Και για να τελειώνουμε: δεν φοβόμαστε τους συνταξιούχους "μαϊμού". Από τους σοσιαλιστές "μαϊμού" κινδυνεύουμε.

17 Σεπτεμβρίου 2010

Κουραδόμαγκες...

Τις προάλλες, η κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει ανώτατη τιμή (πλαφόν) στην λιανική πώληση της αμόλυβδης 1,48 ευρώ το λίτρο. Μαγκιά της κυβέρνησης.

Την επόμενη μέρα, κάποιος φουκαράς βενζινοπώλης αγόρασε από την εταιρεία εμπορίας πετρελαιοειδών, αμόλυβδη βενζίνη προς 1,55 ευρώ το λίτρο. Μαγκιά της εταιρείας.

Η πανταχού παρούσα και πάντοτε αγρυπνούσα αστυνομία επενέβη πάραυτα, συνέλαβε τον βενζινοπώλη και τον έστειλε πακέτο στο αυτόφωρο. Μαγκιά της αστυνομίας.

Το αδέκαστο δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη την δικαιολογία του βενζινοπώλη (πώς να πουλήσει ο άνθρωπος 1,48 αφού είχε αγοράσει 1,55;) και τον καταδίκασε σε 3 μήνες φυλακή. Μαγκιά του δικαστηρίου.

Η είδηση της καταδίκης μεταδόθηκε από το κρατικό ραδιόφωνο (αυτό άκουγα εγώ, τι να κάνουμε τώρα;) ως "καταδίκη του εμπόρου που πουλούσε αμόλυβδη με καπέλο". Μαγκιά της κρατικής ραδιοφωνίας.

Ο πρόεδρος των βενζινοπωλών, μιλώντας στα κανάλια, δήλωσε ευθέως ότι οι βενζινοπώλες αποδέχονται το παλφόν, αρκεί αυτό να επιβληθεί σε όλα τα στάδια (διυλιστήρια, εταιρείες, πρατήρια) κι όχι μόνο στα πρατήρια, αλλά οι περισπούδαστοι δημοσιογράφοι δεν έκαναν το παραμικρό σχόλιο πάνω σ' αυτό. Μαγκιά των δημοσιογράφων.

Το επόμενο πρωί ο υπουργός δέχτηκε να προσδιοριστεί το πλαφόν λίγο ψηλότερα από το 1,48 και μέχρι το βράδυ είχε καταργήσει το πλαφόν τελείως. Μαγκιά του υπουργού.


Ρε παιδιά, σαν πολλοί μάγκες δεν έχουμε μαζευτεί σε τούτο τον τόπο; Ή, μήπως, μιλάμε για "τζάμπα μάγκες", κοινώς "κουραδόμαγκες";

16 Σεπτεμβρίου 2010

"Καλλικράτης" - μια ματιά (2)

Στο προχτεσινό μας σημείωμα ρίξαμε μια ματιά σε ό,τι συμβαίνει στο εξωτερικό, εκεί όπου έχουν γίνει μεταρρυθμίσεις ανάλογες του δικού μας "Καλλικράτη". Χτες, κάναμε μια προσπάθεια ανάλυσης και εκτίμησης των επιπτώσεων που θα έχει στην ζωή μας η εφαρμογή του "Καλλικράτη". Επιχειρήσαμε να δούμε "πίσω από την κουρτίνα", εκείνα για τα οποία κανένας μεγαλόσχημος δημοσιογράφος-αναλυτής δεν έχει τολμήσει να μιλήσει. Εδώ, όμως, επιμένουμε να "συλλογούμαστε λέφτερα" και συνεχίζουμε.

Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του "Καλλικράτη" είναι ότι μεταφέρονται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αρμοδιότητες με τεράστια κοινωνική σημασία που αφορούν ζητήματα παιδείας, υγείας, πρόνοιας κλπ. Έτσι, διασπάται και κατακερματίζεται ο ενιαίος χαρακτήρας που πρέπει να έχουν αυτές οι υπηρεσίες στο πλαίσιο του κράτους, υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο η ποιότητά τους, ενώ ανοίγει και η κερκόπορτα της πλήρους ιδιωτικοποίησης. Στην ουσία, μέσω της υποχρέωσης που αναλαμβάνουν οι ΟΤΑ σε συνεργασία με τους επιχειρηματίες (η διεθνής εμπειρία λέει πως αυτή η συνεργασία είναι αναπόφευκτη), ανοίγει ακόμα περισσότερο η δυνατότητα των ιδιωτών για ανάπτυξη δραστηριότητας στους προαναφερόμενους τομείς. Με όσα προβλέπει ο "Καλλικράτης", μπαίνει θέμα οικονομικής δυνατότητας των δήμων να παρέχουν υπηρεσίες. Όποιοι δήμοι έχουν αρκετά έσοδα -δηλαδή, χρήματα από φόρους και τέλη που πληρώνουν οι πολίτες- θα παρέχουν υπηρεσίες. Όποιοι δήμοι δεν έχουν τα απαραίτητα έσοδα, θα συνεργάζονται με επιχειρηματίες οι οποίοι θα φτιάχνουν έργα των οποίων θα καρπούνται τα έσοδα για κάποιο χρονικό διάστημα. Δηλαδή, είτε έχουν έσοδα οι δήμοι είτε δεν έχουν, οι πολίτες θα πληρώνουν και η κεντρική εξουσία θα σφυρίζει αδιάφορα.

Σ' αυτό το σημείο, πρέπει να δούμε από πού θα προέρχονται τα έσοδα των δήμων. Ο νόμος, λοιπόν, προβλέπει ότι οι νέοι δήμοι θα χρηματοδοτούνται από μια δεξαμενή, η οποία ονομάζεται ΚΑΠ (Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι). Αυτή η δεξαμενή θα γεμίζει με το 20% από το Φόρο Εισοδήματος Φυσικών και Νομικών Προσώπων, το 12% από το ΦΠΑ και το 50% από το Φόρο Ακίνητης Περιουσίας. Για τη χρηματοδότηση των Περιφερειακών Αυτοδιοικήσεων θα πηγαίνει το 2,4% από το Φόρο Εισοδήματος Φυσικών και Νομικών Προσώπων και το 4% από το ΦΠΑ.

Με απλά λόγια, η χρηματοδότηση των νέων δήμων θα προέρχεται από τη φορολογία και επιπλέον προβλέπεται ότι οι ΟΤΑ, στη διοικητική περιφέρεια των οποίων αποδίδει η φορολογία, θα παίρνουν μπόνους (δηλαδή περισσότερα χρήματα από αυτά που θα τους αναλογούν) μέσω των ΚΑΠ. Έτσι, δημιουργείται ένα αυτοδιοικητικό σύστημα πολλαπλών ταχυτήτων και οι νέοι ΟΤΑ μετατρέπονται σε φοροκυνηγούς και σε μηχανισμό πίεσης προς τους φορολογούμενους αφού θα έχουν ίδιον όφελος από την απόδοση του φορολογικού συστήματος. Αν υποψιαστώ ότι αυτό εννοεί ο Παπακωνσταντινου όταν λέει πως θα πατάξει την φοροδιαφυγή, θα πεθάνω!

Να βάλουμε και το κερασάκι της τούρτας. Υπερχρεωμένοι δήμοι και νομαρχίες θα δημιουργήσουν νέα υπερχρεωμένα αυτοδιοικητικά σύνολα, για τα οποία η κυβέρνηση προβλέπει τη διαδικασία εξυγίανσής τους. Θα δημιουργηθεί -λένε- ειδικό ταμείο εξυγίανσης, τα χρήματα του οποίου θα προέρχονται από τους ΚΑΠ (δηλαδή, από τα χρήματα των πολιτών). Ταυτόχρονα, διαγράφονται τα χρέη του κράτους προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αφού καμία αναφορά δε γίνεται για την απόδοση των παρακρατηθέντων και την ευθύνη της Πολιτείας στο όλο ζήτημα. Έτσι, οι απλοί πολίτες χρεώνονται ολόκληρο το λογαριασμό.

Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου με τούτη την διαδικασία. Τόσα χρόνια, οι κυβερνήσεις δεν απέδιδαν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση το μερίδιο που τους αναλογούσε, παρ' ότι ο απλός πολίτης πλήρωνε τους φόρους που αναλογούσαν σ' εκείνον. Σήμερα, καλείται αυτός ο ίδιος πολίτης να πληρώσει και πάλι για την εξυγίανση μιας υπερχρεωμένης Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Παράλογο; Ελάτε, καλέ! Παράλογο στην χώρα του παραλόγου; Στο κάτω-κάτω, ποιοι άλλοι υπερχρέωσαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση παρά εκείνοι οι τοπικοί άρχοντες που εκλέχτηκαν με την ψήφο τού κάθε απλού πολίτη; Έτσι δεν είναι;

Αν, λοιπόν, ο απλός πολίτης έκανε λάθος εκλογή αρχόντων στο παρελθόν, ας πληρώσει το λάθος του κι ας είναι πιο προσεκτικός στο μέλλον.

15 Σεπτεμβρίου 2010

"Καλλικράτης" - μια ματιά (1)

Όταν αναφερόμαστε στον "Καλλικράτη", πρέπει να έχουμε κατά νου δυο βασικά στοιχεία. Πρώτον, αποτελεί βασικό εργαλείο για την υλοποίηση του μνημονίου κι αυτό το ξεκαθαρίζει ο ίδιος ο Ραγκούσης λέγοντας ότι "είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Προγράμματος σταθερότητας και ανάπτυξης, αλλά και ένα από τα θεμέλια της νέας αξιοπιστίας που οικοδομεί καθημερινά η κυβέρνηση". Και, δεύτερον, κινείται στα πλαίσια που καθόρισε η -ισοπεδωτική για τα λαϊκά κεκτημένα- συνθήκη της Λισαβώνας, αφού, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, "η παρούσα νομοθετική πρωτοβουλία εναρμονίζεται και συμβαδίζει με αρχές και αξίες που αποτελούν τη βάση για το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα εφαρμοστεί, αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Έχοντας αυτά υπ' όψη, πάμε παρακάτω. Με την εφαρμογή του "Καλλικράτη" καταργούνται πάνω από 4.000 νομικά πρόσωπα και επιχειρήσεις που λειτουργούσαν στο πλαίσιο της σημερινής δομής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Άμεση συνέπεια αυτής της εξέλιξης θα είναι να βρεθούν στην ανεργία πάνω από 35.000 συμβασιούχοι και στην ανασφάλεια το σύνολο των μονίμων υπαλλήλων και αυτών που εργάζονται με σχέση Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ). Βέβαια, η κυβέρνηση διατείνεται ότι κανένας από τους μονίμους και τους ΙΔΑΧ δε θα χάσει τη δουλειά του αλλά θα μεταταχθούν στις νέες υπηρεσίες που θα δημιουργηθούν με τη σύσταση των νέων οργανισμών των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ).

Ομως, φοβάμαι ότι η αλήθεια είναι διαφορετική. Δεδομένου ότι θα δημιουργηθούν νέοι οργανισμοί και νέες υπηρεσίες στους ΟΤΑ, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι κανείς από τους προαναφερόμενους εργαζόμενους δεν έχει εξασφαλισμένη θέση εργασίας στη νέα αυτοδιοικητική δομή της χώρας. Μη ξεχνάμε ότι τόσο ο "Συνήγορος του Πολίτη" όσο και ο Πάγκαλος διατυμπάνισαν στο πρόσφατο παρελθόν ότι μονιμότητα υπάρχει όταν υπάρχει η θέση για την οποία ο μόνιμος υπάλληλος προσελήφθη. Ποιος εγγυάται ότι στους νέους οργανισμούς των ΟΤΑ δε θα καταργηθούν σημερινές μόνιμες θέσεις; Κι αν δεν είναι σίγουροι για τη θέση τους οι μόνιμοι, πώς θα είναι σίγουροι οι ΙΔΑΧ; Αλλωστε, υπάρχει το δεδομένο ότι κυβέρνηση και τρόικα έχουν διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι θα μειωθούν δραστικά οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Συνεχίζουμε. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως με τον "Καλλικράτη" προωθεί τη διοικητική αποκέντρωση. Καθιστά, δηλαδή, λιγότερο συγκεντρωτικό το ρόλο του κράτους, παραχωρώντας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση σημαντικές αρμοδιότητες. Στην πραγματικότητα, ο στόχος είναι διαφορετικός. Η μείωση του αριθμού των κρατικών περιφερειών και η ανάπτυξη (γεωγραφική και πληθυσμιακή) του μεγέθους των περιφερειών και των δήμων συνδέονται με τη διαμόρφωση ικανότερων μηχανισμών κρατικής παρέμβασης και ευνοϊκότερων συνθηκών συγκέντρωσης. Για να το πω πιο απλά, το μεγάλο μέγεθος ευνοεί την δημιουργία Ανωνύμων Εταιρειών, τις Συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) κλπ. Έτσι, ο κεντρικός μηχανισμός του κράτους αναλαμβάνει νέο ισχυρότερο ρόλο όσον αφορά τον έλεγχο και τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων ώστε η κρατική παρέμβαση να γίνει πιο άμεση και πιο γρήγορη.

Το ερώτημα είναι αν τέτοιου τύπου μεταρρυθμίσεις συνιστούν "λιγότερο κράτος". Σϋμφωνα με τον ορισμό, "κράτος είναι το σύνολο των μηχανισμών διοίκησης, διεύθυνσης και καταστολής". Κι αυτό αφορά τόσο τους κεντρικούς όσο και τους τοπικούς και περιφερειακούς μηχανισμούς, όποιος κι αν είναι ο αριθμός τους. Η Τοπική Διοίκηση και οι Περιφέρειες είναι διοικητικές μονάδες-κρίκοι του ενιαίου κρατικού μηχανισμού. Οπότε, πού είναι το "λιγότερο κράτος";

Ας δούμε άλλη μια παράμετρο, πάλι από την αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου: "Οι δομικές αλλαγές για τη ριζική ανασύνταξη του κράτους είναι η κατάλληλη απάντηση στην πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα. Η σημερινή προβληματική δομή και η ραγδαία επιδείνωση της λειτουργίας του κράτους τα τελευταία χρόνια, είναι κύριος λόγος γιγάντωσης του δημοσιονομικού προβλήματος και εμπόδιο στην ανάπτυξη...Με το παρόν σχέδιο νόμου επιχειρείται ο συνολικός επανασχεδιασμός των επιπέδων διακυβέρνησης, σε μια Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης."

Να και το ζουμί! Καθαρή ομολογία ότι ο "Καλλικράτης" αντιμετωπίζεται ως εργαλείο για την λύση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Πώς θα γίνει αυτό; Θα το δούμε στο αυριανό μας σημείωμα.

14 Σεπτεμβρίου 2010

Καλλικράτης και διεθνής εμπειρία

Πλησιάζουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές και ο απλός πολίτης θα πάει στην κάλπη του "Καλλικράτη", δίχως να έχει ιδέα περί του τι πράγμα είναι αυτός ο "Καλλικράτης". Σε τούτο το ιστολόγιο θα γίνουν αρκετές αναφορές ίσαμε τις εκλογές. Σήμερα, ας αρχίσουμε με μερικά παραδείγματα για το τι έχει συμβεί σε άλλες χώρες που έχουν θεσμοθετήσει αντίστοιχη πολιτική.

1. Δανία: Η χώρα χωρίστηκε σε 5 περιφέρειες και οι δήμοι περιορίστηκαν σε 98 από 271. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, το 80% των πολιτών είναι δυσαρεστημένο, αφού υπάρχει χειροτέρευση της παροχής των υπηρεσιών ιδιαίτερα στους τομείς Υγείας και Συγκοινωνιών, όπου οι περιφέρειες που δημιουργήθηκαν από την κατάργηση των νομαρχιών έχουν την αποκλειστική ευθύνη. Στον τομέα της Παιδείας, εξαιτίας της μεταρρύθμισης, έκλεισαν την τελευταία 4ετία πάνω από 150 σχολεία, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Πολλά σχολικά κτίρια, που στις δεκαετίες του '60 και του '70 ήταν πρότυπο αρχιτεκτονικής και λειτουργικότητας, σήμερα είναι υπό κατάρρευση. Από 20 μαθητές ανά τάξη, που ήταν ο μέσος όρος παλαιότερα, σήμερα έχει ανέλθει ο αριθμός στους 33. Η κυβέρνηση προώθησε την αυτόνομη λειτουργία των Γυμνασίων και το σύστημα πιστώσεων-κουπουνιών ανά μαθητή. Προωθήθηκε έτσι η ανταγωνιστική λειτουργία των σχολείων και η μείωση των δαπανών ανά μαθητή. Στους παιδικούς σταθμούς που έχουν ιδιωτικοποιηθεί, μια οικογένεια με δυο παιδιά στη Δανία, πρέπει να πληρώνει 700 ευρώ το μήνα. Υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε ειδικευμένο προσωπικό, γιατί οι περισσότερες προσλήψεις γίνονται με βάση το χαμηλό ωρομίσθιο. Λόγω έλλειψης κονδυλίων, οι προσλήψεις γίνονται με εργασιακές σχέσεις γαλέρας. Το 87% των γονέων δηλώνει δυσαρεστημένο με την υπάρχουσα κατάσταση. Ακόμη και οι συγκοινωνίες έχουν χειροτερεύσει, αφού έχουν περιοριστεί τα δρομολόγια και τα εισιτήρια έχουν αυξηθεί κατακόρυφα.

2. Γερμανία: Σύμφωνα με τη Γερμανική Ομοσπονδία Δημοτικών Συμβουλίων, τα έσοδα από τους τοπικούς φόρους ήταν κατά 7 δις λιγότερα το 2009. Έτσι, άρχισαν οι περικοπές. Το Βερολίνο προχώρησε σε μείωση προσωπικού, μισθών και υπηρεσιών, κλείνοντας αρκετές εγκαταστάσεις, όπως δημοτικές πισίνες, βιβλιοθήκες, θέατρα, ή αυξάνοντας πολύ σε άλλες τις συνδρομές και τα εισιτήρια εισόδου. Επίσης, πολλές πόλεις και δήμοι της Γερμανίας (όπως το Λεβερκούζεν) επιζούν με μεσοπρόθεσμο δανεισμό.

3. Ισπανία: Οι περισσότερες περιφέρειες της χώρας βασίζουν τα έσοδά τους σε μεγάλο βαθμό στην φορολογία. Όμως, λόγω της οικονομικής κρίσης, προβλέπεται μεγάλη μείωση στα έσοδα από φόρους. Έτσι, η τοπική αυτοδιοίκηση υποχρεούται να προσφύγει σε δανεισμό, παρ' ότι νοιώθει το σχοινί των τραπεζών να σφίγγει στον λαιμό της.

4. Φινλανδία: Τα σχολεία χρηματοδοτούνται 50% από κρατικά κονδύλια και 50% από τις επιχειρήσεις και τη φορολόγηση των δημοτών. Ενα μεγάλο μέρος του προγράμματός τους (το τοπικό ή ευέλικτο, όπως λέγεται) είναι διαφοροποιημένο μαζί με το αντίστοιχο εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα, που κυμαίνεται από 14 μέχρι και 30 ώρες, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα του κάθε Δήμου και το ενδιαφέρον των χορηγών. Η πρόσληψη των εκπαιδευτικών γίνεται σε επίπεδο σχολικής μονάδας ή Πανεπιστημίου.

5. Μεγάλη Βρεττανία: Η "αποκέντρωση" της εκπαίδευσης έχει πραγματοποιηθεί εδώ και δεκαετίες, με αποτέλεσμα την τραγική αμορφωσιά του 75% των αποφοίτων της κατώτερης μέσης εκπαίδευσης και το συχνό κλείσιμο σχολείων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, λόγω έλλειψης πόρων.

6. Η.Π.Α.: Η εκπαίδευση έχει υπαχθεί εξολοκλήρου στην Αυτοδιοίκηση κάθε Πολιτείας, με αποτέλεσμα την έκρηξη των ταξικών ανισοτήτων και τον ευτελισμό μεγάλου μέρους του προγράμματος των σχολείων από τη μετατροπή τους σε εμπορικά υποκαταστήματα των επιχειρήσεων που τα χρηματοδοτούν. Οι επιχειρήσεις μπαίνουν στα σχολεία και καθορίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Στα φτωχά Δημοτικά και στα φτωχά Γυμνάσια, το 10% και το 16% των εκπαιδευτικών αντίστοιχα δεν έχουν καν τριετές πτυχίο Bachelor!


Πολλοί δήμοι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες είναι χρεωμένοι σε τράπεζες. Αυτός είναι ο κανόνας. Η πρακτική του δανεισμού ενός δήμου είναι συνηθισμένη (όπως και στην χώρα μας). Αιτιολογία για το δανεισμό αποτελεί το γεγονός ότι δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι πόροι για να ασκήσει ένας δήμος μια σειρά αρμοδιότητες. Αυτό έχει δυσάρεστη επίπτωση στο λαϊκό εισόδημα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν έρχεται η στιγμή να πληρωθεί ο λογαριασμός αυτής της πολιτικής. Ας δούμε δυο παραδείγματα από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα:

1. Σαιντ Ετιέν, Γαλλία: Ο δήμος προχώρησε σε αγορά 10 παραγώγων (επενδυτικά προϊόντα που πωλούνται στην δευτερογενή αγορά των χρηματιστηρίων), ευελπιστώντας ότι θα μειώσει τα έξοδα δανεισμού και θα έχει και κέρδη. Με τα παράγωγα που αγόρασε πόνταρε σε κάποιες μελλοντικές προβλέψεις για ισοτιμίες νομισμάτων (κανονικός τζόγος δηλαδή). Την πρόταση της επένδυσης έκαναν στον δήμο "εγκυρες" ευρωπαϊκές τράπεζες όπως η Ντόϊτσε Μπανκ, η Ρογιαλ Μπανκ της Σκωτίας, η βελγική Ντέξια και η γερμανική Κομερζ Μπανκ. Μόνο που το στοίχημα απέτυχε. Τα παράγωγα που είχαν αγοραστεί από το δήμο δεν τα αγόραζε καμία άλλη τράπεζα, ούτε καν εκείνες που το είχαν προτείνει, αφού το αρχικό "σίγουρο στοίχημα" ήταν περίπου σαν να λέγαμε ότι το Παγκόσμιο Κύπελο της Νότιας Αφρικής θα το έπαιρνε η Κύπρος, που όμως δεν συμμετείχε στα τελικά της διοργάνωσης! Έτσι, εάν οι δημοτικές αρχές ήθελαν να ακυρώσουν το "στοοίχημα", θα έπρεπε να καταβάλουν συνολικά 100 εκατομμύρια ευρώ! Αποτέλεσμα; Διπλασιασμός της φορολόγησης για τους κατοίκους, μείωση κατά τα 2/3 του σχεδίου ανακαίνισης του τοπικού μουσείου και ματαίωση της κατασκευής γραμμής τραμ.

2. Ρεκανάτι, Ιταλία:
Σε μια πόλη 22.000 κατοίκων, για να αντιμετωπιστούν τα χρέη, ιδιωτικοποιήθηκε το πάρκο της πόλης, έκλεισαν οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, μειώθηκαν τα βοηθήματα προς τους ηλικιωμένους και ανεστάλησαν έργα επιδιόρθωσης των γραφικών πλακόστρωτων δρόμων.


Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά τη σημερινή κατάσταση, πάνω στην οποία επιχειρεί να οικοδομήσει τον "Καλλικράτη". Για το λόγο αυτό, έχει προβλέψει με κάθε λεπτομέρεια ένα "ειδικό πρόγραμμα εξυγίανσης" των υπερχρεωμένων δήμων και περιφερειών. Επίσης, έχει προβλέψει και τη δημιουργία "Λογαριασμού Εξυγίανσης και Αλληλεγγύης της Αυτοδιοίκησης", με χρήματα που θα προέρχονται από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους. Όποιος δήμος ή περιφέρεια ενταχθεί σε πρόγραμμα εξυγίανσης (συνεπώς και στον προαναφερόμενο λογαριασμό) θα υποχρεούται, μεταξύ άλλων, σε περιορισμό προσλήψεων προσωπικού και θα διαθέτει για την εφαρμογή του προγράμματος μέρος ή το σύνολο των πάσης φύσεως εσόδων του "συμπεριλαμβανομένων των εσόδων από ΣΑΤΑ, του δήμου, της περιφέρειας ή εκείνων που αντιστοιχούν στη δημοτική ενότητα για έργα, δράσεις και υπηρεσίες του" (μη μου πείτε πως όλα τούτα δεν σας θυμίζουν το...μνημόνιο!).

Με άλλα λόγια, θα συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που σήμερα συμβαίνει σε δήμους και περιφέρειες χωρών της Ευρώπης, για τις οποίες μιλήσαμε πιο πάνω. Ο "Καλλικράτης" δε φέρνει τίποτα το καινούργιο και τίποτα το άγνωστο. Προπαντός δεν φέρνει τίποτα το φιλολαϊκό. Τι φέρνει; Θα το δούμε σε επόμενα σημειώματα

13 Σεπτεμβρίου 2010

Καπνίζει; Σκοτώστε τον!

Πριν 14 μήνες (δηλαδή, μόλις τέθηκε σε ισχύ ο νόμος Αβραμόπουλου για το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους), απέστειλα ένα κείμενο προς δημοσίευση σε κάποια περιοδικά, τα οποία αρέσκονται να διατυμπανίζουν πως στηρίζουν την ελευθερία της σκέψης. Τίτλος εκείνου του κειμένου ήταν ο τίτλος του σημερινού σημειώματος.

Ήμουν προετοιμασμένος για κάθε αντίδραση, από ειρωνικά σχόλια μέχρι ύβρεις κι από απλή συγκατάβαση μέχρι "πες τα, χρυσόστομε". Τελικά, καμμιά αντίδραση δεν σημειώθηκε, για τον απλούστατο λόγο ότι το κείμενό μου δεν δημοσιεύθηκε ποτέ.

Τώρα, λοιπόν, που άρχισε να γίνεται πάλι σούσουρο ανάμεσα στους καπνιστές ("πού θα πηγαίνουμε τώρα για καφέ;", "θα βγαίνουμε από το εστιατόριο στον δρόμο για να καπνίσουμε;" κ.λ.π.) αλλά και ανάμεσα στους μη καπνιστές ("σιγά μην εφαρμοστεί ο νόμος", "όποιος δεν θέλει να το κόψει, να κάτσει να πίνει καφέ σπίτι του" κλπ) και ενώ οι ιδιοκτήτες καφετεριών, μπαρ και εστιατορίων περιμένουν μουδιασμένοι τις εξελίξεις, ανασύρω από το αρχείο μου εκείνο το κείμενο και το εκθέτω στον δικό μου χώρο, όπου δεν με λογοκρίνει κανένας. Φυσικά, είμαι προετοιμασμένος για κάθε αντίδραση.

[Για ευκολώτερη ανάγνωση, κάνετε κλικ στο πλήκτρο "Full Screen" - επαναφορά με "Close"]




Περιττή διευκρίνιση: Η εκτύπωση, αντιγραφή και διανομή του κειμένου επιτρέπονται, με μοναδικό περιορισμό να αναφέρεται η πηγή. Όπως ισχύει, άλλωστε, για κάθε κείμενο αυτού του ιστολογίου. 

12 Σεπτεμβρίου 2010

"Τα Μοιραία Αυγά"

Η πρώτη μου γνωριμία με τον ρώσσο συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (Mikhail Afanasyevich Bulgakov, 1891-1940) ήταν πριν καμμιά εικοσαετία περίπου, μέσα από το έργο του "Η Καρδιά του Σκύλου", το οποίο τότε είχε μεταφράσει και ανεβάσει στο θέατρο ο Γιώργος Κιμούλης. Θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί ζωηρά επειδή ο Μπουλγκάκοφ τολμούσε να σατιρίσει τα πράγματα γύρω του. Και λέω "τολμούσε" επειδή υποτίθεται ότι την εποχή της παντοδυναμίας του Στάλιν όποιος δεν πρόσεχε τα λόγια του, κινδύνευε.

Έτσι, όταν πήρα χαμπάρι ότι κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία ένα βιβλίο του Μπουλγκάκοφ, έσπευσα να το αγοράσω. Πρόκειται για το βιβλίο με τον σουρεαλιστικό τίτλο "Τα Μοιραία Αυγά" (εκδόσεις "Αρμός", 2008, σελίδες 210). Οφείλω να πω ότι το είχα κάμποσο καιρό στην βιβλιοθήκη μου χωρίς να το έχω διαβάσει, αλλά τον περασμένο Αύγουστο πέρασα ένα υπέροχο πρωινό μαζί του. Βλέπετε, αυτό το βιβλίο ανήκει σ' εκείνα που, μόλις αρχίσεις να τα διαβάζεις, δεν υπάρχει περίπτωση να τα αφήσεις από τα χέρια σου πριν φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

... Το αντεστραμμένο είδωλο του καθεστώτος στο κάτοπτρο της σάτιρας. Μέσα από μεγεθυμένες λεπτομέρειες, ο ποιητής καταθέτει το χερουβικό του χρησμό, ότι το κενό της εξουσίας που υπάρχει στους ουρανούς δεν μπορεί να γεμίσει με την απερίγραπτα τραγική βία ενός καθεστώτος που στηρίζεται στην άγνοια και στα μισθωμένα χαμόγελα των υποτακτικών του.
... "Μοιραία αυγά", μια κολάσιμη πρόθεση και πράξη ενός δημιουργού, μια απελπισμένη ικεσία, μια ταπεινή παράκληση για να αποφευχθεί η βλάσφημη απώλεια του ανθρώπου.


Λίγα λόγια για την υπόθεση:  Βρισκόμαστε στο 1928. Ο καθηγητής Πέρσικοφ ανακαλύπτει μια ακτίνα η οποία επιταχύνει την ανάπτυξη των οργανισμών με ασύλληπτο ρυθμό. Εντυπωσιασμένος από το φαινόμενο, κλείνεται στο εργαστήριό του για να μελετήσει τα χαρακτηριστικά της μοναδικής ανακάλυψής του. Για κακή του τύχη, το μυστικό του διαρρέει και φτάνει στα αφτιά της μυστικής αστυνομίας, η οποία αποφασίζει να ερευνήσει το γεγονός και τις πιθανές επιπτώσεις του στο καθεστώς. Παράλληλα, το μυστικό φτάνει και στα αφτιά ενός τυχοδιώκτη, ο οποίος σκέφτεται τα μεγαλεία που τον περιμένουν αν αποκτήσει την ακτίνα και την χρησιμοποιήσει για να επωάσει τα αυγά των κοτετσιών της περιοχής...

Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο.

11 Σεπτεμβρίου 2010

Τα μα, σα και τα σα, μάσα τα!

Να αξιοποιήσουν τις ευνοϊκές ρυθμίσεις, για την καταβολή όσων εισφορών χρωστούν στα Ταμεία, καλεί το υπουργείο Εργασίας τους εργοδότες, ισχυριζόμενο ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων. Τις ρυθμίσεις αυτές κατοχυρώνει και ο πρόσφατος νόμος για το Ασφαλιστικό και παρέχουν έκπτωση 80% στις προσαυξήσεις των οφειλών ενώ για το συνολικά οφειλόμενο ποσό δεν θα καταβάλλεται προκαταβολή και θα μπορεί να καταβληθεί με δόσεις.

Το μέτρο φαίνεται πως θα ανακουφίσει τους χειμαζόμενους επιχειρηματίες. Αλλά είναι κοινό μυστικό ότι τέτοιες ρυθμίσεις προωθούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις κάθε 1-2 χρόνια. Έτσι, οι μεγαλοεργοδότες, με το πολυάριθμο προσωπικό και τις υψηλές μηνιαίες εισφορές, δεν έχουν συμφέρον να είναι συνεπείς στις μηνιαίες πληρωμές τους. Είναι προτιμότερο να κατακρατούν τις πληρωμές στα ασφαλιστικά ταμεία παρά να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες και να επιβαρύνονται με τόκους.

Παράλληλα, οι επιχειρηματίες που θέλουν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους (είτε συνειδητά είτε επειδή χρειάζονται συχνά ασφαλιστική ενημερότητα για τις δουλειές τους), δικαιολογημένα αισθάνονται μαλάκες κάθε φορά που εξαγγέλεται τέτοιου τύπου ευνοϊκή ρύθμιση. Θα μπορούσαμε, δηλαδή, να ισχυριστούμε με απόλυτη ασφάλεια ότι η συνήθεια της εκάστοτε κυβέρνησης να βγάζει τέτοιες ρυθμίσεις μάλλον ευνοεί την εισφοροδιαφυγή παρά την καταπολεμά!

Η πλάκα είναι ότι το υπουργείο εμφανίζεται να συμπονά -τάχατες- τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οι οποίες συνθλίβονται από τον ανταγωνισμό. Χαρακτηριστικά, αναφέρθηκε ότι ο μεγαλύτερος οφειλέτης του ΙΚΑ χρωστάει 125 εκατομμύρια ευρώ και σήμερα παλεύει να μη κλείσει η επιχείρησή του. Πώς την βλέπετε αυτή την "κατανόηση" της πολιτείας; Εγώ, πάντως, δεν περίμενα ποτέ να ακούσω από επίσημα χείλη ότι οι εισφορές στο ΙΚΑ (για τις οποίες ας μη ξεχνάμε ότι κατά ένα τμήμα τους έχουν παρακρατηθεί από τους μισθούς των εργαζομένων) αποτελούν τον λόγο που κλείνουν σήμερα οι επιχειρήσεις.

Να δω πότε θα καταλάβουν οι κρατούντες ότι τα ασφαλιστικά ταμεία καθίστανται προβληματικά από την ακολουθούμενη εκ μέρους της πολιτείας πολιτική. Και τα προβλήματα δεν πρόκειται να λυθούν όσο στις διοικήσεις των ταμείων τοποθετούνται αποτυχημένοι πολιτικοί και όσο τα αποθεματικά των ταμείων είτε θα τζογάρονται στο χρηματιστήριο είτε θα χρησιμοποιούνται για την στήριξη ηετέρων επιχειρηματιών.

Την ίδια στιγμή, η αύξηση της ανεργίας και της "ελαστικής" απασχόλησης προκαλεί τεράστια ζημιά. Οπως παραδέχεται η ίδια η κυβέρνηση, για κάθε επιπλέον 100.000 ανέργους προκαλούνται απώλειες εσόδων στα ασφαλιστικά ταμεία της τάξης των 800 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο!

Κι ενώ έτσι αποδεικνύεται πόσο επιβεβλημένη είναι -και από αυτήν την πλευρά- η ριζική αντιμετώπιση της ανεργίας, η κυβέρνηση καλλιεργεί μια λογική ιδιαίτερα επικίνδυνη. Για παράδειγμα: εφέτος το καλοκαίρι ξοδεύτηκαν 75 εκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις των εργοδοτικών εισφορών των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, επειδή ο Λοβέρδος ισχυρίστηκε ότι "η επιδότηση των εργοδοτικών οφειλών στα ξενοδοχεία αποτελεί μέτρο πάταξης της ανασφάλιστης εργασίας" (!!!)

Ήμαρτον, υπουργέ μου! Δηλαδή, για να πάψουν να δουλεύουν οι εργαζόμενοι εντελώς ανασφάλιστοι, πρέπει το κράτος να καλύπτει τις υποχρεώσεις των εργοδοτών; Δηλαδή, η εισφορά του εργαζομένου θα παρακρατείται από τον μισθό του και η εισφορά του εργοδότη θα καλύπτεται από το κράτος με τα λεφτά που πληρώνει ο εργαζόμενος ως φόρους;  Δηλαδή, "τα μα, σα και τα σα, μάσα τα", όπως έλεγε εδώ και πολλά χρόνια ο Χάρρυ Κλυνν;

Τ' άκουσες, κορόιδο εργαζόμενε; Άμα θες ασφάλιση, πλήρωνέ τη από την τσέπη σου! Μην ανησυχείς, όμως. Αυτά τα έκανε ο Λοβέρδος. Τώρα που ήρθε η Κατσέλη, θα φτιάξουν τα πράγματα...γαμώ τον σοσιαλιστικό μου μετασχηματισμό, γαμώ!


ΥΓ: Αν, παρ' ελπίδα, κάποιος δεν την κατάλαβε, η ατάκα του Χάρρυ Κλυνν σημαίνει "τα δικά μου, δικά σου και τα δικά σου, δικά σου"

10 Σεπτεμβρίου 2010

Παιδεία "προχώ" και "ουάου" από την Αννούλα

"Παιδείας και θρησκευμάτων";
Είναι γνωστή στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου η "συμπάθεια" που τρέφω προς την υπουργό παιδείας, την επ' εσχάτων με θεούσικο κότσο θεαθείσα κ. Άννα Διαμαντοπούλου. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η κυρία υπουργός δεν είναι απλώς ανίκανη να χειριστεί τα προβλήματα της παιδείας. Πάνω απ' όλα, είναι επικίνδυνη για το μέλλον της παιδείας. Μια ματιά στην ομιλία της κατά την 64η Σύνοδο των Πρυτάνεων (26/6 στο Λιτόχωρο) θα μας πείσει επ' αυτού.

Στην ομιλία της αυτή, λοιπόν, η υπουργός υποστήριξε ότι χρειάζεται άλλο "μοντέλο διοίκησης" των ιδρυμάτων, με "απελευθέρωση από τον γραφειοκρατικό, σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους". Ποιο είναι αυτό το άλλο "μοντέλο διοίκησης" κατά την υπουργό; Η οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων, δηλαδή η "πλήρης διαχείριση των οικονομικών τους...περιλαμβανομένης και της μισθοδοσίας" και η διοίκησή τους από Συμβούλια Διοίκησης, όπου η αγορά θα έχει κυρίαρχο ρόλο. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, επομένως, οι ακαδημαϊκές διοικήσεις δεν θα έχουν το πάνω χέρι, αφού οι μάνατζερ (που οπωσδήποτε θα προσληφθούν) θα γνωρίζουν καλύτερα την πιάτσα. Με λίγα λόγια, τα πανεπιστήμια θα λειτουργούν ως επιχειρήσεις, θα ψάχνουν χορηγούς (οι οποίοι, προφανώς, δεν ενδιαφέρονται για την ψυχή της μάνας τους), θα προχωρήσουν σε απευθείας παρεμβάσεις στα προγράμματα σπουδών κλπ.

Ήδη τα πανεπιστήμια λειτουργούν ως τόποι επενδύσεων, έχοντας διαμορφώσει το κατάλληλο κλίμα για να έρχονται οι επενδυτές. Με την οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια το επιχείρημα θα είναι ένα και μοναδικό: πρέπει να είμαστε ανταγωνιστικοί για να υπάρχουμε. Μέσο κατοχύρωσης αυτής της ανταγωνιστικότητας θα είναι και οι εσωτερικοί κανονισμοί, οι οποίοι θα διασφαλίζουν το ελκυστικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις. Αντιρρήσεις, κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις δε χωρούν σε ένα πανεπιστήμιο της αγοράς! Άλλωστε, η αγορά θα είναι και ο κριτής κι αυτή θα αξιολογεί τα ιδρύματα.

(Λεπτομέρεια, last but not least: Στο πλαίσιο και της νέας διοικητικής δομής της χώρας, προωθείται χωροταξική αναδιάρθρωση στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Τυχαίο; Δεν νομίζω! Μετά από συγχωνεύσεις, τα ιδρύματα θα διογκωθούν  ώστε να γίνει πιο εύκολη και βολική η παρέμβαση της αγοράς.)

Στην μεταρρύθμιση που σχεδιάζει η υπουργός, προτεραιότητα είναι ν' ανοίξει ο δρόμος για εξατομικευμένα πτυχία. Πτυχία που θα διαμορφώνει ο φοιτητής και άρα θα έχει την ευθύνη για τα αποτελέσματά τους στην αγορά! Ως τώρα, η βασική ακαδημαϊκή μονάδα ήταν τα τμήματα, που είχαν συγκροτημένα προγράμματα σπουδών. Τώρα, σύμφωνα με την υπουργό, αυτό καταργείται. Βασική μονάδα θα είναι η Σχολή και τα τμήματα θα είναι διοικητικές μονάδες επιστημονικών πεδίων. Οι φοιτητές θα εισάγονται σε Σχολές και μετά το πρώτο έτος θα μπαίνουν σε πρόγραμμα σπουδών, "χωρίς να αποκλείεται και η αλλαγή προγράμματος τα επόμενα έτη". Συνεπώς, οι σπουδές των φοιτητών δεν θα καταλήγουν σε ένα ολοκληρωμένο πτυχίο, αλλά σε ένα σύνολο μαθημάτων που μπορεί και να μην έχουν συνάφεια μεταξύ τους.

Επίσης, η οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων θα έχει αντίκτυπο και στην καθημερινή ζωή των φοιτητών και των σπουδαστών, αφού "οι παροχές προς τους φοιτητές (σίτιση, στέγαση κλπ.) θα γίνονται αποκλειστικά από τα ίδια τα πανεπιστήμια". Η φοιτητική μέριμνα θα γίνει -και επίσημα- εμπόρευμα και θα δοθεί στους εργολάβους, οι οποίοι αλωνίζουν ήδη στα πανεπιστήμια (καθαριότητα, σίτιση κ.ά). Πρόσφατα, άλλωστε, το Εθνικό Ιδρυμα Νεότητας ψήφισε επιχειρησιακό σχέδιο στο οποίο γίνεται λόγος για "αποδέσμευση από την κρατική αιγίδα", "αυτονόμηση" και τη μετατροπή του σε "ανεξάρτητο φορέα που θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια". Το θέμα, μάλιστα, αποκαλύφθηκε από το "Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών", που αντέδρασε αμέσως με κινητοποίηση στα γραφεία του ΕΙΝ, δίνοντας μια πρώτη απάντηση.

Επίσης, το υπουργείο, προωθώντας την αντίληψη πανεπιστήμιο-επιχείρηση, μιλάει για "διεθνοποίηση", η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από δημιουργία συνθηκών για ξένες επενδύσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Χαρακτηριστικό είναι ότι θα μπορούν να ιδρύονται ακαδημαϊκές έδρες ΔΕΠ με χορηγία! Αυτό, προφανώς, θα έχει άμεσο αντίκτυπο και στο περιεχόμενο της διδασκαλίας και της έρευνας των καθηγητών, αφού θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις ...απόψεις των χορηγών τους.

Τόσο προχώ καταστάσεις και τέτοιες ουάου ιδέες μόνο από την Αννούλα θα μπορούσαμε να τις περιμένουμε. Αλλά όταν η σοσιαλκαπιταλιστική μας κυβέρνηση αναθέτει την Παιδεία σε κάποια η οποία πριν λίγα χρόνια είχε προτείνει να αναδειχθούν τα αγγλικά σε επίσημη γλώσσα της Ελλάδας, πόσες ελπίδες υπάρχουν για να μη καταποντιστεί αυτή η δόλια η Παιδεία στα τάρταρα;


[Άλλα σχετικά με την παιδεία κείμενα στο ιστολόγιο: "Αννούλα; Εκχώρηση των πανεπιστημίων στις επιχειρήσεις;", "Και διδακτορικό από τα...Goodie's;", "Εκπαιδευτικές τομές: μερικές σκόρπιες σκέψεις"]

9 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Μανωλιός κι η Αμερσούδα

Ώδινεν ανασχηματισμός και έτεκεν... Παπουτσή και Αννούλα Νταλάρα! Οι "χρυσές εφεδρείες" των σοσιαλμνημονιακών σεναρίων επί σκηνής! Αν αυτές δεν είναι "μεγαλειώδεις πρωθυπουργικές κινήσεις", τότε οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Βέβαια, υπάρχει και η απώλεια της κυρίας Μπατζελή, που δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου ότι βρέθηκε εκτός κυβέρνησης. Ευτυχώς, ξαναγύρισε ο Ρόβλιας (αυτός ντε, που ξηλώθηκε πριν λίγους μήνες λόγω κάτι ρουσφετιών) και, συνεπώς, υπάρχει ελπίς!

Κατά τα λοιπά, στη θέση του Παπακωνσταντίνου ετοποθετήθη ο...διευρυμένος Παπακωνσταντίνου, στη θέση του Πάγκαλου ο...αμετακίνητος Πάγκαλος, στη θέση του Ραγκούση ο...αναβαθμισμένος Ραγκούσης και στη θέση του Ρέππα ο...ενισχυμένος Ρέππας! Κινήσεις "ματ", δηλαδή, όχι παίξε-γέλασε!

Παράλληλα, ο πρωθυπουργός εκτίμησε ότι η Διαμαντοπούλου τα καταφέρνει μια χαρά με το ξεχαρβάλωμα της παιδείας, ο Βενιζέλος κλαψουρίζει μια χαρά όταν πέφτουν τα πολεμικά μας αεροσκάφη, ο Καστανίδης δεν έχει πρόβλημα με την ανεπάρκεια της δικαιοσύνης ως προς την διαλεύκανση των σκανδάλων και ο Γερουλάνος είναι άψογος ως υπουργός δημοσίων σχέσεων (συγγνώμη, πολιτισμού), οπότε όλους αυτούς τους άφησε στην θέση τους.

Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Γιώργος πήρε και ρηξικέλευθες αποφάσεις. Διέβλεψε π.χ. ότι η Κατσέλη τα είχε κάνει σκατά στο υπουργείο Οικονομίας και Ανταγωνιστικότητας ενώ το ταλέντο της φτάνει και περισσεύει για το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης (το ποιο; πού είναι η εργασία και η ασφάλιση που θέλουν και υπουργείο;). Την θέση τής Κατσέλη πήρε ο ελπιδοφόρος Χρυσοχοΐδης, αφού -προφανώς- είτε ολοκλήρωσε με επιτυχία το έργο του στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είτε τα έκανε κι αυτός σκατά. Με αυτό το τρυκ, ελευθερώθηκε καρέκλα και για τον Παπουτσή (αυτός ντε, που όταν ήταν κοινοτικός επίτροπος είχε συλληφθεί κατ' επανάληψη να κοιμάται σε συνεδριάσεις). Μα, τον Παπουτσή στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη; Ε, ρε, κάτι γλέντια που πρέπει να στήσανε οι "Πυρήνες της Φωτιάς" κι ο "Επαναστατικός Αγώνας"...


Αυτή τη φορά ο Μανωλιός δεν άλλαξε καν σώβρακο. Όπως δηλώνει και η υπερδιόγκωση του αριθμού των υπουργών (7 αναπληρωτές υπουργοί, ρε γαμώτο;), απλώς φόρεσε το ένα βρακί απάνω στ' άλλο, σαν την θεια μου την Αμερσούδα. Αλλά υπάρχει εξήγηση. Η κυβέρνηση, κατά δήλωση του Λοβέρδου (ο οποίος έγινε, μεταξύ άλλων, υπουργός...διατροφής!) είναι "καταδικασμένη να πετύχει". Συνεπώς, δεν μπορεί να χάσει καιρό με αλλαγές και πειραματισμούς. Οι υπουργοί του μνημονίου θεωρούνται πρόσωπα "έμπειρα" στον αγώνα για "την έξοδο της χώρας από την κρίση". Άλλωστε, σοσιαλίσταροι σαν την Κατσέλη και τον Χρυσοχοΐδη εγγυώνται την συνέχιση των κυβερνητικών αγώνων για σοσιαλισμό και κοινωνικό δίκαιο (ήμαρτον!)... Συνεπώς, από τη μια δεν πειράζουμε αυτούς που έχουμε κι από την άλλη φυτεύουμε μερικούς παραπάνω για να τα έχουμε με όλους καλά.

Ειπώθηκε πως η κυβέρνηση αντιμετώπιζε προβλήματα στην υλοποίηση του έργου της και, ως εκ τούτου, ο ανασχηματισμός ήταν επιβεβλημένος. Μόνο που όσοι πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα οποιουδήποτε ανασχηματισμού, ξεχνούν κάτι βασικό: οι κρίσεις στο εσωτερικό τόσο των κυβερνήσεων όσο και των κομμάτων αποτελούν πάντοτε αντανάκλαση της πολιτικής που ακολουθούν. Όταν ο λαός είναι ικανοποιημένος από τις κυβερνητικές επιλογές και από τις κομματικές κατευθύνσεις, δεν υπάρχει έδαφος πρόσφορο για οποιαδήποτε κρίση.

Με άλλα λόγια, όσο ο λαός μένει στο περιθώριο, η κυβέρνηση θα παραμένει αποτυχημένη είτε τον ρόλο του Μανωλιού επιλέξει είτε της Αμερσούδας.


ΥΓ: Επειδή δεν κατάλαβα, αυτό το νεοσύστατο "Υπουργείο Θαλασσίων Υποθέσεων κλπ" θα ασχολείται με όσους τα κάνουν θάλασσα; Θα έχει και ενδοκυβερνητικό έλεγχο, δηλαδή;

8 Σεπτεμβρίου 2010

Κοινωνικές επιχειρήσεις: άλλη μια κοροϊδία;

Τo Yπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης έδωσε πρόσφατα στην δημοσιότητα την "πρόταση πολιτικής για την προώθηση της κοινωνικής οικονομίας και τη διευκόλυνση της ίδρυσης και λειτουργίας κοινωνικών επιχειρήσεων", η οποία αποτελεί βάση για το σχέδιο νόμου που θα κατατεθεί στην Βουλή τον Οκτώβριο. Συνοπτικά, το σκεπτικό της πρότασης είναι το εξής:

Πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ θα δαπανηθούν από κοινοτικούς -κυρίως- πόρους για την ενίσχυση επιχειρήσεων "κοινωνικής οικονομίας", οι οποίες θα είναι μη κερδοσκοπικές και θα δραστηριοποιούνται σε τομείς κοινωφελούς χαρακτήρα για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Ως προτιμητέοι εταίροι μιας "κοινωνικής επιχείρησης" θα είναι  άτομα με ειδικές ανάγκες, άτομα απεξαρτημένα από διάφορες ουσίες, πρόσωπα με χρόνια προβλήματα υγείας, αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών, παλιννοστούντες, πρόσφυγες, μετανάστες, ηλικιωμένοι, άνεργοι κάτω των 35 χρόνων αλλά και -σε δεύτερο πλάνο- άνεργοι κάθε ηλικίας.

Ποιοι είναι οι τομείς όπου θα δραστηριοποιούνται οι "κοινωνικές επιχειρήσεις"; Το τοπίο είναι ασαφέστατο και αχανές: φύλαξη και φροντίδα ηλικιωμένων, ΑμΕΑ και παιδιών, υγεία και πρόνοια, επανένταξη στην κοινωνία αποκλεισμένων κοινωνικά ομάδων, προστασία του περιβάλλοντος, διαμόρφωση ελεύθερου χρόνου, ψυχαγωγία, παραγωγή βιολογικών προϊόντων, υπηρεσίες κέτερινγκ κλπ. Θα μπορούν ακόμη να ασχοληθούν με την αναβίωση ενός παραδοσιακού επαγγέλματος ή και την αναστήλωση ενός ...παραδοσιακού καφενείου!

Όλα αυτά ακούγονται ευχάριστα στ' αφτιά αλλά ο πρότερος αμαρτωλός βίος των κυβερνώντων και της Ε.Ε. μάς βάζει σε υποψίες. Φυσικά, δεν διατίθενται τόσα εκατομμύρια ευρώ από την κυβέρνηση και την Ε.Ε. ούτε για την ουσιαστική προστασία και ανακούφιση των ευπαθών ομάδων, ούτε για να διασωθεί ένα επάγγελμα ή ένα παραδοσιακό καφενείο. Αλλιώς αυτά τα χρήματα θα αξιοποιούνταν για καθολικές, σύγχρονες και δωρεάν δομές, αντί να κλείνουν οι παιδικοί σταθμοί ο ένας μετά τον άλλο κι αντί τα κέντρα απασχόλησης και κατάρτισης ΑμΕΑ να είναι ελάχιστα και παντελώς υποβαθμισμένα. Ούτε μπορεί να πιστέψει κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο θα εκτονωθεί το εκρηκτικό πρόβλημα της ανεργίας. Άρα;

- Υποψία πρώτη: Οι υπηρεσίες αυτές είτε θα έχουν "φιλανθρωπικό" χαρακτήρα και αναγκαστικά θα αφορούν σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων για ένα συγκεκριμένο διάστημα, είτε θα λειτουργούν ανταποδοτικά, αφού, όπως επισημαίνεται στην πρόταση Λοβέρδου, οι "κοινωνικές επιχειρήσεις" -αν και μη κερδοσκοπικές- θα πρέπει με κάποιον τρόπο να είναι βιώσιμες.

- Υποψία δεύτερη: Σε ένα κράτος που στηρίζει τραπεζίτες και βιομήχανους, ακόμα και αυτά τα λίγα που δαπανώνται για τις όποιες κοινωνικές και προνοιακές παροχές είναι πεταμένα λεφτά. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για ευπαθείς ομάδες οι οποίες είναι εκτός παραγωγής κι επομένως δε συνεισφέρουν στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Οπότε, όλα αυτά αποτελούν μια μπαρούφα με λαμπερό περιτύλιγμα. Έτσι, σε περιοχές που μαστίζονται π.χ. από την ανεργία, άτομα ευπαθών ομάδων θα προτιμηθούν για να συστήσουν τέτοιες "κοινωνικές επιχειρήσεις", με σκοπό την απασχόλησή τους. Όμως, από πού θα έχουν έσοδα αυτές οι επιχειρήσεις, μόλις λήξει η όποια κρατική ή κοινοτική επιχορήγηση; Μα, από όπου μπορεί να αντλήσει πόρους ο καθένας: δωρεές, επιχορηγήσεις επιχειρήσεων (για διαφημιστικούς ή φορολογικούς λόγους), ενισχύσεις δήμων και ιδιωτών, αξιοποίηση εθελοντών αντί για εργαζόμενους. Δηλαδή, η κάλυψη στοιχειωδών λαϊκών αναγκών αλλά και ο μισθός των "εταίρων" θα εξαρτώνται από την καλή διάθεση κάποιων επιχειρήσεων ή από το αν θα υπάρξουν εθελοντές σε αυτά τα προγράμματα.

- Υποψία τρίτη: Το παιχνίδι είναι στημένο στα μέτρα του "Καλλικράτη". Ο εκάστοτε δήμος, επειδή δεν έχει υπαλλήλους ή υπηρεσίες, μπορεί να αναθέσει σε μια "κοινωνική επιχείρηση" να υποκαταστήσει μια κοινωνική παροχή που θα έπρεπε να είναι καθολική και δωρεάν για όλους. Επιδίωξη της κυβέρνησης είναι, στα πλαίσια της διοικητικής μεταρρύθμισης, να ανθίσουν τέτοιες πρωτοβουλίες, αφού ακόμα περισσότερες υπηρεσίες και αρμοδιότητες του κράτους μεταφέρονται στην τοπική διοίκηση χωρίς τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους. Με απλά λόγια, οι "κοινωνικές επιχειρήσεις" θα καλύψουν τους τομείς οι οποίοι δεν ενδιαφέρουν τον ιδιωτικό τομέα και με τους οποίους δεν θέλει να ασχοληθεί το δημόσιο.

Αν επαληθευτούν οι παραπάνω υποψίες, το αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος είναι σαφές: μια κυβέρνηση η οποία επιτίθεται σε κάθε ασφαλιστικό και εργασιακό δικαίωμα, προσπαθεί με ωραία παραμύθια (κοινωνική εργασία, εθελοντισμός, στήριξη ευπαθών ομάδων κλπ) να καλύψει βασικές ανάγκες των πολιτών, ενώ στην ουσία το μόνο που προσφέρει στον απλό λαό είναι υποτυπώδεις και υποβαθμισμένες κοινωνικές υπηρεσίες.

7 Σεπτεμβρίου 2010

Διδάγματα από την Κύπρο

Στο χτεσινό σημείωμά μου άφησα μια εκκρεμότητα. Είπα ότι η Κύπρος φορολογεί κατ' αρχήν τα κέρδη των επιχειρήσεων με χαμηλό συντελεστή και τώρα πρέπει να εξηγήσω τι εννοούσα με το "κατ' αρχήν".

Όταν, πριν χρόνια, επισκέφθηκα την Κύπρο, δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω βλέποντας ότι, ενώ τα καταστήματα διέθεταν ταμειακές μηχανές, σπανιότατα μου έκοβαν απόδειξη για τις συναλλαγές μου. "Αθάνατη Ελλάδα", σκέφτηκα τότε, "παντού η ίδια!"

Παραμονή της αναχωρήσεώς μου, τελειώνοντας τα τελευταία μου ψώνια, ρώτησα τον καταστηματάρχη (δείχνοντας το διαβατήριό μου, για να τον πείσω ότι δεν είμαι εφοριακός) γιατί δεν μου έδωσε απόδειξη. Μου εξήγησε, λοιπόν, ότι η ταμειακή μηχανή χρησιμοποιείται μόνο από τον υπάλληλο και μόνο σε περίπτωση απουσίας του ιδιοκτήτη, ώστε να αποδοθεί λογαριασμός στο τέλος της ημέρας εκ μέρους του υπαλλήλου. Γούρλωσα τα μάτια.

- "Καλά. Και στο βιβλίο της εφορίας τι γράφετε;" ρώτησα.

Ο επιχειρηματίας άνοιξε το συρτάρι του κι έβγαλε ένα μπλε τετράδιο, σαν εκείνα που χρησιμοπούσα όταν πήγαινα σχολείο.

- "Ορίστε", μου απάντησε, δείχνοντάς μου το περιεχόμενο του τετραδίου. "Αυτό είναι το βιβλίο της εφορίας, όπου κάθε βράδυ γράφουμε πόσα λεφτά εισπράξαμε."

Χάζεψα. Ήταν αδύνατον να καταλάβω.

- "Μα, σ'αυτό το τετράδιο μπορεί ο καθένας να γράφει ό,τι θέλει", απόρησα. "Και στο τέλος της χρονιάς τι δηλώνετε; Όσα θέλετε;" ξαναρώτησα.

Ο επιχειρηματίας γέλασε με την καρδιά του.

- "Όχι όσα θέλουμε", μου απάντησε με συγκατάβαση, "αλλά όσα εισπράξαμε. Δεν υπάρχει λόγος να πούμε ψέμματα, γιατί δεν πληρώνουμε φόρο για τα κέρδη της επιχείρησης. Φόρο πληρώνουμε μόνο για τα ποσά τα οποία αποσύρουμε από την αγορά, προκειμένου να αγοράσουμε αυτοκίνητο, να φτιάξουμε σπίτι κλπ. Αν με τα κέρδη της επιχείρησης ανοίξω ένα καινούργιο κατάστημα, δεν επιβαρύνομαι με φόρο. Όμως, αν τολμήσω και αγοράσω αυτοκίνητο ή σπίτι, θα πληρώσω 40% για τα χρήματα που θα διαθέσω για την αγορά."

Άρχισα να μπαίνω στο νόημα και δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω την φορολογική ευφυΐα των αδελφών κυπρίων. Να πώς είχαν πετύχει το αναπτυξιακό τους θαύμα. Όμως, εξακολουθούσα να έχω απορίες.

- "Κι αν κάποιος δεν κάνει αγορές αλλά, απλώς, αποταμιεύει τα κέρδη του;" ρώτησα πάλι.

- "Αυτό δεν γίνεται", μου εξήγησε ο καλόβολος μαγαζάτορας, "γιατί, με την δήλωση που κάνουμε, υποβάλλουμε και βεβαίωση για τις καταθέσεις μας. Οπότε, για το ποσό που αποταμιεύει κάποιος, καταβάλλει πάλι φόρο."


Αυτά κουβέντιασα τότε με τον άγνωστό μου κύπριο έμπορο. Υποθέτω, λοιπόν, ότι έγινε κατανοητός ο λόγος για τον οποίο είπα ότι η Κύπρος φορολογεί με χαμηλό συντελεστή ΚΑΤ' ΑΡΧΗΝ τα κέρδη των επιχειρήσεων: επειδή η μικρή Κύπρος θέλει να δώσει πραγματικά κίνητρα για ανάπτυξη αλλά δεν διστάζει να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη εκείνου ο οποίος καταναλώνει αντί να επενδύει. Έτσι, είναι λογικό να καταβάλλουν περισσότερους φόρους όσοι καταναλώνουν περισσότερο. Δηλαδή, όσοι διαθέτουν περισσότερα εισοδήματα για κατανάλωση, πληρώνουν και πρισσότερους άμεσους φόρους.

Έτσι έπρεπε να μας τα πει στο προχτεσινό "Βήμα της Κυριακής" ο κυρ-Παντελής και θα συμφωνούσαμε όλοι μαζί του. Να δώσουμε φορολογικά κίνητρα σε κάποιον ο οποίος θα στήσει μια επιχείρηση για να δουλέψει ο κόσμος. Αλλά όχι να ξεβρακωνόμαστε σ' εκείνους που εκμεταλλεύονται τα οποιαδήποτε κίνητρα για να παραγγέλνουν στην Σαγκάη τα σκάφη με τα οποία έχουν πλυμμηρίσει οι μαρίνες της χώρας. Μόνο που δεν μπορείς να τα πεις όλα αυτά, αν ο ρόλος που επιφυλάσσεις στον εαυτό σου είναι του αναμεταδότη των μηνυμάτων που δέχεσαι άνωθεν και έξωθεν.

Έτσι δεν είναι, κυρ-Παντελή;

6 Σεπτεμβρίου 2010

Μια απάντηση στον Παντελή Καψή

Μια από τις πολλές καραμέλλες που πιπιλάνε τα συσχηματισμένα με την εξουσία παπαγαλάκια είναι κι αυτή που πιπίλισε ο Παντελής Καψής σε άρθρο του στο χτεσινό "Βήμα της Κυριακής". Εκεί, μεταξύ άλλων, ο αρθρογράφος υποστήριξε ότι ένα από τα βασικά μέτρα, που πρέπει να ληφθούν ώστε να βγούμε από την κρίση, είναι και η ευνοϊκή φορολόγηση των επιχειρήσεων. Σημειώνει, λοιπόν, ο Παντελής Καψής ότι, από την στιγμή που η Κύπρος φορολογεί τις επιχειρήσεις με 10% ενώ στην Ελλάδα ο συντελεστής μπορεί να φτάσει και το 40%, είναι λογικό ότι οι υποψήφιοι επενδυτές θα προσπεράσουν την χώρα μας.

Μέχρις εδώ, όλα ακούγονται λογικά. Άλλωστε, τα παπαγαλάκια ΠΑΝΤΟΤΕ με λογική κελαηδούν. Μόνο που ο αδερφός του Μανώλη παραλείπει (προφανώς, εσκεμμένα) ορισμένα βασικά ερωτήματα, οι απαντήσεις των οποίων γκρεμίζουν την λογική του.


- Ερώτημα πρώτο: Εφ'όσον υπάρχουν συγκεκριμένες ανάγκες, πώς θα αναπληρώσει το κράτος εκείνα τα έσοδα τα οποία θα στερηθεί εξ αιτίας των φορολογικών ελαφρύνσεων ή απαλλαγών προς τις επιχειρήσεις;

Φοβούμαι ότι εδώ ο αρθρογράφος θα δαγκώσει τα χείλη του. Η φορολόγηση των επιχειρήσεων αποτελεί την κύρια πηγή εσόδων από άμεσους φόρους. Είναι δε βασική οικονομική αρχή ότι η άμεση φορολογία (δηλαδή, η φορολόγηση του πραγματικού εισοδήματος) συνιστά την δικαιότερη μορφή φορολογίας. Αντίθετα, οι έμμεσοι φόροι (ΦΠΑ, δημοτικά τέλη κλπ) επιβάλλονται τόσο σε πλούσιους όσο και σε φτωχούς. Αν, λοιπόν, το δημόσιο μειώσει τα έσοδά του από άμεση φορολόγηση, είναι μαθηματικώς αναγκαίο ότι θα πρέπει να αυξήσει τους έμμεσους φόρους. Αυτό εννοεί με την πρότασή του ο Παντελής Καψής; Ότι, δηλαδή, πρέπει να μειωθεί η φορολόγηση των επιχειρήσεων με αντίστοιχη αύξηση των έμμεσων φόρων στο πετρέλαιο θέρμανσης, στον ΦΠΑ, στα δημοτικά τέλη, στους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ κλπ; Ή, μήπως, προτείνει μια πουστιά του είδους "ελάτε σήμερα να επενδύσετε αφορολόγητα και αύριο θα σας ρίξουμε την φορολογική κατακεφαλιά";


- Ερώτημα δεύτερο: Ας υποθέσουμε ότι η φορολόγηση των επιχειρήσεων στην Κύπρο γίνεται με συντελεστή 10%. Λέω "ας υποθέσουμε", διότι ο αρθρογράφος (είτε εσκεμμένα είτε λόγω πραγματικής άγνοιας) λέει την μισή αλήθεια. Πώς γίνεται, λοιπόν, να αποτελεί η Κυπριακή οικονομία την στιβαρότερη -ίσως- οικονομία της Ευρώπης;

Ούτε εδώ έχει να δώσει απάντηση ο κυρ-Παντελής. Και δεν μπορεί να δώσει απάντηση γιατί αυτοπαγιδεύεται από την εσφαλμένη τοποθέτηση που κάνει. Είναι γεγονός ότι η Κύπρος φορολογεί ΚΑΤ'ΑΡΧΗΝ τα κέρδη των επιχειρήσεων με πολύ χαμηλούς συντελεστές και τα παπαγαλάκια του συστήματος έχουν συμφέρον να μένουν στο "κατ'αρχήν".


- Ερώτημα τρίτον: Από την εποχή του Παπάγου και της Ε.Ρ.Ε. (πριν μισό και παραπάνω αιώνα, δηλαδή), το ελληνικό κράτος δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να "ξεβρακώνεται" στις επιχειρήσεις. Ποιο είναι το όφελος που αποκόμισαν από την τακτική αυτή τόσο ο τόπος όσο και οι εργαζόμενοι;

Εδώ..."απορία ψάλτου, βηξ"! Τι να πρωτοθυμίσω; Τις αποικιοκρατικού τύπου συμφωνίες του ελληνικού κράτους με την "Πάουερ" (την αγγλική εταιρεία που διαχειριζόταν τα τραμ της Αθήνας) και την "Ούλεν" (τον πρόδρομο της ΕΥΔΑΠ); Το σχεδόν τζάμπα ρεύμα που απολάμβανε η "Πεσινέ"; Τις προκλητικές παροχές στην "Πυρκάλ"; Τις ειδικές συμφωνίες με τα "Μεταλλεία Λαυρίου"; Τις αμέτρητες επιδοτήσεις που έχουν χορηγηθεί σε εφοπλιστές σαν τον Καραγιώργη και τον Αγούδημο; Όρεξη να 'χουμε να απαριθμούμε.


Τι απόμεινε απ' όλα τούτα; Μια κάστα πάμπλουτων απογόνων εκείνων των βιομηχάνων κι αμέτρητα κλειστά εργοστάσια. Μια Εύβοια, που κάποτε ήταν πήχτρα στα εργοστάσια, δεν έχει να επιδείξει σήμερα άλλο εργοστάσιο από το Αλιβέρι. Τέσσερα ζαχαρουργεία είχε κάποτε η χώρα που έκαναν και εξαγωγές, ενώ σήμερα εισάγουμε ζάχαρη επειδή έκλεισαν. Το Λαύριο βρίσκεται στην εντατική. Κι η Πάτρα, που κάποτε εθεωρείτο πλούσια εργατούπολη με αμέτρητα εργοστάσια, ψυχομαχάει. Οπότε, πού είναι το όφελος για τον λαό από όλες εκείνες τις παροχές που τόσο αφειδώλευτα σκόρπισε το κράτος;

Σε μια χώρα, λοιπόν, όπου το κεφάλαιο δεν πρέπει να έχει κανένα παράπονο για την αντιμετώπισή του από το κράτος (πρόσφατο παράδειγμα οι παροχές στις...τράπεζες!) κι όπου αποτελεί κοινό τόπο ότι "οι βιομηχανίες μπορεί να πτωχεύουν αλλά οι βιομήχανοι πλουτίζουν", είναι παντελως ανεδαφικό, κυρ-Παντελή, να λες τέτοιες χοντράδες.

Αφήνω μια εκκρεμότητα. Εκείνο το "κατ'αρχήν", που ανέφερα για την Κύπρο. Στο αυριανό σημείωμα θα εξηγήσω τι εννοώ.