Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

28 Φεβρουαρίου 2007

Το νταβατζηλίκι του Ν. 128/75

Το 1975, με την συνεργασία των τότε υπουργών Συντονισμού Παναγή Παπαληγούρα και Οικονομικών Ευάγγελου Δεβλέτογλου, ψηφίστηκε ο Νόμος 128 ο οποίος επέβαλε μια ποσοστιαία επιβάρυνση στα πάσης φύσεως επιτόκια καταναλωτικών, επιχειρηματικών και στεγαστικών δανείων. Σκοπός της περίφημης εισφοράς του Ν. 128/75 ήταν να δημιουργηθεί ένας "κουμπαράς" ο οποίος θα πριμοδοτούσε τον δανεισμό των εξαγωγικών επιχειρήσεων ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι εξαγωγές της χώρας.

Σήμερα ο σκοπός αυτός δεν υφίσταται πλέον, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγορεύει την πάσης φύσεως πριμοδότηση οποιασδήποτε επιχειρήσεως, στα πλαίσια της ίσης μεταχείρισης. Όμως, η εισφορά του Ν. 128/75 ζει και βασιλεύει! Η επιβάρυνση που φέρνει σήμερα στα επιτόκια των καταναλωτικών και των επιχειρησιακών δανείων είναι 0,60% ενώ στα στεγαστικά δάνεια 0,12%. Το οξύμωρο είναι ότι, εφ' όσον η Ευρωπαϊκή Ένωση (όπως είπα πρωτύτερα) δεν επιτρέπει τις επιδοτήσεις των εξαγωγικών επιχειρήσεων, τα έσοδα από την συγκεκριμένη εισφορά δεν μπορούν να καταγραφούν στον προϋπολογισμό! Πού πάνε τότε; Τηρούνται σε ειδικό λογαριασμό "εκτάκτων εσόδων" του Δημοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδος μέχρι να διοχετευθούν όπου αποφασίσει η Κυβέρνηση!

Άποψή μου είναι ότι τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας δέχονται ισχυρές πιέσεις από τέτοια "χαράτσια". Άποψή μου είναι, επίσης, ότι τέτοιοι νόμοι αποτελούν κύριο χαρακτηριστικό ενός κράτους-νταβατζή, ενός κράτους-απατεώνα, ενός κράτους-ψεύτη. Επειδή, όμως, ίσως δεν έχει μεγάλη σημασία η άποψή μου, ας πάω λίγο παραπέρα. Τι σημαίνει αυτό το "έκτακτο έσοδο";

Πρώτο στοιχείο: το κράτος μαζεύει περισσότερα λεφτά με τούτη την εισφορά από όσα του προσπορίζει ο φόρος 10% που επιβάλλεται στους τόκους των καταθέσεων, των ομολόγων και των ρέπος! Το στατιστικό δελτίο της Τραπέζης της Ελλάδος αναφέρει ότι στο ενδεκάμηνο Ιανουάριος-Νοέμβριος 2006 τα έσοδα από την εισφορά του Ν. 128/75 ανήλθαν σε 672 εκατομμύρια ευρώ. Παράλληλα, τα στοιχεία του προϋπολογισμού αναφέρουν ότι οι φόροι από τόκους ανήλθαν καθ' όλο το 2006 σε σκάρτα 400 εκατομμύρια ευρώ και, μάλιστα, προβλέπεται μείωση για το 2007!

Δεύτερο στοιχείο: όλα τα τραπεζικά δανειακά προϊόντα που διατηρούν χαμηλές τοκοχρεωλυτικές δόσεις παρατείνουν ουσιαστικά τον χρόνο αποπληρωμής του δανείου και, συνεπώς, αυξάνουν το ποσό που εν τέλει θα καταβάλει ο δανειολήπτης ως εισφορά. Συνεπώς, το κράτος-νταβατζής έχει συμφέρον να διατηρούνται υψηλά τα επίπεδα δανεισμού των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Μετριοπαθείς υπολογισμοί προσδιορίζουν την συνολική επιβάρυνση των δανειοληπτών λόγω του Ν. 128/75 σε 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ κατά την τελευταία πενταετία. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!

Τρίτο στοιχείο: η επιβολή φόρου ή εισφοράς άνευ λόγου (εκτός αν αποτελεί λόγο το "δώστα μου και θα δω τι θα τα κάνω") αποτελεί, εξόν από παγκόσμια πρωτοτυπία, ευθεία αντίθεση στις διεθνώς παραδεκτές -θεσμοθετημένες ή μη- αρχές δικαίου. Αισιοδοξώ ότι μια προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα αϋπνίας σ' αυτούς που διαχειρίζονται δίκην τσιφλικάδων τα οικονομικά της χώρας.

Συμπέρασμα: η εισφορά του Ν. 128/75 αποτελεί καθαρό χαράτσι το οποίο επιβαρύνει άνευ λόγου και αιτίας το κόστος δανεισμού και το οποίο -κατά πάσα πιθανότητα- συνιστά παράνομη πράξη επενδεδυμένη τον μανδύα της νομιμότητας. Θα χαρώ πολύ όταν δω ότι κάποιος (φυσικό πρόσωπο ή ένωση προσώπων) προσέφυγε στην δικαιοσύνη ζητώντας την κατάργηση αυτής της επαίσχυντης εισφοράς. Και θα χαρώ διπλά και τρίδιπλα αν εκδοθεί ποτέ δικαστική απόφαση που θα υποχρεώνει την κυβέρνηση να επιστρέψει τα "έκτακτα έσοδά" της, έστω και σε δόσεις (όπως τον ΛΑΦΚΑ).

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η ιστορική 257/2015 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κω
http://www.economist.gr/index.php/2012-02-09-11-16-57/consumers/19354-i-istoriki-257-2015-apofasi-tou-monomeloys-protodikeiou-ko