Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

2 Μαρτίου 2004

Η ρηχότητα των προεκλογικών μπουρδολογιών

Αν χαρακτηρίσω τον πολιτικό λόγο που αρθρώνεται κατά την προεκλογική περίοδο ως ασαφή ή σημειολογικά διφορούμενο όχι μόνο δεν θα υπερβάλω αλλά κινδυνεύω να θεωρηθώ απαράδεκτα μετριοπαθής. Ιδιαίτερα οι ταγοί των δυο μεγάλων κομμάτων προσπαθούν να περιγράψουν το μελλοντικό πρόγραμμα της ενδεχόμενης κυβέρνησής τους καταφεύγοντας σε σχήματα λόγου, περιγραφές νέων πολιτικών, λεκτικές ανατροπές κατεστημένων συστημάτων κι αμφιλεγόμενες κοινωνικές παροχές οι οποίες πολύ εύκολα μπορούν να αμφισβητηθούν από κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Άλλωστε η αποκρυπτογράφηση όλων αυτών δεν είναι καθόλου δύσκολη υπόθεση.

Αυτή η αποκρυπτογράφηση οδηγεί συνήθως στο συμπέρασμα ότι οι προεκλογικές μονωδίες είναι απλές λεκτικές αναφορές σε μια μελλοντική κοινωνική ευδαιμονία και δεν αντέχουν την περιπέτεια της ερμηνείας. Έτσι οι "οπαδοί" αυτοπαγιδεύονται σε πιθανές ερμηνείες με αποτέλεσμα η τελική ψηφοδοτική τους επιλογή να μη στηρίζεται σε αντικειμενικά ενδεχόμενα και πολλές φορές να πλήττει ως και τα προσωπικά τους συμφέροντα. Και οι μεν εκφωνητές αυτών των λόγων υπακούουν στις σκοπιμότητες που υπηρετούν. Αλλά όλοι αυτοί οι οποίοι -για επικοινωνιακούς λόγους- χαρακτηρίζονται ως "κυρίαρχος λαός" τι κάνουν ακριβώς;

Έγινε πολύ λόγος για "πολιτικό πολιτισμό" και "πολιτικό ήθος". Ο μεν πολιτισμός διαθέτει ως βασικό εργαλείο τον λόγο, έναν λόγο που σχετίζεται με τον νου, που εκφράζει τα πράγματα, που μετατρέπει την επικοινωνία σε κοινωνική σχέση. Το δε ήθος θεμελιώνεται στην αλήθεια, στην δημοκρατία, στους κανόνες της ελευθερίας και της ομορφιάς (όπως θα έλεγε κι ο Μαρξ). Όλες αυτές τις μέρες, όμως, ποιο από όλα αυτά τα στοιχεία εντοπίσαμε; Πού είδαμε την ανανέωση; Σε ποια περίπτωση αναγνωρίσαμε σε πρώτη ανάγνωση την αλήθεια; Σε πόση έκταση βιώνεται η δημοκρατία και η ελευθερία μέσα στα γήπεδα ή έξω στις πλατείες όπου ούτε η επικοινωνία πραγματώνεται ούτε η σχέση; Τι ακριβώς κατάλαβε ο ακροατής της Θράκης όταν ο κ. Παπανδρέου εξέφρασε την άκρως ερωτική του πρόσκληση λέγοντας "ανοίγουμε τις αγκαλιές μας και σας περιμένουμε"; Τι ακριβώς κατάλαβε ο ακροατής της Αρκαδίας όταν ο κ. Καραμανλής μετέτρεψε τον γνωστό στίχο του Παλαμά (αλήθεια, ήξερε ότι παρέφραζε Παλαμά;) στην άκρως ορνιθολογική επίκληση "καιρός ν' ανοίξουμε τα φτερά μας για να πετάξουμε"; Τι μπορεί να σημαίνουν οι "αγκαλιές" του ενός και τα "φτερά" του άλλου; Στο κάτω-κάτω, δεν μας λείπουν ούτε φτερά ούτε αγκαλιές. Οι δουλειές λείπουν, τα καλά σχολεία, τα ανθρώπινα νοσοκομεία, οι συνθήκες αξιοπρέπειας στη συναλλαγή μας με το Δημόσιο, οι αξιοπρεπείς αποδοχές... Γι' αυτό επιμένω πως τα προεκλογικά "λογοπαίγνια" των δυο μεγάλων μονομάχων δεν αντέχουν ούτε σε βαθειά ανάλυση ούτε σε σοβαρή ερμηνεία. Επειδή οποιαδήποτε τέτοια ανάλυση ή ερμηνεία καταλήγουν σε μια ανείπωτη πικρία. Μια πικρία η οποία κατά τον Αμάρτυα Σεν (νομπελίστας οικονομολόγος) "προκαλεί αίμα, ιδρώτα και δάκρυα".

Δυστυχώς, όμως, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας δεν διαβάζει ούτε Μαρξ ούτε Σεν. Και το χειρότερο είναι πως -αντίθετα απ' ότι απαιτεί ο πολυθρύλητος "Πολιτικός Πολιτισμός"- ουδείς προτίθεται να μιλήσει στον δύσμοιρο λαό γι' αυτούς...

Δεν υπάρχουν σχόλια: